Διατομεακότητα.
Βασισμένο στο στιβαρό θεωρητικό του πλαίσιο, το Κόμμα ήταν σε θέση να εφαρμόσει μια διατομεακή προσέγγιση που του επέτρεπε να προχωρήσει πέρα από ζητήματα φυλετικής καταπίεσης και αστυνομικής βίας προκειμένου να απευθυνθεί σε κοινούς σκοπούς, αναπτύσσοντας έτσι βαθιές ρίζες. Πράττοντας αυτό, ήταν σε θέση να κατευθύνει την συναισθηματική οργή από τον στοχευμένο ρατσισμό και να την καναλιζάρει σε μια βαθιά καταδίκη του συστήματος. Αυτό δημιούργησε τη δυνατότητα συμμαχιών μεγάλου εύρους και άνοιξε τον δρόμο για ενότητα και αλληλεγγύη με επαναστατικούς συνοδοιπόρους, κυρίως σε ότι αφορά τις μαύρες γυναίκες.
Παρά τα πνιγηρά στοιχεία του μισογυνισμού και του σεξισμού, η ανάδυση των γυναικών ως κομβικών φιγούρων στο κίνημα των Μαύρων Πανθήρων έγινε εφικτή – κατά ειρωνικό τρόπο – μέσω του ΚΜΠ. Μια από τις πρώιμες ηγέτιδες του κόμματος, η Elaine Brown, ανάδειξε τη σημασία μιας συνειδητής προσπάθειας από μεριάς των γυναικών μελών του κόμματος, να ξεπεράσουν την πατριαρχία μέσα από τις γραμμές του. “Μια γυναίκα στο κίνημα της Μαύρης Δύναμης (Black Power) θεωρούνταν – στην καλύτερη περίπτωση – εκτός θέματος”, εξηγεί η Brown. “Σε μια γυναίκα δημιουργείται ισχυρά η αίσθηση του παρία... Επρόκειτο για την παραβίαση μιας σιωπηρής και ακαθόριστης αρχής της “Μαύρης Δύναμης”. Όταν μια γυναίκα αναλάμβανε ηγετικό ρόλο, αντιμετωπιζόταν σαν στοιχείο διάβρωσης του Μαύρου ανδρισμού”.
Ηγέτες όπως η Brown, παρά το γεγονός ότι χρειαζόταν να δίνουν έναν πρόσθετο αγώνα μέσα στον Αγώνα, είχαν μεγάλη σημασία για την αποστολή του κόμματος και έγιναν μέλη με μεγάλη επιρροή, τοπικοί ηγέτες, δεινοί ρήτορες δημόσιοι αντιπρόσωποι στις εξώστρεφες δράσεις του κόμματος. Η Brown έκανε εντυπωσιακές εκστρατείες για το Δημοτικό Συμβούλιο του Όκλαντ το 1973 και το 1975, παίρνοντας το 30% και το 44% των ψήφων αντίστοιχα. Το 1977 ήταν υπεύθυνη για την εκστρατεία του Lionel Wilson για τη Δημαρχεία του Όκλαντ, εκστρατεία που είχε σαν αποτέλεσμα ο Wilson να γίνει ο πρώτος μαύρος Δήμαρχος της πόλης.
Παρά τα πνιγηρά στοιχεία του μισογυνισμού και του σεξισμού, η ανάδυση των γυναικών ως κομβικών φιγούρων στο κίνημα των Μαύρων Πανθήρων έγινε εφικτή – κατά ειρωνικό τρόπο – μέσω του ΚΜΠ. Μια από τις πρώιμες ηγέτιδες του κόμματος, η Elaine Brown, ανάδειξε τη σημασία μιας συνειδητής προσπάθειας από μεριάς των γυναικών μελών του κόμματος, να ξεπεράσουν την πατριαρχία μέσα από τις γραμμές του. “Μια γυναίκα στο κίνημα της Μαύρης Δύναμης (Black Power) θεωρούνταν – στην καλύτερη περίπτωση – εκτός θέματος”, εξηγεί η Brown. “Σε μια γυναίκα δημιουργείται ισχυρά η αίσθηση του παρία... Επρόκειτο για την παραβίαση μιας σιωπηρής και ακαθόριστης αρχής της “Μαύρης Δύναμης”. Όταν μια γυναίκα αναλάμβανε ηγετικό ρόλο, αντιμετωπιζόταν σαν στοιχείο διάβρωσης του Μαύρου ανδρισμού”.
Ηγέτες όπως η Brown, παρά το γεγονός ότι χρειαζόταν να δίνουν έναν πρόσθετο αγώνα μέσα στον Αγώνα, είχαν μεγάλη σημασία για την αποστολή του κόμματος και έγιναν μέλη με μεγάλη επιρροή, τοπικοί ηγέτες, δεινοί ρήτορες δημόσιοι αντιπρόσωποι στις εξώστρεφες δράσεις του κόμματος. Η Brown έκανε εντυπωσιακές εκστρατείες για το Δημοτικό Συμβούλιο του Όκλαντ το 1973 και το 1975, παίρνοντας το 30% και το 44% των ψήφων αντίστοιχα. Το 1977 ήταν υπεύθυνη για την εκστρατεία του Lionel Wilson για τη Δημαρχεία του Όκλαντ, εκστρατεία που είχε σαν αποτέλεσμα ο Wilson να γίνει ο πρώτος μαύρος Δήμαρχος της πόλης.
