Κραυγάζει ο ΣΚΑΪ... Κι αυτό γιατί μια πολύ σημαντική μάχη στον χώρο της τριτοβάθμιας - και όχι μόνο - εκπαίδευσης διέρχεται μια από τις κορυφώσεις της τις τελευταίες μέρες. Μια μάχη που κρατάει χρόνια - αν έχει διακοπεί και ποτέ - και ο στόχος της είναι σαφής και διαρκώς υπό διακύβευση: η διαμόρφωση της εκπαίδευσης σύμφωνα με τις ανάγκες που υπαγορεύουν οι ανάγκες αναπαραγωγής, διαιώνισης και σταθεροποίησης της άθλιας καθημερινότητας που βιώνουν ολοένα και μεγαλύτερα κομμάτια του πληθυσμού της χώρας μας. Πρωταγωνιστής των ημερών λοιπόν (σύμφωνα με τις αστικές φυλλάδες και λοιπά "αντικειμενικά ΜΜΕ") ο κ. Φορτσάκης, εκλεκτός της συγκυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου και εσχάτως πρύτανης του ΕΚΠΑ.
Ήδη από τον τρόπο ανάδειξης των τελευταίων πρυτανικών αρχών σε μια σειρά κεντρικών πανεπιστημιακών ιδρυμάτων της χώρας (ΕΚΠΑ, ΑΠΘ, Πάτρα κ.α.) είχε διαφανεί ο σκοπός των μεθοδεύσεων που υπήρξαν κατά την διάρκεια της εκλογής τους αλλά και κατά της διάρκεια της ανάδειξης των υποψηφιοτήτων τους. Ύστερα από περισσότερο ή λιγότερο προσεκτικές κινήσεις, τα Συμβούλια των Ιδρυμάτων φρόντισαν οι υποψήφιοι που θα έφταναν στη διαδικασία της ψηφοφορίας στην οποία θα συμμετείχε η πανεπιστημιακή κοινότητα για την ανάδειξη των νέων πρυτάνεων να είναι της αρεσκείας του Υπουργείου και συνεπώς της κυβέρνησης. Οι υποψήφιοι κινούνταν συνήθως στον άξονα αντιδραστικός-αντιδραστικότερος. Και μιας και βρίσκονταν εξαρχής σε διατεταγμένη και έμμισθη (μάλιστα καλοπληρωμένη) υπηρεσία φροντίζουν ήδη από την απαρχή της θητείας τους να αποδεικνύουν στους πάτρονές τους πως ο μισθός που τους πληρώνουν για να κερδίζουν οι πρυτάνεις το παντεσπάνι του δεν πηγαίνει χαμένος.
Δεν θα έπρεπε να προκαλούν έκπληξη λοιπόν μια σειρά γεγονότων που έχουν λάβει χώρα από την αρχή του ακαδημαϊκού έτους. Ήδη από το καλοκαίρι άλλωστε η διαμόρφωση του κλίματος για την επερχόμενη σύγκρουση γινόταν με πυρετώδεις ρυθμούς. Ο γνωστός τρομοκράτης Λοβέρδος, σε αγαστή συνεργασία όπως πάντοτε με τα γνωστά μεγάλα εκδοτικά συγκροτήματα της χώρας, ύστερα από τις ιστορίες τρόμου με τις ιερόδουλες που φρόντισε να διαπομπεύσει και να αναδείξει σε "βραδυφλεγή βόμβα" στα θεμέλια της ελληνικής οικογένειας, επέστρεψε με σειρά στοχευμένων επιθέσεων ενάντια στους "αιώνιους" φοιτητές τους οποίους καθ' όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού αναδείκνυε ως την μάστιγα που ευθύνεται για την κακοδαιμονία της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στη χώρα.
Ο στόχος φυσικά δεν περιορίζονταν στην ανάδειξη ενός ακόμα αποδιοπομπαίου τράγου που θα συγκέντρωνε πάνω του όλες τις ευθύνες για την κατάσταση που έχουν φέρει την τριτοβάθμια εκπαίδευση οι πολιτικές των κυβερνήσεων αυτής της χώρας (υποχρηματοδότηση, πελατειακές σχέσεις και κλίκες με καθηγητές ανδρείκελα που το μόνο προσόν τους είναι η πλήρης υποταγή τους στους στόχους που θέτει η αστική τάξη και η εκάστοτε κυβέρνησή της). Πέραν της αναζήτησης ενός ακόμα "χρήσιμου ηλιθίου" (και πολλών ακόμα από κάτω σαν ευεπίφορους δέκτες αυτής της προπαγάνδας) φαίνεται πλέον όλο και περισσότερο πως η καλοκαιρινή "υπερπαραγωγή" Λοβέρδου αποτελούσε τις βολές εκείνες του πυροβολικού που θα λείαιναν το έδαφος για την εξαπόλυση της νέας επίθεσης που ετοίμαζε η αστική τάξη στην τριτοβάθμια ειδικά και στους εκπαιδευτικούς μηχανισμούς γενικότερα.
