Του Colin Jenkins
Δεν υπάρχει ανάγκη να επανεφευρεθούν οι όροι της επαναστατικής πάλης στις ΗΠΑ από την αρχή. Το Κόμμα των Μαύρων Πανθήρων για την αυτοάμυνα μας παρέχει ένα μοντέλο που παραμένει χρήσιμο. Το κόμμα κατάφερνε να προσεγγίζει την πραγματικότητα βασισμένο στην “μεγάλη εικόνα” των εξελίξεων πράγμα που έχει γίνει απόλυτη αναγκαιότητα, ιδιαίτερα στη σημερινή πραγματικότητα της παγκοσμιοποίησης, του νεοφιλελευθερισμού και της απόλυτης ισχύος των πολυεθνικών εταιριών.
Δεν υπάρχει ανάγκη να επανεφευρεθούν οι όροι της επαναστατικής πάλης στις ΗΠΑ από την αρχή. Το Κόμμα των Μαύρων Πανθήρων για την αυτοάμυνα μας παρέχει ένα μοντέλο που παραμένει χρήσιμο. Το κόμμα κατάφερνε να προσεγγίζει την πραγματικότητα βασισμένο στην “μεγάλη εικόνα” των εξελίξεων πράγμα που έχει γίνει απόλυτη αναγκαιότητα, ιδιαίτερα στη σημερινή πραγματικότητα της παγκοσμιοποίησης, του νεοφιλελευθερισμού και της απόλυτης ισχύος των πολυεθνικών εταιριών.
“Το αρχικό μοντέλο κομματικής οργάνωσης των Μαύρων Πανθήρων έχει ανεκτίμητη αξία και θα πρέπει να θεωρείται πρότυπο σύγκρισης για όλες τις οργανώσεις και τα κόμματα που στοχεύουν στην επαναστατική αλλαγή”.
Η άνοδος του Κόμματος των Μαύρων Πανθήρων (ΚΜΠ) στα τέλη της δεκαετίας του 1960 αποτέλεσε ένα κομβικό βήμα προς την ανάπτυξη της αυτοδιάθεσης στις ΗΠΑ. Σε ένα έθνος που δεινοπάθησε επί μακρόν από μια σχιζοφρενικού τύπου ύπαρξη, η οποία χαρακτηρίζονταν από μια πρόσοψη “ελευθερίας και δημοκρατίας” που έκρυβε αυτό που ο Alexis de Tocqueville είχε ορθώς περιγράψει ως “παλιά διαπεραστική αριστοκρατική χροιά”, το μοντέλο του ΚΜΠ έδωσε ελπίδα όχι μονάχα στους αφροαμερικανούς που είχαν νιώσει στο πετσί τους απάνθρωπες συμπεριφορές για αιώνες, αλλά επίσης και στην καταπιεσμένη και εκμεταλλευόμενη εργαζόμενη πλειοψηφία του έθνους η οποία αγνοούνταν εγγενώς τόσο από το πλαίσιο που έθεσαν οι “ιδρυτικοί πατέρες” του έθνους, όσο και από την αρπακτική φύση του καπιταλισμού.
Καθώς βαδίζουμε τον δρόμο μας στις εσχατιές της νεοφιλελεύθερης θύελλας, έχει γίνει πλέον σαφές ότι σε μια εποχή ακραίων ανισοτήτων, αδιαμφισβήτητης δύναμης των εταιριών, και υπερβολικής κυβερνητικής διαφθοράς σε όλα τα επίπεδα, βιώνουμε καθημερινά έναν πόλεμο. Όχι έναν πόλεμο με τις παραδοσιακές-διεθνείς του διαστάσεις, αλλά έναν εσωτερικό ταξικό πόλεμο. Έναν πόλεμο που έχει αποδεκατίσει τις κοινότητές μας, τις ελπίδες μας για ένα καλύτερο μέλλον, την εκπαίδευση των παιδιών μας, καθώς και την συλλογική μας σωματική και ψυχική υγεία. Οι επιτιθέμενοι σε αυτό τον πόλεμο είναι ισχυροί – τόσο πολύ μάλιστα που ορισμένες φορές η αντίσταση να φαντάζει μάταιη και ο αντίπαλος ανίκητος. Οικονομικοί θεσμοί πολλών τρισεκατομμυρίων δολλαρίων και εταιρίες πολλών δισεκατομμυρίων δολλαρίων κινούν τα νήματα των πιο ισχυρών πολιτικών – είτε πρόκειται για τον Πρόεδρο, τους Γερουσιαστές, τα μέλη του Κογκρέσου ή τους κυβερνήτες των πολιτειών – που όλοι τους έχουν τη δυνατότητα να τυπώσουν χρήμα κατά βούληση, να ελέγχουν τις αγορές μέσω νομισματικών και δημοσιονομικών πολιτικών, να αναπτύσσουν ισχυρές στρατιές σε οποιοδήποτε μέρος τους κόσμου και να στέλνουν στρατιωτικοποιημένες αστυνομικές δυνάμεις για να τρομοκρατούν τις γειτονιές μας.