"Η ανάδυση των γυναικών ως κομβικών φιγούρων στο κίνημα των Μαύρων Πανθήρων έγινε εφικτή – κατά ειρωνικό τρόπο – μέσω του ΚΜΠ".
Αναφορικά με τα ζητήματα της σεξουαλικότητας και του φύλου στο κόμμα, η δημοσιογράφος και ακτιβίστρια Annie Brown μας λέει:
“Το ΚΜΠ είχε ανοιχτό μυαλό απέναντι σε ζητήματα σεξουαλικής έκφρασης καθώς επίσης και στους ρόλους που οι γυναίκες θα μπορούσαν να παίξουν στις οργανώσεις κοινωνικής αλλαγής. Η ενθάρρυνση της ανάληψης ευθυνών από γυναίκες καθώς και των ποικίλων σεξουαλικών ταυτοτήτων στα πλαίσια του κόμματος επέτρεψε σε γυναίκες όπως η Angela Davies να ανέλθουν σε σημαντικές θέσεις ευθύνης μέσα στο κόμμα, τη στιγμή που άλλες ριζοσπαστικές οργανώσεις της εποχής όπως οι “Φοιτητές για μια Δημοκρατική Κοινωνία” (SDS) και η “Συντονιστική Επιτροπή των μη βίαιων φοιτητών” (SNCC) κράταγαν τους ηγετικούς ρόλους για άνδρες, και ανάγκαζαν τις γυναίκες να μένουν στο παρασκήνιο.
Αφού αντιμετώπισε αρχικά αυτούς τους θύλακες μισογυνισμού και “υπερ-αρρενωπότητας”, το κόμμα στελεχώθηκε μαζικά από γυναίκες, μέχρις σημείου “μετασχηματισμού του ρόλου των φύλων στο κίνημα τον Μαύρων Πανθήρων”, ανοίγοντας έτσι το δρόμο για παρόμοιες εξελίξεις σε άλλα κινήματα βάσης στις ΗΠΑ. Στην έρευνά της για το υπό έκδοση βιβλίο της “Αυτό που συμβαίνει είναι μια επανάσταση: τα κινήματα των μαύρων γυναικών για την Μαύρη Δύναμη”, η ιστορικός Ashley Farmer βρήκε πως η εφημερίδα του Κόμματος σε τακτική βάση “αψηφούσε τα κοινωνικά στερεότυπα περί φύλων, απεικονίζοντας τις γυναίκες ως δυνατές, φέροντες όπλα επαναστάτριες” ενώ οι γυναίκες μέλη του κόμματος ήταν έντονα αναμεμιγμένες στο σχεδιασμό “μιας επαναστατικής ατζέντας με επίκεντρο την κοινότητα που δρούσε υποστηρικτικά σε προγράμματα ημερήσιας φροντίδας, λαχανικών και στέγης”.
Πέραν του να απεικονίζει τις γυναίκες ως “σκληρές επαναστάτριες”, η εφημερίδα έδινε “σαφή έμφαση στα προβλήματα των γυναικών” σε όλη τη διάρκεια έκδοσής της. Για χρόνια οι Γυναίκες Πάνθηρες καταλάμβαναν ηγετικές θέσεις και “στρέφονταν προς τον ακτιβισμό τοπικού επιπέδου, παρέχοντας φαγητό, στέγη και περίθαλψη στις τοπικές κοινότητες των μαύρων”. Η συμπερίληψη των γυναικών ως δρώντων παραγόντων του αγώνα υιοθετήθηκε τελικά, αν όχι αρχικά, από τα ιδρυτικά μέλη. Όπως γράφει ο ιστορικός Robyn Spencer “O Seale κι ο Newton δεν απέκλειαν της συμμετοχή των αφροαμερικανών γυναικών στο κίνημα ούτε τις απέκλειαν από τη ρητορική τους Το μήνυμα έγινε σαφές: μαύρες αδερφές και μαύροι αδερφοί ενωθείτε για πραγματική κοινωνική δράση”. Αυτό το στοιχείο στην εξέλιξη της φυσιογνωμίας του κόμματος, οδήγησε στις αρχές της δεκαετίας του 1970 η πλειοψηφία των μελών του κόμματος (σχεδόν τα δύο τρίτα) να είναι γυναίκες. Ένας επιθυμητός στόχος για την σύγχρονη Αριστερά η οποία ακόμα διατηρεί μια προβληματική ανδροκρατική ταυτότητα.
“Το ΚΜΠ είχε ανοιχτό μυαλό απέναντι σε ζητήματα σεξουαλικής έκφρασης καθώς επίσης και στους ρόλους που οι γυναίκες θα μπορούσαν να παίξουν στις οργανώσεις κοινωνικής αλλαγής. Η ενθάρρυνση της ανάληψης ευθυνών από γυναίκες καθώς και των ποικίλων σεξουαλικών ταυτοτήτων στα πλαίσια του κόμματος επέτρεψε σε γυναίκες όπως η Angela Davies να ανέλθουν σε σημαντικές θέσεις ευθύνης μέσα στο κόμμα, τη στιγμή που άλλες ριζοσπαστικές οργανώσεις της εποχής όπως οι “Φοιτητές για μια Δημοκρατική Κοινωνία” (SDS) και η “Συντονιστική Επιτροπή των μη βίαιων φοιτητών” (SNCC) κράταγαν τους ηγετικούς ρόλους για άνδρες, και ανάγκαζαν τις γυναίκες να μένουν στο παρασκήνιο.
