Μόλις 24 ώρες μετά την ανάδειξη των αποτελεσμάτων του δημοψηφίσματος και οι τεκτονικές δονήσεις που αυτά προκάλεσαν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης, δεν θα μπορούσαν παρά να συνοδεύονται από εξαιρετικά πυκνές νοήματος και σημασίας εξελίξεις (ανάλογες με αυτές της εβδομάδας που μας πέρασε). Γίνεται σαφές πως η περίοδος συμπυκνωμένου πολιτικού χρόνου που ξεκίνησε με την προκύρηξη του δημοψηφίσματος θα διαρκέσει και πέραν της ημερομηνίας διεξαγωγής του. Παρά την κομβική του σημασία, το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος φαίνεται να τροποποιεί τον τρόπο που τίθεντε τα ερωτήματα παρά να τα επιλύει με έναν αποφασιστικό τρόπο (πράγμα που για όποιον δεν έχει πίστη στη μεταφυσική |
ήταν και αναμενόμενο άλλωστε). Ο λαός δεν πρέπει να εφησυχάζεται, αντίθετα θα πρέπει να συμπυκνώσει - ει δυνατόν και υλικά - τις τεράστιας σημασίας εμπειρίες που του πρόσφερε το τελευταίο χρονικό διάστημα, να βγάλει τα συμπεράσματά του και να γίνει σοφότερος, ώστε να βρίσκεται σε καλύτερες θέσεις μάχης μπροστά στην νέα επίθεση των ιμπεριαλιστών δανειστών και των ντόπιων συνεργατών τους που φαίνεται να βρίσκεται προ των πυλών.
Χθες το βράδυ ήταν ώρα πανηγυρισμών για τον ελληνικό λαό, πανηγυρισμών για την μεγάλη νίκη που αποτέλεσε για τον ελληνικό λαό το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Πανηγυρισμών για την δυναμική εισβολή του λαϊκού παράγοντα στο πολιτικό προσκήνιο από το χαραμάδα που άνοιξε η προκύρηξη του δημοψηφίσματος κάτι περισσότερο από μια εβδομάδα πιο πριν. Αν δεν θέλουμε όμως οι πανηγυρισμοί να μετατραπούν σε ολοφυρμούς, θα πρέπει να αφήσουμε τους πανηγυρισμούς στο χθες και ήδη από σήμερα να προετοιμαζόμαστε για τις επόμενες μάχες που και σκληρές προβλέπονται και πρόκειται να έρθουν σύντομα.
Πολλά θα μπορούσαν να ειπωθούν για το γεγονός πως τα λαϊκά στρώμματα της χώρας έδωσαν τη μάχη του δημοψηφίσματος εντελώς μόνα τους. Και καλά το ότι χρειάστηκε να παλέψουν απέναντι σε θεούς και δαίμονες, αυτό αποτελεί απλά επιβεβαίωση της σημασίας της μάχης που έδιναν. Αυτό που είναι πιο προβληματικό από το προηγούμενο ίσως είναι το ότι δεν είχαν παρά ελάχιστους στο πλάι τους που να μπορούν να τους δείξουν τις κακοτοπιές, να προτείνουν δρόμους πιο αποτελεσματικής δράσης τους, πολύ περισσότερο να τις προειδοποιήσουν και να τις προετοιμάσουν για τις μάχες της επόμενης ημέρας οι οποίες ήταν αναπόφευκτο να έρθουν - ιδιαίτερα στην περίπτωση που επικρατούσε το "ΟΧΙ".
Έτσι το ΚΚΕ επέλεξε αντί για τον δρόμο της μάχης και του αγώνα, τον δρατόμο της καταγγελίας, της αποφυγής της μάχης και της περιχαράκωσης, προσφέροντας έτσι πολίτιμες υπηρεσίες σταθεροποίησης προς την αστική τάξη - όπως έκανε και τον Οκτώβρη του 2012 υπερασπιζόμενο το κοινοβούλιο - και δεχόμενο τα εύσημα από μεριάς της για αυτό). Από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά το γεγονός πως ενίοτε προσπαθεί να δώσει τον λόγο στο λαό, αυτό το κάνει κυρίως για να τον χρησιμοποιήσει ως διαπραγματευτικό χαρτί στη συνέχεια και όχι με σκοπό να καταστήσει τον λαό ικανό να "πάρει την κατάσταση στα χέρια του" (τουλάχιστον ισχύει για μεγάλο κομμάτι της ηγετικής του ομάδας κάτι τέτοιο). Αυτό όμως που ισχύει για το σύνολο ίσως του ΣΥΡΙΖΑ είναι η εμμονή του σε έναν "έντιμο συμβιβασμό", τόσο με τους ιμπεριαλιστές δανειστές όσο και με την εγχώρια αστική τάξη, την ίδια στιγμή που οι αντίπαλοί του ετοιμάζουν τα μαχαίρια τους για να τον καρατομήσουν.