Εκτός από τα παραπάνω, στρατηγικό στόχο αποτέλεσε και εξακολουθεί να αποτελεί η διαμόρφωση του επιθυμητού τοπίου στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και το περεταίρω βάθεμα της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης. Προκειμένου να πετύχει κάτι τέτοιο το Υπουργείο κινούνταν και κινείται σε δύο άξονες. Από την μία, είναι η πλήρης αποστείρωση των πανεπιστημίων της χώρας από τους παράγοντες που τους επέτρεπαν να είναι ο χώρος εκείνος που κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης δημιουργούσε με τον πιο συστηματικό ίσως τρόπο προσκόμματα στην εκάστοτε προσπάθεια επιβολής της κυβερνητικής πολιτικής. Για την επίτευξη ενός τέτοιου στόχου μια σειρά κινήσεων και πιέσεων ήρθε να ενισχύσει τις πιέσεις που ασκούνται προς την ίδια κατεύθυνση τόσο από τον ίδιο τον τρόπο που διαμορφώνεται η αντικειμενική πραγματικότητα στα πλαίσια της οποίας φοιτούν οι νέοι στη χώρα (ολοένα και μεγαλύτερη πίεση να τελειώνουν όσο το δυνατόν γρηγορότερα μιας και οι οικονομικές δυσκολίες είναι πλέον από δυσβάσταχτες έως ανυπέρβλητες) όσο και από σειρά νομοθετημάτων που έχουν ψηφιστεί τα τελευταία χρόνια (νόμος Διαμαντοπούλου, τροποποιήσεις Αρβανιτόπουλου κ.α.). Τελευταίος κρίκος σε αυτήν την αλυσίδα γεγονότων ήταν τόσο η ανάδειξη όσο και η ατζέντα των υπάρχοντων πρυτανικών αρχών των πανεπιστημίων, έτσι ώστε να εφαρμοστεί "επιτέλους" και στο εσωτερικό των πανεπιστημίων το κλίμα τρομοκρατίας που υφίσταται - και μάλιστα ολοένα αυξανόμενο - στους εργασιακούς χώρους τις τελευταίες δεκαετίες. Βασικός εχθρός, ο φοιτητικός συνδικαλισμός ή - με άλλα λόγια - η οποιαδήποτε δυνατότητα συλλογικής οργάνωσης των νέων, που θα τους επέτρεπε να έχουν έστω και στοιχειώδη λόγο σε όσα αφορούν τη ζωή τους και σχεδιάζονται για αυτούς, χωρίς αυτούς.
Από την άλλη, μετά από χρόνια υποχρηματοδότησης των τριτοβάθμιων ιδρυμάτων της χώρας, και με την κατάσταση να έχει φτάσει εδώ και καιρό στο απροχώρητο - ιδιαίτερα μετά την σε δραματικό βαθμό περικοπή της χρηματοδότησής τους από το 2010 κι έπειτα - η αστική τάξη της χώρας κρίνει πως πλέον έχουν ωριμάσει οι συνθήκες για την πλήρη και σε όλα τα επίπεδα διάνοιξη του πεδίου κερδοφορίας που θα μπορούσε να αποτελέσει για το κεφάλαιο η τριτοβάθμια εκπαίδευση (στις χαμηλότερες βαθμίδες τέτοιες κατευθύνσεις έχουν εμπεδωθεί εδώ και δεκαετίες με το δαιδαλώδες και πολυπλόκαμο σύστημα παραπαιδείας που ανθεί στη χώρα και που παρά τις περί του αντιθέτου διακηρύξεις διαρκώς ενδυναμώνεται - άλλωστε ο δρόμος για την κόλαση είναι πάντα στρωμένος με καλές προθέσεις). Έτσι λοιπόν, πλάι στις - γεμάτες θράσος - διαφημίσεις κατά τη διάρκεια του Σεπτεμβρίου - που διακήρυτταν την δυνατότητα λήψης εφάμιλλων των ελληνικών πανεπιστημίων πτυχίων, "τίτλων σπουδών" από διάφορες "σχολές" και "κολέγια" που εσχάτως ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια (μάλιστα επικουρούμενα και από κρατικές επιχορηγήσεις αφού κατά βάση και μια σειρά προγραμμάτων voucher αυτό κάνουν), έρχονται και συγκεκριμένες κρατικές πολιτικές (διαγραφές, μεταγραφές) οι οποίες - με τον τρόπο που, ιδιαίτερα όσον αφορά το δεύτερο σκέλος, εφαρμόζονται - επιδιώκουν τόσο την αποστέρηση δικαιωμάτων και δυνατοτήτων στην νεολαία της χώρας, όσο και την "βίαιη" δημιουργία πελατείας για τους εκλεκτούς εργολάβους της ιδιωτικής εκπαίδευσης με μια σειρά τρόπων (κλείσιμο περιφερειακών ιδρυμάτων, ανάγκη "συμπληρωμάτων" για όσους δεν θα καταφέρνουν να τελειώνουν τις σπουδές τους και θα διαγράφονται κ.α.).