Καθώς βαδίζουμε τον δρόμο μας στις εσχατιές της νεοφιλελεύθερης θύελλας, έχει γίνει πλέον σαφές ότι σε μια εποχή ακραίων ανισοτήτων, αδιαμφισβήτητης δύναμης των εταιριών, και υπερβολικής κυβερνητικής διαφθοράς σε όλα τα επίπεδα, βιώνουμε καθημερινά έναν πόλεμο. Όχι έναν πόλεμο με τις παραδοσιακές-διεθνείς του διαστάσεις, αλλά έναν εσωτερικό ταξικό πόλεμο. Έναν πόλεμο που έχει αποδεκατίσει τις κοινότητές μας, τις ελπίδες μας για ένα καλύτερο μέλλον, την εκπαίδευση των παιδιών μας, καθώς και την συλλογική μας σωματική και ψυχική υγεία. Οι επιτιθέμενοι σε αυτό τον πόλεμο είναι ισχυροί – τόσο πολύ μάλιστα που ορισμένες φορές η αντίσταση να φαντάζει μάταιη και ο αντίπαλος ανίκητος. Οικονομικοί θεσμοί πολλών τρισεκατομμυρίων δολλαρίων και εταιρίες πολλών δισεκατομμυρίων δολλαρίων κινούν τα νήματα των πιο ισχυρών πολιτικών – είτε πρόκειται για τον Πρόεδρο, τους Γερουσιαστές, τα μέλη του Κογκρέσου ή τους κυβερνήτες των πολιτειών – που όλοι τους έχουν τη δυνατότητα να τυπώσουν χρήμα κατά βούληση, να ελέγχουν τις αγορές μέσω νομισματικών και δημοσιονομικών πολιτικών, να αναπτύσσουν ισχυρές στρατιές σε οποιοδήποτε μέρος τους κόσμου και να στέλνουν στρατιωτικοποιημένες αστυνομικές δυνάμεις για να τρομοκρατούν τις γειτονιές μας.
“Έχουμε πόλεμο! Όχι έναν πόλεμο με τις παραδοσιακές-διεθνείς του διαστάσεις, αλλά έναν εσωτερικό ταξικό πόλεμο.”
Παρά τις θηριώδεις διαστάσεις του αντιπάλου, η αντίσταση της εργατικής τάξης δεν έχει υποχωρήσει. Παρά το γεγονός ότι χρειάστηκε μια δημόσια αναγνωρισμένη “οικονομική κρίση” για να βγάλεις από το λήθαργό τους πολλούς, οι εξελίξεις στου κύκλους άμεσης δράσης και ακτιβιστών είναι θετικές κατά τη διάρκεια των τελευταίων πέντε χρόνων. Το κίνημα “Occupy” πυροδότησε έναν εξαιρετικά αναγκαίο διάλογο γύρω από την ανισοκατανομή εισοδήματος και τη κυβερνητική/εταιρική διαφθορά, ενώ συνάμα έθετε τις βάσεις του αγώνα για ελάχιστο ωρομίσθιο 15$. Αγώνας ο οποίος διαδόθηκε σαν φλόγα σε ξερά χόρτα σε ολόκληρη τη χώρα και ιδιαίτερα ανάμεσα στα πιο ευάλωτα στρώματα της εργατικής τάξης: αυτά των χαμηλόμισθων εργαζομένων στον τομέα των υπηρεσιών. Οι αντιπολεμικοί διαδηλώτές που έκανα αισθητή την παρουσία τους κατά τη διάρκεια της προεδρείας Μπους – μόνο για να εξαφανιστούν αμέσως μετά την εκλογή Ομπάμα – άρχισαν άνθρωπο τον άνθρωπο να επιστρέφουν μετά τη σταδιακή συνειδητοποίηση πως τίποτα δεν άλλαξε στη πραγματικότητα. Τα αντικαπιταλιστικά πολιτικά κόμματα ολόκληρου του φάσματος της Αριστεράς, παρότι με μικρές δυνάμεις και κατακερματισμένα, κέρδισαν τόσο σε επιρροή όσο και σε μέλη ενώ συνδέθηκαν στον ένα ή τον άλλο βαθμό επιτυχημένα με συνειδητοποιημένα τμήματα των εργατών ( ο Kshama Sawant και η άνοδος της Σοσιαλιστικής Εναλλακτικής στο Σηάτλ, η ανασυγκρότηση σε επίπεδο βάσης της Μαύρης Αυτόνομης Ομοσπονδίας, ο αντιαυταρχικός αγώνας, η αλληλεγγύη του Διεθνούς Σοσιαλιστικού Οργανισμού με ανθρώπους όπως οι Glenn Greenwald, Jeremy Scahill, Ali Abunimah και Amy Goodman, η ενδυνάμωση του Σοσιαλιστικού Κόμματος των ΗΠΑ, και ο αδυσώπητος αγώνας του Κόμματος για τον Σοσιαλισμό και την Απελευθέρωση στις επάλξεις του αντιπολεμικού αγώνα, του αγώνα ενάντια στην αστυνομική βία και στο μέτωπο του αντιρατσιστικού ακτιβισμού).