Αφού αντιμετώπισε αρχικά αυτούς τους θύλακες μισογυνισμού και “υπερ-αρρενωπότητας”, το κόμμα στελεχώθηκε μαζικά από γυναίκες, μέχρις σημείου “μετασχηματισμού του ρόλου των φύλων στο κίνημα τον Μαύρων Πανθήρων”, ανοίγοντας έτσι το δρόμο για παρόμοιες εξελίξεις σε άλλα κινήματα βάσης στις ΗΠΑ. Στην έρευνά της για το υπό έκδοση βιβλίο της “Αυτό που συμβαίνει είναι μια επανάσταση: τα κινήματα των μαύρων γυναικών για την Μαύρη Δύναμη”, η ιστορικός Ashley Farmer βρήκε πως η εφημερίδα του Κόμματος σε τακτική βάση “αψηφούσε τα κοινωνικά στερεότυπα περί φύλων, απεικονίζοντας τις γυναίκες ως δυνατές, φέροντες όπλα επαναστάτριες” ενώ οι γυναίκες μέλη του κόμματος ήταν έντονα αναμεμιγμένες στο σχεδιασμό “μιας επαναστατικής ατζέντας με επίκεντρο την κοινότητα που δρούσε υποστηρικτικά σε προγράμματα ημερήσιας φροντίδας, λαχανικών και στέγης”.
Πέραν του να απεικονίζει τις γυναίκες ως “σκληρές επαναστάτριες”, η εφημερίδα έδινε “σαφή έμφαση στα προβλήματα των γυναικών” σε όλη τη διάρκεια έκδοσής της. Για χρόνια οι Γυναίκες Πάνθηρες καταλάμβαναν ηγετικές θέσεις και “στρέφονταν προς τον ακτιβισμό τοπικού επιπέδου, παρέχοντας φαγητό, στέγη και περίθαλψη στις τοπικές κοινότητες των μαύρων”. Η συμπερίληψη των γυναικών ως δρώντων παραγόντων του αγώνα υιοθετήθηκε τελικά, αν όχι αρχικά, από τα ιδρυτικά μέλη. Όπως γράφει ο ιστορικός Robyn Spencer “O Seale κι ο Newton δεν απέκλειαν της συμμετοχή των αφροαμερικανών γυναικών στο κίνημα ούτε τις απέκλειαν από τη ρητορική τους Το μήνυμα έγινε σαφές: μαύρες αδερφές και μαύροι αδερφοί ενωθείτε για πραγματική κοινωνική δράση”. Αυτό το στοιχείο στην εξέλιξη της φυσιογνωμίας του κόμματος, οδήγησε στις αρχές της δεκαετίας του 1970 η πλειοψηφία των μελών του κόμματος (σχεδόν τα δύο τρίτα) να είναι γυναίκες. Ένας επιθυμητός στόχος για την σύγχρονη Αριστερά η οποία ακόμα διατηρεί μια προβληματική ανδροκρατική ταυτότητα.
Πειθαρχία.
Παρά τη μόνιμη ανάμειξη του FBI και του προγράμματος COINTELPRO, που στόχευε στο “να διαταράξει, να μπερδέψει και να δημιουργήσει εντάσεις στο εσωτερικό της οργάνωσης”, η οργανωτική δομή του ΚΜΠ ήταν ισχυρά δομημένη, έχοντας μια ελαφρά ομοιότητα με εκείνην του “Έθνους του Ισλάμ”. Μερικές κομματικές οργανώσεις του ΚΜΠ λειτουργούσαν με στρατιωτικού τύπου πειθαρχία, ένα ποιοτικό στοιχείο που τείνει να λείψει από μια χαλαρή και σε πολλές περιπτώσεις υπερευαίσθητη Αριστερά (ακόμα και ανάμεσα στις λενινιστικές οργανώσεις). Αυτό επετεύχθει με ένα σωστό μείγμα οριζόντιας ηγεσίας και σχετικής αυτονομίας της κάθε κομματικής οργάνωσης, πράγμα που τροφοδότησε τη δημιουργικότητα, την ανάληψη πρωτοβουλιών και δράσεων σε ολόκληρη την οργάνωση, ενώ παράλληλα διατηρούσε την απαραίτητη πειθαρχία για την ανάληψη ευρέων δράσεων δίνοντας συνάμα έμφαση στη “μεγάλη εικόνα”.
Το κόμμα αναγνώριζε τη σκληρότητα της κατάστασης για τις κοινότητες των καταπιεσμένων και των εργαζόμενων τάξεων μέσα στο ρατσιστικό και καπιταλιστικό σύστημα. Η εγγενώς αρπακτική φύση του συστήματος αναφορικά με οικονομικά και κοινωνικά θέματα, έδινε μια γεύση μιας κοινωνίας βασισμένης στη διαίρεση σε τάξεις, και η καθημερινή βάρβαρη μεταχείριση των έγχρωμων κοινοτήτων στα χέρια της αστυνομίας επιβεβαίωνε την ύπαρξη ενός ταξικού πολέμου σε πλήρη εξέλιξη. Με αυτή τη λογική, το κόμμα οργανωνόταν για αυτό τον πόλεμο – εξόπλιζε ιδεολογικά τα μέλη του, έφτιαχνε στρατιές φτωχών και εργαζομένων μέσω της προβολής στην κοινότητα και της μόρφωσής της, τις εξόπλιζε με στόχο την αυτοάμυνα, και εκτελούσε την αποστολή του με μεγάλη πειθαρχία και με στρατηγική στόχευση.