Μετά το δημοψήφισμα λοιπόν, ο Αλέξης Τσίπρας έσπευσε να υποβιβάσει το μήνυμα του αποτελέσματος, να το καταστήσει λιγότερο "ενοχλητικό" για τους ντόπιους και διεθνείς αντιπάλους του, ελπίζοντας πως έτσι θα τους εξευμενίσει για επίτευξη συμφωνίας. Επέμεινε στην αποπληρωμή όλων των υποχρεώσεων της χώρας - συμφωνώντας με την τοποθέτηση του Προέδρου της Δημοκρατίας το βράδυ του δημοψηφίσματος, κάλεσε σύσκεψη των αρχηγών των πολιτικών κομμάτων οι οποίοι παρά το γεγονός πως (πλην Κουτσούμπα) υπέγραψαν το έγγραφο της "εθνικής πρότασης διαπραγμάτευσης", φρόντισαν παράλληλα να διαχωρήσουν τη θέση τους, επισημαίνοντας πως "την ευθύνη για τη διαπραγμάτευση φέρει ακέραια ο κύριος πρωθυπουργός". Αν μάλιστα λάβει κανείς υπόψιν του τις προκλητικές δηλώσεις - του κατά τα άλλα μετριοπαθέστερου του Σαμαρά - Βαγγέλη Μεϊμαράκη, ο οποίος μετά την επικράτηση του όχι δήλωνε «Εάν δεν έρθει η συμφωνία την Τετάρτη, θα παρέμβουν οι δυνάμεις της αστικής τάξης, θα απαντήσουμε πολύ διαφορετικά οι πολίτες της δημιουργίας». Γίνεται έτσι φανερό πως ουδεμία "δημοκρατική ευαισθησία" ή "σεβασμός της εκπεφρασμένης βούλησης του κυρίαρχου λαού" πρόκειται να υπάρξει και πως ο λαός θα πρέπει να είναι σε θέση πέρα από τα δίκια του να υπερασπίζεται ανά πασα στιγμή και τις κατακτήσεις του. Η υποκριτικές δηλώσεις αποδοχής της βούλησής του από ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-Ποτάμι δεν θα πρέπει να τον ξεγελούν, το πραγματικό τους πρόσωπο ήταν αυτό κατά την εβδομάδα πριν το δημοψήφισμα και δεν θα αργήσει να ξαναφανεί (για όσους μπορεί να παραμένει κρυμμένο έστω και τώρα).
Αυτά σε ότι αφορά το εσωτερικό μέτωπο, στο εξωτερικό μέτωπο φαίνεται η αυριανή να είναι η μεγάλη μέρα (Τρίτη). Έτσι υπάρχει σειρά δηλώσεων από ευρωπαίους αξιωματούχος που φαίνεται να επιμένουν σε σκληρή γραμμή απέναντι στην Ελλάδα (με την εξαίρεση ίσως του Ματέο Ρέντσι), ο Ολλάντ και η Μέρκελ συναντιούνται με τις ώρες στο Παρίσι προσπαθώντας να συμφωνήσουν σε κοινή γραμμή για το ελληνικό ζήτημα - καταλήγοντας ουσιαστικά σε νέο, 24ωρο αυτή τη φορά, τελεσίγραφο, και η ΕΚΤ να διατηρεί μεν τον ELA αλλά να κουρεύει τα ενέχυρα, κλείνοντας ακόμα περισσότερο τη στρόφιγγα της ρευστότητας. Όλα τα παραπάνω φαίνεται να συνηγορούν σε μια αυξημένη πιθανότητα αυτοί που η κυβέρνηση εξακολουθεί να αποκαλεί "εταίρους" να ετοιμάζουν την πολιτική της καρατόμηση ακόμα και αύριο το βράδυ.