Αυτές οι εξελίξεις, αν και θετικές από πολλές πλευρές, έβρισκαν τελικά σε κάποιο όριο. Μερικοί από αυτούς τους περιορισμούς οφείλονται σε εξωτερικούς παράγοντες που εξακολουθούν να μαστίζουν το αμερικανικό κοινό: ένα γενικό έλλειμμα στην εκπαίδευση και τη μόρφωση, έλλειψη ταξικά συνειδητοποιημένης ανάλυσης, καθώς και η πλημμύρα της προπαγάνδας των ομίλων των ΜΜΕ, για να αναφέρουμε απλά μερικούς – καθένας από τους οποίους είναι πολύ δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να ελεγχθεί. Άλλοι περιορισμοί οφείλονται σε εσωτερικούς παράγοντες που είναι σε μεγάλο βαθμό ελέγξιμοι, όπως οι οργανωτικές δομές και λογικές. Σχετικά με αυτές τις εσωτερικές ελλείψεις είναι που το αρχικό κομματικό μοντέλο των Μαύρων Πανθήρων έχει να προσφέρει ανεκτίμητες υπηρεσίες και γι' αυτό θα πρέπει να χρησιμοποιείται σαν πρότυπο για όλα τα κόμματα και τις οργανώσεις που αποζητούν να δράσουν επαναστατικά.
Η ακόλουθη λίστα γνωρισμάτων, τόσο απτών όσο και εννοιολογικών, έκαναν το ΚΜΠ ένα αποτελεσματικό μέσο πάλης για πραγματική ελευθερία και αυτοδιάθεση, και, συνεπώς, μια ουσιαστική απειλή για την εξουσία των εταιριών και της κυβέρνησης. Κόμματα και οργανώσεις του σήμερα, είτε αποσπασματικά είτε σε γενικές γραμμές, θα κάνουν καλά να λάβουν υπόψη τους αυτό το ιδανικό μείγμα.
Αυτές οι εξελίξεις, αν και θετικές από πολλές πλευρές, έβρισκαν τελικά σε κάποιο όριο. Μερικοί από αυτούς τους περιορισμούς οφείλονται σε εξωτερικούς παράγοντες που εξακολουθούν να μαστίζουν το αμερικανικό κοινό: ένα γενικό έλλειμμα στην εκπαίδευση και τη μόρφωση, έλλειψη ταξικά συνειδητοποιημένης ανάλυσης, καθώς και η πλημμύρα της προπαγάνδας των ομίλων των ΜΜΕ, για να αναφέρουμε απλά μερικούς – καθένας από τους οποίους είναι πολύ δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να ελεγχθεί. Άλλοι περιορισμοί οφείλονται σε εσωτερικούς παράγοντες που είναι σε μεγάλο βαθμό ελέγξιμοι, όπως οι οργανωτικές δομές και λογικές. Σχετικά με αυτές τις εσωτερικές ελλείψεις είναι που το αρχικό κομματικό μοντέλο των Μαύρων Πανθήρων έχει να προσφέρει ανεκτίμητες υπηρεσίες και γι' αυτό θα πρέπει να χρησιμοποιείται σαν πρότυπο για όλα τα κόμματα και τις οργανώσεις που αποζητούν να δράσουν επαναστατικά.
Η ακόλουθη λίστα γνωρισμάτων, τόσο απτών όσο και εννοιολογικών, έκαναν το ΚΜΠ ένα αποτελεσματικό μέσο πάλης για πραγματική ελευθερία και αυτοδιάθεση, και, συνεπώς, μια ουσιαστική απειλή για την εξουσία των εταιριών και της κυβέρνησης. Κόμματα και οργανώσεις του σήμερα, είτε αποσπασματικά είτε σε γενικές γραμμές, θα κάνουν καλά να λάβουν υπόψη τους αυτό το ιδανικό μείγμα.
Θεωρητική θεμελίωση και διεθνισμός
Παρά τη μόνιμη μεμψιμοιρία για την “πλημμυρίδα” ή το “ατελέσφορο” της θεωρίας στα πλαίσια της σύγχρονης Αριστεράς, μια ματιά στην επιχειρησιακή αποτελεσματικότητα του αρχικού ΚΜΠ μάλλον συνηγορεί υπέρ της χρησιμότητάς της.
Το ΚΜΠ ήταν αυστηρά προσανατολισμένο προς την επαναστατική πολιτική φιλοσοφία, και πιο συγκεκριμένα αυτήν του μαρξισμού – ένα εργαλείο απαραίτητο για την κατανόηση και τη σωστή κριτική του ίδιου του συστήματος που μας επικυριαρχεί – του καπιταλισμού. “Η καπιταλιστική εκμετάλλευση είναι μια από τις βασικές αιτίες του προβλήματός μας”, εξηγούσε ένας εκ των ιδρυτών του κόμματος, ο Huey P. Newton, και “ο στόχος του ΚΜΠ είναι να καταργήσει τον καπιταλισμό στις κοινότητές μας και στις καταπιεζόμενες κοινότητες όλου του κόσμου”.