Το κόμμα αναγνώριζε τη σκληρότητα της κατάστασης για τις κοινότητες των καταπιεσμένων και των εργαζόμενων τάξεων μέσα στο ρατσιστικό και καπιταλιστικό σύστημα. Η εγγενώς αρπακτική φύση του συστήματος αναφορικά με οικονομικά και κοινωνικά θέματα, έδινε μια γεύση μιας κοινωνίας βασισμένης στη διαίρεση σε τάξεις, και η καθημερινή βάρβαρη μεταχείριση των έγχρωμων κοινοτήτων στα χέρια της αστυνομίας επιβεβαίωνε την ύπαρξη ενός ταξικού πολέμου σε πλήρη εξέλιξη. Με αυτή τη λογική, το κόμμα οργανωνόταν για αυτό τον πόλεμο – εξόπλιζε ιδεολογικά τα μέλη του, έφτιαχνε στρατιές φτωχών και εργαζομένων μέσω της προβολής στην κοινότητα και της μόρφωσής της, τις εξόπλιζε με στόχο την αυτοάμυνα, και εκτελούσε την αποστολή του με μεγάλη πειθαρχία και με στρατηγική στόχευση.
“Αναγνωρίζοντας τις ομοιότητες ανάμεσα στον αγώνα των μαύρων στις ΗΠΑ και στον αγώνα των αποικιοκρατούμενων σε πολλές περιοχές του κόσμου, τα μέλη του κόμματος μελετούσαν την αντι-αποικιακή αντίσταση”.
Το επαναστατικό στρατιωτικό δόγμα του Μάο Τσετούνγκ, “Τρεις κανόνες πειθαρχίας και οκτώ σημεία προσοχής”, είχε μεγάλη επιρροή στις καθημερινές λειτουργίες του κόμματος. Αυτοί οι “κανόνες εμπλοκής” έδιναν έμφαση στην υπακοή στις ανάγκες των καταπιεσμένων λαών όπως επίσης και στην διεκπεραίωση των δράσεων με τρόπο αξιοσέβαστο και έντιμο (να είναι κανείς ευγενικός όταν μιλά, να είναι τίμιος όταν αγοράζει και όταν πουλά, να επιστρέφονται όλα τα αντικείμενα που έχουν δανειστεί, να δίνεται αποζημίωση για ότι έχει καταστραφεί, να μην χτυπιούνται ή βρίζονται άλλοι, να μην καταστρέφονται σοδειές, να μην παρενοχλούνται οι γυναίκες, να μην κακομεταχειρίζονται οι κρατούμενοι). “Αυτές ήταν μερικές πλευρές της σκέψης του Προέδρου Μάο που η εφαρμογή τους βοήθησε και ευαισθητοποίησε τους Πάνθηρες στη ζωή τους στα γκέτο”, εξηγούσε ο Cleaver.
Πέρα από το “Κόκκινο βιβλιαράκι” του Μάο, το κόμμα καθιέρωσε τον “Ανταρτοπόλεμο” του Τσε Γκεβάρα ως απαραίτητο ανάγνωσμα σε όλα του τα μαθήματα πολιτικής επιμόρφωσης. Αναγνωρίζοντας τις ομοιότητες ανάμεσα στον αγώνα των μαύρων στις ΗΠΑ και στον αγώνα των αποικιοκρατούμενων σε πολλές περιοχές του κόσμου, τα μέλη του κόμματος μελετούσαν την αντι-αποικιακή αντίσταση όπως επίσης την θεωρία της επανάστασης του φόκο του Regis Debray, η οποία θεμελίωνε την ιδέα πως “η πρωτοπόρα δράση από στελέχη μικρών και ευέλικτων παραστρατιωτικών ομάδων θα μπορούσε να δημιουργήσει μια εστία (στα ισπανικά foco) ανάπτυξης της λαϊκής δυσαρέσκειας απέναντι στο επικρατόν καθεστώς, και με αυτόν τον τρόπο να οδηγήσει σε μια γενική εξέγερση”. Παρά το γεγονός ότι το ΚΜΠ δεν εφάρμοσε την θεωρία της εστίας με τον ίδιο τρόπο που θα το έκανε ένας επαναστάτης χωρικός που θα έπαιρνε τα όπλα ενάντια σε μια ιμπεριαλιστική δύναμη, ήταν ικανό να χρησιμοποιήσει πολλά σημεία της ως θεμέλια ενότητας και αυτοάμυνας, αν όχι απλά ως έμπνευση στη μάχη ενάντια στις δυνάμεις της καταπίεσης. Ο Newton έλεγε:
“...όλα τα αντάρτικα αποσπάσματα που δρούσαν στη Μοζαμβίκη και στην Ανγκόλα, και οι Παλαιστίνιοι αντάρτες που μάχονταν για έναν σοσιαλιστικό κόσμο. Νομίζω πως όλοι τους υπήρξαν σημεία έμπνευσης για το ΚΜΠ ... αποτελούν παραδειγματικά αντάρτικα αποσπάσματα. Οι αντάρτες που δρουν στη Νότιο Αφρική (ενάντια στο Άπαρτχαϊντ) και αναρίθμητων άλλων χωρών, έχουν όλοι μεγάλη επιρροή πάνω μας. Μελετούμε και ακολουθούμε το παράδειγμά τους”.