Έτσι λοιπόν, ίσως στα πλαίσια της ευφορίας που προκάλεσε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος και η παραίτηση Σαμαρά που ακολούθησε, πολλοί να βιάστηκαν να ενταφιάσουν τα σενάρια της "Αριστερής Παρένθεσης". Κάτι τέτοιο όμως δεν φαίνεται να είναι κατ' ανάγκη και σωστό. Ο αντίπαλος καταλαβαίνει πολύ καλά πως η δυναμική που έχει απελευθερωθεί από τη δράση του λαϊκού παράγοντα στη χώρα είναι τέτοια που θα πρέπει να κατασταλλεί άμεσα αν δεν θέλει πολύ γρήγορα το πρόβλημα για αυτόν να μεγαλώσει εκθετικά. Έτσι συνεπώς τα σενάρια ανατροπής της κυβέρνησης παραμένουν στο τραπέζι ακόμα κι αν αυτή δεν θέλει να το παραδεχτεί.
Αυτή ακριβώς είναι και η δύσκολη θέση στην οποία βρίσκονται οι εργαζόμενοι στη χώρα. Να είναι πρόθυμοι να στηρίξουν μια κυβέρνηση η οποία ώρες ώρες φαίνεται να μην θέλει η ίδια να στηρίξει τον εαυτό της. Μπροστά σε ένα τέτοιο πρόβλημα ο λαός έχει μόνον έναν δρόμο. Να πάρει πραγματικά την κατάσταση στα χέρια του, να οργανωθεί στις γειτονιές και να προετοιμαστεί ώστε να είναι σε θέση να αντιμετωπίσει μόνος του τα άμεσα προβλήματα επιβίωσης που φαίνονται διατεθημένοι να του προκαλέσουν ακόμα πιο έντονα οι ιμπεριαλιστές και το ντόπιο κεφάλαιο (προβλήματα που άλλωστε αντιμετωπίζει ολοένα και εντεινόμενα τα τελευταία χρόνια).
Ακόμα περισσότερο όμως δεν πρέπει να αρκεστεί σε αυτό. Η εμπειρία της τελευταίας εβδομάδας υπήρξε άλλωστε καταλυτική. Πρέπει να οργανωθεί και να πιέσει για άμεση εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος που έχει ο ίδιος χιλιοπληρώσει καθώς και των στρατηγικών τομέων της οικονομίας κάτω από τον δικό του έλεγχο - όπως επίσης να τερματίσει κάθε κουβέντα για νέες ιδιοτικοποιήσεις, να πιέσει για το ξεκαθάρισμα του δυσώδους τοπίου στα ΜΜΕ και στο κλείσιμο όλων αυτών που τον τρομοκρατούσαν με κάθε μέσο τις τελευταίες μέρες, πρέπει επίσης να επιμείνει στην διαγραφή του συνόλου του χρέους ως άμεσο στόχο, στη ρήξη με Ευρωζώνη και ΕΕ και στην έξοδο από αυτές καθώς ώρα με την ώρα γίνεται όλο πιο φανερό ακόμα και σε αυτούς που αρνούνται να το δουν πεισματικά πως ανατροπή της πολιτικής της λιτότητας μέσα στη φυλακή του χρέους και της ΕΕ δεν μπορεί να υπάρξει!
Πολλά θα μπορούσαν να ειπωθούν για το γεγονός πως τα λαϊκά στρώμματα της χώρας έδωσαν τη μάχη του δημοψηφίσματος εντελώς μόνα τους. Και καλά το ότι χρειάστηκε να παλέψουν απέναντι σε θεούς και δαίμονες, αυτό αποτελεί απλά επιβεβαίωση της σημασίας της μάχης που έδιναν. Αυτό που είναι πιο προβληματικό από το προηγούμενο ίσως είναι το ότι δεν είχαν παρά ελάχιστους στο πλάι τους που να μπορούν να τους δείξουν τις κακοτοπιές, να προτείνουν δρόμους πιο αποτελεσματικής δράσης τους, πολύ περισσότερο να τις προειδοποιήσουν και να τις προετοιμάσουν για τις μάχες της επόμενης ημέρας οι οποίες ήταν αναπόφευκτο να έρθουν - ιδιαίτερα στην περίπτωση που επικρατούσε το "ΟΧΙ".