Η διαρκής επεξεργασία της θεωρίας από το ΚΜΠ του έδωσε την δυνατότητα να αναπτύξει εκείνο το ταξικό στοιχείο που του επέτρεψε να εξισορροπήσει την πάλη εναντίον του θεσμικού ρατσισμού. Αυτό βοήθησε στην συνειδητοποίηση του γεγονότος ότι ο αγώνας για φυλετική δικαιοσύνη δεν θα μπορούσε να κερδηθεί χωρίς να υπερβληθούν τα όρια που έθεταν η οικονομική αδικία και η ταξική διαστρωμάτωση, κάτι που θα συνειδητοποιούσαν τελικά και ομόλογοί τους επαναστάτες όπως ο Martin Luther King και ο Malcolm X.
Ήταν η εκπορευόμενη από το μαρξισμό μέθοδός του και η προσήλωσή του στο “διαλεκτικό υλισμό” που “απέτρεψαν μια στατική, μηχανιστική εφαρμογή” της θεωρίας και επέτρεψαν στο κόμμα να προσαρμοστεί στο διαρκώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον διατηρώντας το σε μια πορεία που ορίζονταν από την πάλη ενάντια στην ταξική και φυλετική εκμετάλλευση. “Όταν χρησιμοποιούμε τη μέθοδο του διαλεκτικού υλισμού”, υποστήριζε ο Newton, “δεν περιμένουμε να βρούμε τίποτα ίδιο ακόμα και ένα λεπτό μετά, γιατί ένα λεπτό αργότερα αυτό έχει μετατραπεί ήδη σε ιστορία”. Αναφορικά με την υιοθέτηση από το κόμμα αυτής της μεθόδου, ο Eldridge Cleaver σημείωνε, “μελετήσαμε και καταλάβαμε τις κλασσικές αρχές του επιστημονικού σοσιαλισμού (και) εφαρμόσαμε αυτές τις αρχές στη κατάσταση που βιώνουμε από μόνοι μας. Παρ' όλα αυτά δεν προχωράμε με τη σκέψη μας κλειστή σε νέες ιδέες ή πληροφορίες (και) ξέρουμε ότι πρέπει να βασιζόμαστε στα δικά μας μυαλά προκειμένου να επιλύουμε τα ιδεολογικά προβλήματα σύμφωνα με τον τρόπο που αυτά σχετίζονται με εμάς”.
Η πίστη του Κόμματος στην “ενότητα της εργατικής τάξης διεθνώς, πέρα από διαχωρισμούς χρώματος και φύλλου” τους οδήγησε στο σχηματισμό δεσμών με διάφορες μειονότητες και επαναστατικές οργανώσεις λευκών. “Από τις αρχές του Μαοϊσμού έθεσαν ως καθήκον του Κόμματός τους να δράσει ως η πρωτοπόρος δύναμη της επανάστασης και δούλεψαν ώστε να δημιουργήσουν ένα ενιαίο μέτωπο, ενώ από τη σκοπιά του Μαρξισμού τοποθετούνταν απέναντι στο καπιταλιστικό οικονομικό σύστημα, υιοθετούσαν τον διαλεκτικό υλισμό και προπαγάνδιζαν την ανάγκη όλων των εργατών να καταλάβουν με τη βία τα μέσα παραγωγής”. Αυτή η προσέγγιση αντηχούσε και στα λόγια του Fred Hampton, ο οποίος προέτρεπε τους πάντες να αποφύγουν να αντιταχθούν στο ρατσισμό με ρατσισμό, αλλά να τον αντιμετωπίσουν προκρίνοντας την αλληλεγγύη (της εργατικής τάξης), και να αποφύγουν την καταπολέμηση του καπιταλισμού με “μαύρο καπιταλισμό” αλλά να του αντιτάξουν το σοσιαλισμό.
Το ΚΜΠ ήταν αυστηρά προσανατολισμένο προς την επαναστατική πολιτική φιλοσοφία, και πιο συγκεκριμένα αυτήν του μαρξισμού – ένα εργαλείο απαραίτητο για την κατανόηση και τη σωστή κριτική του ίδιου του συστήματος που μας επικυριαρχεί – του καπιταλισμού. “Η καπιταλιστική εκμετάλλευση είναι μια από τις βασικές αιτίες του προβλήματός μας”, εξηγούσε ένας εκ των ιδρυτών του κόμματος, ο Huey P. Newton, και “ο στόχος του ΚΜΠ είναι να καταργήσει τον καπιταλισμό στις κοινότητές μας και στις καταπιεζόμενες κοινότητες όλου του κόσμου”.
Η διαρκής επεξεργασία της θεωρίας από το ΚΜΠ του έδωσε την δυνατότητα να αναπτύξει εκείνο το ταξικό στοιχείο που του επέτρεψε να εξισορροπήσει την πάλη εναντίον του θεσμικού ρατσισμού. Αυτό βοήθησε στην συνειδητοποίηση του γεγονότος ότι ο αγώνας για φυλετική δικαιοσύνη δεν θα μπορούσε να κερδηθεί χωρίς να υπερβληθούν τα όρια που έθεταν η οικονομική αδικία και η ταξική διαστρωμάτωση, κάτι που θα συνειδητοποιούσαν τελικά και ομόλογοί τους επαναστάτες όπως ο Martin Luther King και ο Malcolm X.