Αυτή η πειθαρχημένη προσέγγιση επέτρεψε στο κόμμα να δημιουργήσει ξεκάθαρους στόχους αντίστασης, ενώ παράλληλα αποθάρρυνε αντιδραστικές συμπεριφορές οι οποίες ήταν επικίνδυνα αντιπαραγωγικές και αντεπαναστατικές. Ένα τέτοιο παράδειγμα αποτέλεσε το μήνυμα που στάλθηκε στα μέλη μέσω του οργανωτικού φυλλαδίου το 1968. Το μήνυμα ερχόταν να απαντήσει στις πληροφορίες για συχνούς καυγάδες με τους χίπιδες:
“Μαύροι αδερφοί σταματήστε να έρχεστε σε αντιπαράθεση με τους χίπιδες. Δεν είναι εχθρός σας. Ο εχθρός σας, αυτή τη στιγμή, είναι τα λευκά ρατσιστικά γουρούνια που υποστηρίζουν αυτό το διεφθαρμένο σύστημα. Εχθρός σας είναι ο προσκυνημένος μαύρος που αναφέρεται στο λευκό αφεντικό του καθημερινά. Εχθρός σας είναι ο πολιτικός που χρησιμοποιεί όμορφα λόγια για να σας εξαπατήσει. Ο εχθρός σας είναι τα ρατσιστικά γουρούνια που χρησιμοποιούν ναζιστικές τακτικές και βία για να τρομοκρατήσουν την έκφραση των μαύρων. Εχθρός σας δεν είναι οι χίπιδες. Οι τυφλές αντιδραστικές πράξεις σας θέτουν σε κίνδυνο τα μέλη του ΚΜΠ και τις επαναστατικές του κινήσεις. ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ ΣΕ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΧΙΠΙΔΕΣ. ΑΦΗΣΤΕ ΤΟΥΣ ΗΣΥΧΟΥΣ. ΑΛΛΙΩΣ – το ΚΜΠ θα ασχοληθεί μαζί σας”.
Μια τέτοια έμφαση είναι κρίσιμη και πρέπει να είναι πρωταρχικός στόχος για τη σύγχρονη Αριστερά που είναι συχνά έντονα και ενοχλητικά σεκταριστική.
Πέρα από το “Κόκκινο βιβλιαράκι” του Μάο, το κόμμα καθιέρωσε τον “Ανταρτοπόλεμο” του Τσε Γκεβάρα ως απαραίτητο ανάγνωσμα σε όλα του τα μαθήματα πολιτικής επιμόρφωσης. Αναγνωρίζοντας τις ομοιότητες ανάμεσα στον αγώνα των μαύρων στις ΗΠΑ και στον αγώνα των αποικιοκρατούμενων σε πολλές περιοχές του κόσμου, τα μέλη του κόμματος μελετούσαν την αντι-αποικιακή αντίσταση όπως επίσης την θεωρία της επανάστασης του φόκο του Regis Debray, η οποία θεμελίωνε την ιδέα πως “η πρωτοπόρα δράση από στελέχη μικρών και ευέλικτων παραστρατιωτικών ομάδων θα μπορούσε να δημιουργήσει μια εστία (στα ισπανικά foco) ανάπτυξης της λαϊκής δυσαρέσκειας απέναντι στο επικρατόν καθεστώς, και με αυτόν τον τρόπο να οδηγήσει σε μια γενική εξέγερση”. Παρά το γεγονός ότι το ΚΜΠ δεν εφάρμοσε την θεωρία της εστίας με τον ίδιο τρόπο που θα το έκανε ένας επαναστάτης χωρικός που θα έπαιρνε τα όπλα ενάντια σε μια ιμπεριαλιστική δύναμη, ήταν ικανό να χρησιμοποιήσει πολλά σημεία της ως θεμέλια ενότητας και αυτοάμυνας, αν όχι απλά ως έμπνευση στη μάχη ενάντια στις δυνάμεις της καταπίεσης. Ο Newton έλεγε:
“...όλα τα αντάρτικα αποσπάσματα που δρούσαν στη Μοζαμβίκη και στην Ανγκόλα, και οι Παλαιστίνιοι αντάρτες που μάχονταν για έναν σοσιαλιστικό κόσμο. Νομίζω πως όλοι τους υπήρξαν σημεία έμπνευσης για το ΚΜΠ ... αποτελούν παραδειγματικά αντάρτικα αποσπάσματα. Οι αντάρτες που δρουν στη Νότιο Αφρική (ενάντια στο Άπαρτχαϊντ) και αναρίθμητων άλλων χωρών, έχουν όλοι μεγάλη επιρροή πάνω μας. Μελετούμε και ακολουθούμε το παράδειγμά τους”.
Αυτή η πειθαρχημένη προσέγγιση επέτρεψε στο κόμμα να δημιουργήσει ξεκάθαρους στόχους αντίστασης, ενώ παράλληλα αποθάρρυνε αντιδραστικές συμπεριφορές οι οποίες ήταν επικίνδυνα αντιπαραγωγικές και αντεπαναστατικές. Ένα τέτοιο παράδειγμα αποτέλεσε το μήνυμα που στάλθηκε στα μέλη μέσω του οργανωτικού φυλλαδίου το 1968. Το μήνυμα ερχόταν να απαντήσει στις πληροφορίες για συχνούς καυγάδες με τους χίπιδες:
“Μαύροι αδερφοί σταματήστε να έρχεστε σε αντιπαράθεση με τους χίπιδες. Δεν είναι εχθρός σας. Ο εχθρός σας, αυτή τη στιγμή, είναι τα λευκά ρατσιστικά γουρούνια που υποστηρίζουν αυτό το διεφθαρμένο σύστημα. Εχθρός σας είναι ο προσκυνημένος μαύρος που αναφέρεται στο λευκό αφεντικό του καθημερινά. Εχθρός σας είναι ο πολιτικός που χρησιμοποιεί όμορφα λόγια για να σας εξαπατήσει. Ο εχθρός σας είναι τα ρατσιστικά γουρούνια που χρησιμοποιούν ναζιστικές τακτικές και βία για να τρομοκρατήσουν την έκφραση των μαύρων. Εχθρός σας δεν είναι οι χίπιδες. Οι τυφλές αντιδραστικές πράξεις σας θέτουν σε κίνδυνο τα μέλη του ΚΜΠ και τις επαναστατικές του κινήσεις. ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ ΣΕ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΧΙΠΙΔΕΣ. ΑΦΗΣΤΕ ΤΟΥΣ ΗΣΥΧΟΥΣ. ΑΛΛΙΩΣ – το ΚΜΠ θα ασχοληθεί μαζί σας”.