Έτσι το ΚΚΕ επέλεξε αντί για τον δρόμο της μάχης και του αγώνα, τον δρατόμο της καταγγελίας, της αποφυγής της μάχης και της περιχαράκωσης, προσφέροντας έτσι πολίτιμες υπηρεσίες σταθεροποίησης προς την αστική τάξη - όπως έκανε και τον Οκτώβρη του 2012 υπερασπιζόμενο το κοινοβούλιο - και δεχόμενο τα εύσημα από μεριάς της για αυτό). Από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά το γεγονός πως ενίοτε προσπαθεί να δώσει τον λόγο στο λαό, αυτό το κάνει κυρίως για να τον χρησιμοποιήσει ως διαπραγματευτικό χαρτί στη συνέχεια και όχι με σκοπό να καταστήσει τον λαό ικανό να "πάρει την κατάσταση στα χέρια του" (τουλάχιστον ισχύει για μεγάλο κομμάτι της ηγετικής του ομάδας κάτι τέτοιο). Αυτό όμως που ισχύει για το σύνολο ίσως του ΣΥΡΙΖΑ είναι η εμμονή του σε έναν "έντιμο συμβιβασμό", τόσο με τους ιμπεριαλιστές δανειστές όσο και με την εγχώρια αστική τάξη, την ίδια στιγμή που οι αντίπαλοί του ετοιμάζουν τα μαχαίρια τους για να τον καρατομήσουν.
Μετά το δημοψήφισμα λοιπόν, ο Αλέξης Τσίπρας έσπευσε να υποβιβάσει το μήνυμα του αποτελέσματος, να το καταστήσει λιγότερο "ενοχλητικό" για τους ντόπιους και διεθνείς αντιπάλους του, ελπίζοντας πως έτσι θα τους εξευμενίσει για επίτευξη συμφωνίας. Επέμεινε στην αποπληρωμή όλων των υποχρεώσεων της χώρας - συμφωνώντας με την τοποθέτηση του Προέδρου της Δημοκρατίας το βράδυ του δημοψηφίσματος, κάλεσε σύσκεψη των αρχηγών των πολιτικών κομμάτων οι οποίοι παρά το γεγονός πως (πλην Κουτσούμπα) υπέγραψαν το έγγραφο της "εθνικής πρότασης διαπραγμάτευσης", φρόντισαν παράλληλα να διαχωρήσουν τη θέση τους, επισημαίνοντας πως "την ευθύνη για τη διαπραγμάτευση φέρει ακέραια ο κύριος πρωθυπουργός". Αν μάλιστα λάβει κανείς υπόψιν του τις προκλητικές δηλώσεις - του κατά τα άλλα μετριοπαθέστερου του Σαμαρά - Βαγγέλη Μεϊμαράκη, ο οποίος μετά την επικράτηση του όχι δήλωνε «Εάν δεν έρθει η συμφωνία την Τετάρτη, θα παρέμβουν οι δυνάμεις της αστικής τάξης, θα απαντήσουμε πολύ διαφορετικά οι πολίτες της δημιουργίας». Γίνεται έτσι φανερό πως ουδεμία "δημοκρατική ευαισθησία" ή "σεβασμός της εκπεφρασμένης βούλησης του κυρίαρχου λαού" πρόκειται να υπάρξει και πως ο λαός θα πρέπει να είναι σε θέση πέρα από τα δίκια του να υπερασπίζεται ανά πασα στιγμή και τις κατακτήσεις του. Η υποκριτικές δηλώσεις αποδοχής της βούλησής του από ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-Ποτάμι δεν θα πρέπει να τον ξεγελούν, το πραγματικό τους πρόσωπο ήταν αυτό κατά την εβδομάδα πριν το δημοψήφισμα και δεν θα αργήσει να ξαναφανεί (για όσους μπορεί να παραμένει κρυμμένο έστω και τώρα).