Ήταν η εκπορευόμενη από το μαρξισμό μέθοδός του και η προσήλωσή του στο “διαλεκτικό υλισμό” που “απέτρεψαν μια στατική, μηχανιστική εφαρμογή” της θεωρίας και επέτρεψαν στο κόμμα να προσαρμοστεί στο διαρκώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον διατηρώντας το σε μια πορεία που ορίζονταν από την πάλη ενάντια στην ταξική και φυλετική εκμετάλλευση. “Όταν χρησιμοποιούμε τη μέθοδο του διαλεκτικού υλισμού”, υποστήριζε ο Newton, “δεν περιμένουμε να βρούμε τίποτα ίδιο ακόμα και ένα λεπτό μετά, γιατί ένα λεπτό αργότερα αυτό έχει μετατραπεί ήδη σε ιστορία”. Αναφορικά με την υιοθέτηση από το κόμμα αυτής της μεθόδου, ο Eldridge Cleaver σημείωνε, “μελετήσαμε και καταλάβαμε τις κλασσικές αρχές του επιστημονικού σοσιαλισμού (και) εφαρμόσαμε αυτές τις αρχές στη κατάσταση που βιώνουμε από μόνοι μας. Παρ' όλα αυτά δεν προχωράμε με τη σκέψη μας κλειστή σε νέες ιδέες ή πληροφορίες (και) ξέρουμε ότι πρέπει να βασιζόμαστε στα δικά μας μυαλά προκειμένου να επιλύουμε τα ιδεολογικά προβλήματα σύμφωνα με τον τρόπο που αυτά σχετίζονται με εμάς”.
Η πίστη του Κόμματος στην “ενότητα της εργατικής τάξης διεθνώς, πέρα από διαχωρισμούς χρώματος και φύλλου” τους οδήγησε στο σχηματισμό δεσμών με διάφορες μειονότητες και επαναστατικές οργανώσεις λευκών. “Από τις αρχές του Μαοϊσμού έθεσαν ως καθήκον του Κόμματός τους να δράσει ως η πρωτοπόρος δύναμη της επανάστασης και δούλεψαν ώστε να δημιουργήσουν ένα ενιαίο μέτωπο, ενώ από τη σκοπιά του Μαρξισμού τοποθετούνταν απέναντι στο καπιταλιστικό οικονομικό σύστημα, υιοθετούσαν τον διαλεκτικό υλισμό και προπαγάνδιζαν την ανάγκη όλων των εργατών να καταλάβουν με τη βία τα μέσα παραγωγής”. Αυτή η προσέγγιση αντηχούσε και στα λόγια του Fred Hampton, ο οποίος προέτρεπε τους πάντες να αποφύγουν να αντιταχθούν στο ρατσισμό με ρατσισμό, αλλά να τον αντιμετωπίσουν προκρίνοντας την αλληλεγγύη (της εργατικής τάξης), και να αποφύγουν την καταπολέμηση του καπιταλισμού με “μαύρο καπιταλισμό” αλλά να του αντιτάξουν το σοσιαλισμό.
"Το ΚΜΠ ήταν αυστηρά προσανατολισμένο προς την επαναστατική πολιτική φιλοσοφία, και πιο συγκεκριμένα αυτήν του μαρξισμού".
Με αυτόν τον θεωρητικό εξοπλισμό, “ο Newton και η ηγεσία του ΚΜΠ οργανώνονταν με σκοπό να ενδυναμώσουν την κοινότητα των μαύρων μέσω της συλλογικής δουλειάς” μας λέει ο Danny Haiphong. “Κάθε ιατρική κλινική από σκυρόδεμα, κάθε πρόγραμμα δωρεάν πρωινού, και κάθε σχολείο των Πανθήρων οργανώνονταν με σκοπό να κινητοποιήσει την κοινότητα για να αντιπαρατεθεί με τον ρατσισμό, τις καπιταλιστικές δομές εξουσίας και προς την κατεύθυνση του επαναστατικού σοσιαλισμού και του κομμουνισμού".
Το πρόγραμμα δέκα σημείων του κόμματος, που εξελίχθηκε ελαφρά με την πάρωδο αρκετών χρόνων συμπυκνώνονταν σε αιτήματα που στόχευαν όχι μόνο τις ιστορικές ρίζες της καθημερινής αδικίας που αντιμετώπιζαν οι μαύροι αμερικανοί και οι καταπιεσμένες κοινότητες, αλλά εισήγαγε επίσης μια διεθνή οπτική που επέτρεπε την κατανόηση των βαθύτερων αιτιών, και συγκεκριμένα αυτών που συνδέονταν με τον καπιταλισμό. Όπως εξηγεί ο Cornel West, “Η επαναστατική πολιτική του ΚΜΠ συνέδεε τις καταστροφικές συνθήκες που επικρατούσαν στις τοπικές κοινότητες των μαύρων (με τις αισχρές σχολικές συνθήκες, την ανύπαρκτη πρόνοια για την υγεία και το παιδί, τα υψηλά επίπεδα ανεργίας και υποαπασχόλησης, τα κλιμακούμενα ποσοστά φυλάκισης και τις διαβρωτικές μορφές “αυτο-απέχθειας” και τάσεων αυτοκαταστροφής) με την οικονομική ανισότητα στις ΗΠΑ και τις αποικιακές ή νεοαποικιακές πραγματικότητες του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος.