Μια τέτοια έμφαση είναι κρίσιμη και πρέπει να είναι πρωταρχικός στόχος για τη σύγχρονη Αριστερά που είναι συχνά έντονα και ενοχλητικά σεκταριστική.
Ένας προσανατολισμός αποκλειστικά προς την εργατική τάξη.
Ίσως το πιο σημαντικό από τα γνωρίσματα του ΚΜΠ ήταν απλόχερη αποδοχή και εγκόλπωση των πιο αποκλεισμένων και καταπιεσμένων κομματιών της εργατικής τάξης – των ανέργων, των φτωχών κι αυτών που αποξενώθηκαν από ένα εγκληματικό σύστημα δικαιοσύνης μέσω ρατσιστικών και ταξικών νόμων και από τις πρακτικές επιβολής της τάξης. Αυτή η προσέγγιση ερχόταν σε αντίθεση με το υπερβολικά ευρωκεντρικό περιτύλιγμα με το οποίο ερχόταν ντυμένος ο ορθόδοξος μαρξισμός, και αψηφούσε ανοιχτά εντελώς ρομαντικές εικόνες για μια εργατική τάξη αγγελικά πλασμένη που ευαγγελίζονται πολλές αριστερίστικες οργανώσεις σε όλες τις ιστορικές περιόδους – εικόνα που συμβολίζεται συχνά με τον λευκό, καλοσχηματισμένο άντρα με τους σμιλευμένους μύες που κρατάει σφυρί.
Με τα χρόνια, η εκτίμηση του Μάρξ για το λούμπεν προλεταριάτο και η απαξίωσή του – έναν πληθυσμό τον οποίο περιέγραφε σαν “μέλη της εργατικής τάξης έξω από την αγορά εργασίας, που κερδίζει το ψωμί του μέσω του εγκλήματος και άλλων πλευρών της μαύρης οικονομίας όπως οι πόρνες, οι κλέφτες, τα βαποράκια και οι τζογαδόροι – έχει γίνει αποδεκτή από πολλούς στην Αριστερά. Παρ' όλα αυτά οι εγγύτητα του ΚΜΠ με τα διδάγματα των Μάο και Γκεβάρα το οδήγησε μακρυά από αυτήν την κοινώς αποδεκτή λογική, και η φιλοσοφία του προσομοίαζε σε αυτή του Frantz Fanon, ο οποίος στην εξελισσόμενη ανάλυσή του για την νεοαποικιοκρατία, θεωρούσε πως το λούμπεν προλεταριάτο είναι “μια από τις πιο αυθόρμητες και πιο ριζοσπαστικές επαναστατικές δυνάμεις του αποικιοκρατούμενου κόσμου”.
Με τα χρόνια, η εκτίμηση του Μάρξ για το λούμπεν προλεταριάτο και η απαξίωσή του – έναν πληθυσμό τον οποίο περιέγραφε σαν “μέλη της εργατικής τάξης έξω από την αγορά εργασίας, που κερδίζει το ψωμί του μέσω του εγκλήματος και άλλων πλευρών της μαύρης οικονομίας όπως οι πόρνες, οι κλέφτες, τα βαποράκια και οι τζογαδόροι – έχει γίνει αποδεκτή από πολλούς στην Αριστερά. Παρ' όλα αυτά οι εγγύτητα του ΚΜΠ με τα διδάγματα των Μάο και Γκεβάρα το οδήγησε μακρυά από αυτήν την κοινώς αποδεκτή λογική, και η φιλοσοφία του προσομοίαζε σε αυτή του Frantz Fanon, ο οποίος στην εξελισσόμενη ανάλυσή του για την νεοαποικιοκρατία, θεωρούσε πως το λούμπεν προλεταριάτο είναι “μια από τις πιο αυθόρμητες και πιο ριζοσπαστικές επαναστατικές δυνάμεις του αποικιοκρατούμενου κόσμου”.
“Είδαν δυνατότητες στους απόκληρους της κοινωνίας και υιοθέτησαν την ιδέα μιας επαναστατικής τάξης φτιαγμένης από εκτοπισμένους εργάτες”.