Αυτά σε ότι αφορά το εσωτερικό μέτωπο, στο εξωτερικό μέτωπο φαίνεται η αυριανή να είναι η μεγάλη μέρα (Τρίτη). Έτσι υπάρχει σειρά δηλώσεων από ευρωπαίους αξιωματούχος που φαίνεται να επιμένουν σε σκληρή γραμμή απέναντι στην Ελλάδα (με την εξαίρεση ίσως του Ματέο Ρέντσι), ο Ολλάντ και η Μέρκελ συναντιούνται με τις ώρες στο Παρίσι προσπαθώντας να συμφωνήσουν σε κοινή γραμμή για το ελληνικό ζήτημα - καταλήγοντας ουσιαστικά σε νέο, 24ωρο αυτή τη φορά, τελεσίγραφο, και η ΕΚΤ να διατηρεί μεν τον ELA αλλά να κουρεύει τα ενέχυρα, κλείνοντας ακόμα περισσότερο τη στρόφιγγα της ρευστότητας. Όλα τα παραπάνω φαίνεται να συνηγορούν σε μια αυξημένη πιθανότητα αυτοί που η κυβέρνηση εξακολουθεί να αποκαλεί "εταίρους" να ετοιμάζουν την πολιτική της καρατόμηση ακόμα και αύριο το βράδυ.
Έτσι λοιπόν, ίσως στα πλαίσια της ευφορίας που προκάλεσε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος και η παραίτηση Σαμαρά που ακολούθησε, πολλοί να βιάστηκαν να ενταφιάσουν τα σενάρια της "Αριστερής Παρένθεσης". Κάτι τέτοιο όμως δεν φαίνεται να είναι κατ' ανάγκη και σωστό. Ο αντίπαλος καταλαβαίνει πολύ καλά πως η δυναμική που έχει απελευθερωθεί από τη δράση του λαϊκού παράγοντα στη χώρα είναι τέτοια που θα πρέπει να κατασταλλεί άμεσα αν δεν θέλει πολύ γρήγορα το πρόβλημα για αυτόν να μεγαλώσει εκθετικά. Έτσι συνεπώς τα σενάρια ανατροπής της κυβέρνησης παραμένουν στο τραπέζι ακόμα κι αν αυτή δεν θέλει να το παραδεχτεί.
Αυτή ακριβώς είναι και η δύσκολη θέση στην οποία βρίσκονται οι εργαζόμενοι στη χώρα. Να είναι πρόθυμοι να στηρίξουν μια κυβέρνηση η οποία ώρες ώρες φαίνεται να μην θέλει η ίδια να στηρίξει τον εαυτό της. Μπροστά σε ένα τέτοιο πρόβλημα ο λαός έχει μόνον έναν δρόμο. Να πάρει πραγματικά την κατάσταση στα χέρια του, να οργανωθεί στις γειτονιές και να προετοιμαστεί ώστε να είναι σε θέση να αντιμετωπίσει μόνος του τα άμεσα προβλήματα επιβίωσης που φαίνονται διατεθημένοι να του προκαλέσουν ακόμα πιο έντονα οι ιμπεριαλιστές και το ντόπιο κεφάλαιο (προβλήματα που άλλωστε αντιμετωπίζει ολοένα και εντεινόμενα τα τελευταία χρόνια).
Ακόμα περισσότερο όμως δεν πρέπει να αρκεστεί σε αυτό. Η εμπειρία της τελευταίας εβδομάδας υπήρξε άλλωστε καταλυτική. Πρέπει να οργανωθεί και να πιέσει για άμεση εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος που έχει ο ίδιος χιλιοπληρώσει καθώς και των στρατηγικών τομέων της οικονομίας κάτω από τον δικό του έλεγχο - όπως επίσης να τερματίσει κάθε κουβέντα για νέες ιδιοτικοποιήσεις, να πιέσει για το ξεκαθάρισμα του δυσώδους τοπίου στα ΜΜΕ και στο κλείσιμο όλων αυτών που τον τρομοκρατούσαν με κάθε μέσο τις τελευταίες μέρες, πρέπει επίσης να επιμείνει στην διαγραφή του συνόλου του χρέους ως άμεσο στόχο, στη ρήξη με Ευρωζώνη και ΕΕ και στην έξοδο από αυτές καθώς ώρα με την ώρα γίνεται όλο πιο φανερό ακόμα και σε αυτούς που αρνούνται να το δουν πεισματικά πως ανατροπή της πολιτικής της λιτότητας μέσα στη φυλακή του χρέους και της ΕΕ δεν μπορεί να υπάρξει!