“Ήταν η πολιτική της διεθνούς ριζοσπαστικής αλληλεγγύης... Εξαιτίας της φοβερής εχθρότητας που δημιουργούσε ο πόλεμος στο Βιετνάμ, οργανώσεις νεολαίας στη Γερμανία, τη Γαλλία και τη Σουηδία δημιούργησαν επιτροπές αλληλεγγύης στο ΚΜΠ. Ταξιδεύαμε συνεχώς κι αυτοί συγκέντρωναν χρήματα για εμάς. Υπήρχαν απελευθερωτικά κινήματα στην Αφρική που διάβασαν την εφημερίδα μας και επικοινώνησαν μαζί μας” λέει η Kathleen Cleaver. Το Κόμμα έφτασε μέχρι του σημείου να ανοίξει δική του πρεσβεία στην Αλγερία, ένα έθνος που δεν διατηρούσε διπλωματικές σχέσεις με τις ΗΠΑ εκείνη την εποχή. Με στιβαρή κατανόηση της πολιτικής οικονομίας και της γεωπολιτικής το κόμμα κατάφερνε να προσεγγίζει την πραγματικότητα βασισμένο στην “μεγάλη εικόνα” των εξελίξεων πράγμα που έχει γίνει απόλυτη αναγκαιότητα, ιδιαίτερα στη σημερινή πραγματικότητα της παγκοσμιοποίησης, του νεοφιλελευθερισμού και της απόλυτης ισχύος των πολυεθνικών εταιριών.
Το πρόγραμμα δέκα σημείων του κόμματος, που εξελίχθηκε ελαφρά με την πάρωδο αρκετών χρόνων συμπυκνώνονταν σε αιτήματα που στόχευαν όχι μόνο τις ιστορικές ρίζες της καθημερινής αδικίας που αντιμετώπιζαν οι μαύροι αμερικανοί και οι καταπιεσμένες κοινότητες, αλλά εισήγαγε επίσης μια διεθνή οπτική που επέτρεπε την κατανόηση των βαθύτερων αιτιών, και συγκεκριμένα αυτών που συνδέονταν με τον καπιταλισμό. Όπως εξηγεί ο Cornel West, “Η επαναστατική πολιτική του ΚΜΠ συνέδεε τις καταστροφικές συνθήκες που επικρατούσαν στις τοπικές κοινότητες των μαύρων (με τις αισχρές σχολικές συνθήκες, την ανύπαρκτη πρόνοια για την υγεία και το παιδί, τα υψηλά επίπεδα ανεργίας και υποαπασχόλησης, τα κλιμακούμενα ποσοστά φυλάκισης και τις διαβρωτικές μορφές “αυτο-απέχθειας” και τάσεων αυτοκαταστροφής) με την οικονομική ανισότητα στις ΗΠΑ και τις αποικιακές ή νεοαποικιακές πραγματικότητες του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος.
“Ήταν η πολιτική της διεθνούς ριζοσπαστικής αλληλεγγύης... Εξαιτίας της φοβερής εχθρότητας που δημιουργούσε ο πόλεμος στο Βιετνάμ, οργανώσεις νεολαίας στη Γερμανία, τη Γαλλία και τη Σουηδία δημιούργησαν επιτροπές αλληλεγγύης στο ΚΜΠ. Ταξιδεύαμε συνεχώς κι αυτοί συγκέντρωναν χρήματα για εμάς. Υπήρχαν απελευθερωτικά κινήματα στην Αφρική που διάβασαν την εφημερίδα μας και επικοινώνησαν μαζί μας” λέει η Kathleen Cleaver. Το Κόμμα έφτασε μέχρι του σημείου να ανοίξει δική του πρεσβεία στην Αλγερία, ένα έθνος που δεν διατηρούσε διπλωματικές σχέσεις με τις ΗΠΑ εκείνη την εποχή. Με στιβαρή κατανόηση της πολιτικής οικονομίας και της γεωπολιτικής το κόμμα κατάφερνε να προσεγγίζει την πραγματικότητα βασισμένο στην “μεγάλη εικόνα” των εξελίξεων πράγμα που έχει γίνει απόλυτη αναγκαιότητα, ιδιαίτερα στη σημερινή πραγματικότητα της παγκοσμιοποίησης, του νεοφιλελευθερισμού και της απόλυτης ισχύος των πολυεθνικών εταιριών.
Πρακτική και άμεση δράση.
“Ο λαός μπορεί να κάνει ότι επιθυμεί” έλεγε με πεποίθηση ο Newton “θα προχωρήσουν όμως σε εκείνες τις πράξεις που είναι συνεπείς με το επίπεδο της συνείδησής τους και την κατανόησή τους της πραγματικότητας. Όταν ανεβάζουμε τη συνειδητότητά τους (μέσω της μόρφωσης), τους δίνεται η δυνατότητα να κατανοήσουν ακόμα καλύτερα τι μπορούν να κάνουν, και θα κινηθούν στις καταστάσεις που αντιμετωπίζουν με αποφασιστικότητα. Αυτό είναι η ενότητα θεωρίας και πράξης”.