Το ΚΜΠ αναγνώριζε παρόμοιες δυναμικές στο εσωτερικό των ΗΠΑ – ειδικά στις σχέσεις που αναπτύσσονταν ανάμεσα στους πληθυσμούς των μαύρων, των φτωχών και αυτών που στερούνταν πολιτικά δικαιώματα με τις δομές εξουσίας – και το αντιλαμβάνονταν ως έναν μικρόκοσμο της διεθνούς αποικιοκρατίας. Στο μάτια του, η αμερικανική “αγροτιά” δεν όργωνε χωράφια και δεν καλλιεργούσε σοδειές – ήταν οι άστεγοι που κείτονταν στους δρόμους, οι άνεργοι που στέκονταν στη γωνία, οι άνθρωποι που με ρατσιστικά κριτήρια έμεναν χωρίς πολιτικά δικαιώματα και χωρίς επιλογές στη ζωή, και οι παράνομα φυλακισμένες μάζες των ανθρώπων πίσω από τα κάγκελα των φυλακών. Είδαν δυνατότητες στους απόκληρους της κοινωνίας και υιοθέτησαν την ιδέα μιας επαναστατικής τάξης φτιαγμένης από εκτοπισμένους εργάτες στους οποίους δεν δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να μπουν στην αγορά εργασίας.
Ο Newton, ειδικά, ήταν ένας θερμός υποστηρικτής των επαναστατικών δυνατοτήτων του “Μαύρου λούμπεν προλεταριάτου” στις ΗΠΑ, και θεωρούσε αυτή τη σκέψη μια σημαντική πρόκληση στην “αστική φύση” του Κινήματος Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο Νότο, το οποίο θεωρούσε πως είχε γίνει απόλυτα εξαρτώμενο από μια ρεφορμιστική, μαύρη μεσοαστική ηγεσία που ήταν υπερβολικά κομφορμιστική και δεν υπηρετούσε σωστά έναν επαναστατικό προσανατολισμό προς την εργατική τάξη.
Σήμερα, σε μια εποχή που περισσότεροι από 20 εκατομμύρια σωματικά ικανοί αμερικανοί έχουν αναγκαστεί να ζουν από την “παράνομη οικονομία”, άλλα 2,5 εκατομμύρια βρίσκονται στη φυλακή, η σκέψη του να προσανατολιστούν οι απόκληροι της κοινωνίας προς τα ταξικά προσανατολισμένα κινήματα είναι ώριμη. Αφηγήσεις οι οποίες εστιάζουν στη διάβρωση της μεσαίας τάξης δεν είναι μόνο ανεπαρκείς, είναι ανεύθυνες. Ο αγώνας μας βαδίζει πλάι πλάι με τους φτωχούς πολλών γενεών, τους ανέργους και τους φυλακισμένους-θύματα του δρακόντειου “Πολέμου ενάντια στα ναρκωτικά” και του συμπλέγματος βιομηχανίας-φυλακών.
Ο Newton, ειδικά, ήταν ένας θερμός υποστηρικτής των επαναστατικών δυνατοτήτων του “Μαύρου λούμπεν προλεταριάτου” στις ΗΠΑ, και θεωρούσε αυτή τη σκέψη μια σημαντική πρόκληση στην “αστική φύση” του Κινήματος Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο Νότο, το οποίο θεωρούσε πως είχε γίνει απόλυτα εξαρτώμενο από μια ρεφορμιστική, μαύρη μεσοαστική ηγεσία που ήταν υπερβολικά κομφορμιστική και δεν υπηρετούσε σωστά έναν επαναστατικό προσανατολισμό προς την εργατική τάξη.
Σήμερα, σε μια εποχή που περισσότεροι από 20 εκατομμύρια σωματικά ικανοί αμερικανοί έχουν αναγκαστεί να ζουν από την “παράνομη οικονομία”, άλλα 2,5 εκατομμύρια βρίσκονται στη φυλακή, η σκέψη του να προσανατολιστούν οι απόκληροι της κοινωνίας προς τα ταξικά προσανατολισμένα κινήματα είναι ώριμη. Αφηγήσεις οι οποίες εστιάζουν στη διάβρωση της μεσαίας τάξης δεν είναι μόνο ανεπαρκείς, είναι ανεύθυνες. Ο αγώνας μας βαδίζει πλάι πλάι με τους φτωχούς πολλών γενεών, τους ανέργους και τους φυλακισμένους-θύματα του δρακόντειου “Πολέμου ενάντια στα ναρκωτικά” και του συμπλέγματος βιομηχανίας-φυλακών.
Μια γραμμή που κερδίζει.
Το μοντέλο του ΚΜΠ θα μπορούσε να συνοψιστεί στα ακόλουθα (ΘΕΩΡΙΑ + ΔΙΑΤΟΜΕΑΚΟΤΗΤΑ) + (ΠΡΑΚΤΙΚΗ + ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΟΡΦΩΣΗ) = ΤΑΞΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΗ = ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ. Όπως κανένα άλλο, το κόμμα συνδύασε τα βαθιά επιστημονικά του θεμέλια με μια προσέγγιση του κόσμου με απλά λόγια, χρησιμοποιώντας προγράμματα που στρέφονταν προς την κοινότητα και στόχευαν στο να καλύψουν βασικές ανάγκες, ενώ παράλληλα επιμόρφωναν και πυροδοτούσαν την ταξική συνειδητοποίηση. Τα μεγάλης σημασίας “Προγράμματα Επιβίωσης” επιδίωκαν να ικανοποιήσουν άμεσες ανάγκες χωρίς να χάνουν από το οπτικό τους πεδίο τον τελικό στόχο της εκθεμελίωσης και του επαναστατικού μετασχηματισμού της κοινωνίας από τα κάτω.