Το ΚΜΠ δεν μιλούσε απλά για αλλαγή, την επεδίωκε με ενεργητικό τρόπο. Η παρουσία του γινόταν αισθητή στις γειτονιές στις οποίες δραστηριοποιούνταν. Τα μέλη του κυκλοφορούσαν στους δρόμους, μιλούσαν με κόσμο, μοιράζονταν το ψωμί τους με τους γείτονες και καλλιεργούσαν την αίσθηση της κοινότητας. Οι απειράριθμες εξώστρεφες ενέργειές τους ήταν καλοσχεδιασμένες, σωστά συναρθρωμένες με τη στρατηγική τους και πάντα πολυσκελείς – συνδυάζοντας την βασική και ευχάριστη ανθρώπινη διάδραση με τη μόρφωση και την επαναστατική πολιτική. Αποτελούσαν την ενσάρκωση της αλληλεγγύης, απορρίπτοντας συχνά τις έννοιες της ηγεσίας και της ανωτερότητας προκειμένου να δημιουργήσουν ένας ριζοσπαστικό τοπίο όπου όλοι αντιμετωπίζονταν σε ισότιμη βάση. Η αναβάθμιση της αυτοπεποίθησης όσων έρχονταν σε επαφή μαζί τους ήταν αδιαμφισβήτητη.
Σε μια προσπάθεια να χαλιναγωγήσει την αστυνομική βία και τις χωρίς διακρίσεις δολοφονίες μαύρων νεολαίων στα πλαίσια των ρατσιστικών τακτικών που εφάρμοζε η αστυνομία, το κόμμα οργάνωνε τακτικές ένοπλες περιπόλους πολιτών οι οποίες ήταν επιφορτισμένες με το καθήκον να ελέγχουν τη συμπεριφορά των αστυνομικών. Συντόνιζαν τα προγράμματα επιφυλακής της κοινότητας, εκτελούσαν στρατιωτικού τύπου πορείες και ασκήσεις και μελετούσαν βασικές κινήσεις προστασίας προκειμένου να διασφαλίσουν την ασφάλεια και την αυτοσυντήρηση των πολιτών που ζούσαν σε καταπιεσμένες κοινότητες.
Το ΚΜΠ δεν μιλούσε απλά για αλλαγή, την επεδίωκε με ενεργητικό τρόπο. Η παρουσία του γινόταν αισθητή στις γειτονιές στις οποίες δραστηριοποιούνταν. Τα μέλη του κυκλοφορούσαν στους δρόμους, μιλούσαν με κόσμο, μοιράζονταν το ψωμί τους με τους γείτονες και καλλιεργούσαν την αίσθηση της κοινότητας. Οι απειράριθμες εξώστρεφες ενέργειές τους ήταν καλοσχεδιασμένες, σωστά συναρθρωμένες με τη στρατηγική τους και πάντα πολυσκελείς – συνδυάζοντας την βασική και ευχάριστη ανθρώπινη διάδραση με τη μόρφωση και την επαναστατική πολιτική. Αποτελούσαν την ενσάρκωση της αλληλεγγύης, απορρίπτοντας συχνά τις έννοιες της ηγεσίας και της ανωτερότητας προκειμένου να δημιουργήσουν ένας ριζοσπαστικό τοπίο όπου όλοι αντιμετωπίζονταν σε ισότιμη βάση. Η αναβάθμιση της αυτοπεποίθησης όσων έρχονταν σε επαφή μαζί τους ήταν αδιαμφισβήτητη.
Σε μια προσπάθεια να χαλιναγωγήσει την αστυνομική βία και τις χωρίς διακρίσεις δολοφονίες μαύρων νεολαίων στα πλαίσια των ρατσιστικών τακτικών που εφάρμοζε η αστυνομία, το κόμμα οργάνωνε τακτικές ένοπλες περιπόλους πολιτών οι οποίες ήταν επιφορτισμένες με το καθήκον να ελέγχουν τη συμπεριφορά των αστυνομικών. Συντόνιζαν τα προγράμματα επιφυλακής της κοινότητας, εκτελούσαν στρατιωτικού τύπου πορείες και ασκήσεις και μελετούσαν βασικές κινήσεις προστασίας προκειμένου να διασφαλίσουν την ασφάλεια και την αυτοσυντήρηση των πολιτών που ζούσαν σε καταπιεσμένες κοινότητες.
"Τα μέλη του κυκλοφορούσαν στους δρόμους, μιλούσαν με κόσμο, μοιράζονταν το ψωμί τους με τους γείτονες και καλλιεργούσαν την αίσθηση της κοινότητας."