“Όλα αυτά τα προγράμματα ικανοποιούν βαθιές ανάγκες της κοινότητας, δεν είναι όμως λύσεις στα προβλήματά μας” εξηγούσε ο Newton. “Γι' αυτό τα αποκαλούμε προγράμματα επιβίωσης, εννοώντας την επιβίωση με την επανάσταση να εκκρεμεί. Λέμε ότι το πρόγραμμα επιβίωσης του ΚΜΠ είναι σαν το τσαντάκι επιβίωσης ενός ναυαγού πάνω στη σωσίβια λέμβο του. Τον βοηθά να επιβιώσει μέχρι να ξεφύγει εντελώς από αυτή την κατάσταση. Συνεπώς, τα προγράμματα επιβίωσης δεν είναι απαντήσεις ή λύσεις, αλλά θα μας βοηθήσουν να οργανώσουμε την κοινότητα γύρω από μια πραγματική ανάλυση και κατανόηση της κατάστασής της. Όταν η συνειδητότητα και η κατανόηση ανυψώνονται σε υψηλό επίπεδο, τότε η κοινότητα θα αναλάβει τον έλεγχο της κατάστασης και θα απελευθερώσει τον εαυτό της από την μπότα των καταπιεστών”.
“Όλα αυτά τα προγράμματα ικανοποιούν βαθιές ανάγκες της κοινότητας, δεν είναι όμως λύσεις στα προβλήματά μας” εξηγούσε ο Newton. “Γι' αυτό τα αποκαλούμε προγράμματα επιβίωσης, εννοώντας την επιβίωση με την επανάσταση να εκκρεμεί. Λέμε ότι το πρόγραμμα επιβίωσης του ΚΜΠ είναι σαν το τσαντάκι επιβίωσης ενός ναυαγού πάνω στη σωσίβια λέμβο του. Τον βοηθά να επιβιώσει μέχρι να ξεφύγει εντελώς από αυτή την κατάσταση. Συνεπώς, τα προγράμματα επιβίωσης δεν είναι απαντήσεις ή λύσεις, αλλά θα μας βοηθήσουν να οργανώσουμε την κοινότητα γύρω από μια πραγματική ανάλυση και κατανόηση της κατάστασής της. Όταν η συνειδητότητα και η κατανόηση ανυψώνονται σε υψηλό επίπεδο, τότε η κοινότητα θα αναλάβει τον έλεγχο της κατάστασης και θα απελευθερώσει τον εαυτό της από την μπότα των καταπιεστών”.
“Λειτουργούσε σαν πρόκληση στην αντίληψη που ήθελε αντιδραστικούς και ρατσιστές συντηρητικούς να έχουν το μονοπώλιο του εκφοβισμού και της βίας”.
Το ΚΜΠ δεν φοβόταν να χρησιμοποιήσει σωματική βία ή τον εκφοβισμό στον αγώνα του. Στην πραγματικότητα, τα θεωρούσε σημαντικά και αναγκαία συστατικά στην αντιμετώπιση της αντιδραστικής και άκριτης βίας από ρατσιστές πολίτες και αστυνομικούς. Παρείχαν συνοδούς ασφαλείας για την Betty Shabbaz μετά τη δολοφονία του Malcolm X, κι έστειλαν τριάντα οπλισμένα μέλη τους στο καπιτώλειο της Πολιτείας της Καλιφόρνια για να διαμαρτυρηθούν ενάντια στον νόμο του Mulford. Αυτή η προσέγγιση, σε συνδυασμό με παρόμοιες τακτικές αυτοάμυνας που υιοθετούνταν από το “Έθνος του Ισλάμ”, αποδείχτηκε μια ζωτικής σημασίας αβρότητα προς τη μη βίαια πτέρυγα του Κινήματος Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, επιτρέποντας τελικά στα πιο “εύπεπτα” στοιχεία του να εξασφαλίσουν νομικές νίκες. Επιπρόσθετα, λειτουργούσε σαν πρόκληση στην αντίληψη που ήθελε αντιδραστικούς και ρατσιστές συντηρητικούς να έχουν το μονοπώλιο του εκφοβισμού και της βίας – μια αντίληψη που με το χρόνο έχει γίνει εξαιρετικά ισχυρή, και θα πρέπει να αμφισβητηθεί ξανά.
Το οργανωτικό μοντέλο του ΚΜΠ είναι αναγκαίο στο σήμερα. Χρειάζονται γερά θεμέλια γνώσης, ιστορίας, διεθνισμού και πολιτικής οικονομίας. Μια στοχευμένη προσπάθεια σύνδεσης με και βοήθειας προς τις κοινότητες της εργατικής τάξης μας και τα αδέρφια μας που στερούνται πολιτικών δικαιωμάτων είναι αναγκαία. Η εισαγωγή μιας αυθεντικής πολιτικής της εργατικής τάξης, που θα μετατοπίσει την εστίαση από την διάβρωση της μεσαίας τάξης στους αποκλεισμένους πολλών γενεών είναι αναγκαία. Το πρότυπο είναι διαθέσιμο. Ας το χρησιμοποιήσουμε.
Το οργανωτικό μοντέλο του ΚΜΠ είναι αναγκαίο στο σήμερα. Χρειάζονται γερά θεμέλια γνώσης, ιστορίας, διεθνισμού και πολιτικής οικονομίας. Μια στοχευμένη προσπάθεια σύνδεσης με και βοήθειας προς τις κοινότητες της εργατικής τάξης μας και τα αδέρφια μας που στερούνται πολιτικών δικαιωμάτων είναι αναγκαία. Η εισαγωγή μιας αυθεντικής πολιτικής της εργατικής τάξης, που θα μετατοπίσει την εστίαση από την διάβρωση της μεσαίας τάξης στους αποκλεισμένους πολλών γενεών είναι αναγκαία. Το πρότυπο είναι διαθέσιμο. Ας το χρησιμοποιήσουμε.