Τον Γενάρη του 1969, ως απάντηση στον υποσιτισμό που μάστιζε τις κοινότητές τους, το κόμμα ξεκίνησε το πρόγραμμα “Δωρεάν πρωινό για μαθητές”, το οποίο έκανε την επίσημη πρώτη του στην εκκλησία του Αγίου Αυγουστίνου στο Όκλαντ της Καλιφόρνια. Μέσα σε μερικούς μήνες, το πρόγραμμα είχε επεκταθεί και σε άλλες πόλεις σε ολόκληρη τη χώρα. Τον Απρίλη, η εφημερίδα “Μαύρος Πάνθηρας” ανέφερε για την πρόοδο και την αποτελεσματικότητα του προγράμματος:
“Το πρόγραμμα Δωρεάν πρωινό για μαθητές έχει επεκταθεί σχεδόν σε ολόκληρη τη χώρα και έχει υιοθετηθεί σχεδόν από κάθε κομματική οργάνωση και αχτίδα του ΚΜΠ... Είναι υπέροχο το θέαμα του να βλέπει κανείς τα παιδιά μας να τρώνε τα πρωινά όταν φέρει στο μυαλό του τις εποχές που τα στομάχια μας δεν ήταν γεμάτα, κι ακόμα και οι δάσκαλοι στα σχολεία λένε πως υπάρχει σημαντική βελτίωση στις σχολικές επιδόσεις των μαθητών που παίρνουν επιτέλους το πρωινό τους κανονικά. Κάποτε, υπήρχαν παιδιά που λιποθυμούσαν στις αίθουσες των σχολείων από την πείνα, ή έπρεπε να σταλούν στο σπίτι τους για να βάλουν κάτι στο στόμα τους. Τα παιδιά μας όμως πρέπει να τραφούν, και το ΚΜΠ δεν θα αφήσει ξανά τη μάστιγα της πείνας να καθηλώσει τα παιδιά μας”.
Με το τέλος του χρόνου, το πρόγραμμα είχε καλύψει ολόκληρη τη χώρα, ταΐζοντας περισσότερους από 10.000 μαθητές καθημερινά πριν αυτοί πάνε στο σχολείο τους. Συνεχίζοντας σε αυτή την κατεύθυνση, το κόμμα “ξεκίνησε περισσότερα από 35 προγράμματα επιβίωσης και παρείχε υπηρεσίες στην κοινότητα όπως εκπαίδευση, τεστ φυματίωσης, νομική βοήθεια, βοήθεια στις μεταφορές, υπηρεσία ασθενοφόρου, καθώς επίσης και την κατασκευή και διανομή δωρεάν παπουτσιών σε φτωχούς ανθρώπους”. Αυτού του είδους η χειροπιαστή αλληλεγγύη και βοήθεια χρειάζεται και σήμερα. Διανομές τροφίμων, προγράμματα ασφάλειας, περιφρούρηση της κοινότητας. Θέματα κάλυψης βασικών αναγκών, προσβασιμότητας και βοήθειας δεν θα πρέπει να θεωρείται ότι είναι πέρα από την επαναστατική πολιτική πρακτική.
“Το πρόγραμμα Δωρεάν πρωινό για μαθητές έχει επεκταθεί σχεδόν σε ολόκληρη τη χώρα και έχει υιοθετηθεί σχεδόν από κάθε κομματική οργάνωση και αχτίδα του ΚΜΠ... Είναι υπέροχο το θέαμα του να βλέπει κανείς τα παιδιά μας να τρώνε τα πρωινά όταν φέρει στο μυαλό του τις εποχές που τα στομάχια μας δεν ήταν γεμάτα, κι ακόμα και οι δάσκαλοι στα σχολεία λένε πως υπάρχει σημαντική βελτίωση στις σχολικές επιδόσεις των μαθητών που παίρνουν επιτέλους το πρωινό τους κανονικά. Κάποτε, υπήρχαν παιδιά που λιποθυμούσαν στις αίθουσες των σχολείων από την πείνα, ή έπρεπε να σταλούν στο σπίτι τους για να βάλουν κάτι στο στόμα τους. Τα παιδιά μας όμως πρέπει να τραφούν, και το ΚΜΠ δεν θα αφήσει ξανά τη μάστιγα της πείνας να καθηλώσει τα παιδιά μας”.
Με το τέλος του χρόνου, το πρόγραμμα είχε καλύψει ολόκληρη τη χώρα, ταΐζοντας περισσότερους από 10.000 μαθητές καθημερινά πριν αυτοί πάνε στο σχολείο τους. Συνεχίζοντας σε αυτή την κατεύθυνση, το κόμμα “ξεκίνησε περισσότερα από 35 προγράμματα επιβίωσης και παρείχε υπηρεσίες στην κοινότητα όπως εκπαίδευση, τεστ φυματίωσης, νομική βοήθεια, βοήθεια στις μεταφορές, υπηρεσία ασθενοφόρου, καθώς επίσης και την κατασκευή και διανομή δωρεάν παπουτσιών σε φτωχούς ανθρώπους”. Αυτού του είδους η χειροπιαστή αλληλεγγύη και βοήθεια χρειάζεται και σήμερα. Διανομές τροφίμων, προγράμματα ασφάλειας, περιφρούρηση της κοινότητας. Θέματα κάλυψης βασικών αναγκών, προσβασιμότητας και βοήθειας δεν θα πρέπει να θεωρείται ότι είναι πέρα από την επαναστατική πολιτική πρακτική.