Σ' αυτό το πλαίσιο λοιπόν, οι σκηνές που εκτυλίσσονται - τώρα στο ΕΚΠΑ, ένα προηγούμενο διάστημα στο ΑΠΘ και στην Πάτρα - κάθε άλλο παρά ακατανόητες είναι. Αποτελούν μία ακόμα θρασύτατη προσπάθεια επιβολής ενός μαύρου μέλλοντος στην νεολαία της χώρα (μιας και κάθε άλλο παρά στο επίπεδο της τριτοβάθμιας περιορίζονται). Θρασύδειλοι υπαλληλίσκοι όπως ο κ. Φορτσάκης δεν είναι τίποτα άλλο από διεκπεραιωτικά όργανα και αιχμές της προπαγάνδας του Υπουργείου και των αστικών σχεδιασμών. Πέραν των σημερινών συμπεριφορών που παίζονται συνεχώς στις τηλεοράσεις σε συνέντευξη του τελευταίου στην "Ημερησία του Σαββάτου" διαβάζουμε - μεταξύ άλλων μαργαριταριών:
Δεν θα έπρεπε να προκαλούν έκπληξη λοιπόν μια σειρά γεγονότων που έχουν λάβει χώρα από την αρχή του ακαδημαϊκού έτους. Ήδη από το καλοκαίρι άλλωστε η διαμόρφωση του κλίματος για την επερχόμενη σύγκρουση γινόταν με πυρετώδεις ρυθμούς. Ο γνωστός τρομοκράτης Λοβέρδος, σε αγαστή συνεργασία όπως πάντοτε με τα γνωστά μεγάλα εκδοτικά συγκροτήματα της χώρας, ύστερα από τις ιστορίες τρόμου με τις ιερόδουλες που φρόντισε να διαπομπεύσει και να αναδείξει σε "βραδυφλεγή βόμβα" στα θεμέλια της ελληνικής οικογένειας, επέστρεψε με σειρά στοχευμένων επιθέσεων ενάντια στους "αιώνιους" φοιτητές τους οποίους καθ' όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού αναδείκνυε ως την μάστιγα που ευθύνεται για την κακοδαιμονία της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στη χώρα.
Ο στόχος φυσικά δεν περιορίζονταν στην ανάδειξη ενός ακόμα αποδιοπομπαίου τράγου που θα συγκέντρωνε πάνω του όλες τις ευθύνες για την κατάσταση που έχουν φέρει την τριτοβάθμια εκπαίδευση οι πολιτικές των κυβερνήσεων αυτής της χώρας (υποχρηματοδότηση, πελατειακές σχέσεις και κλίκες με καθηγητές ανδρείκελα που το μόνο προσόν τους είναι η πλήρης υποταγή τους στους στόχους που θέτει η αστική τάξη και η εκάστοτε κυβέρνησή της). Πέραν της αναζήτησης ενός ακόμα "χρήσιμου ηλιθίου" (και πολλών ακόμα από κάτω σαν ευεπίφορους δέκτες αυτής της προπαγάνδας) φαίνεται πλέον όλο και περισσότερο πως η καλοκαιρινή "υπερπαραγωγή" Λοβέρδου αποτελούσε τις βολές εκείνες του πυροβολικού που θα λείαιναν το έδαφος για την εξαπόλυση της νέας επίθεσης που ετοίμαζε η αστική τάξη στην τριτοβάθμια ειδικά και στους εκπαιδευτικούς μηχανισμούς γενικότερα.
Εκτός από τα παραπάνω, στρατηγικό στόχο αποτέλεσε και εξακολουθεί να αποτελεί η διαμόρφωση του επιθυμητού τοπίου στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και το περεταίρω βάθεμα της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης. Προκειμένου να πετύχει κάτι τέτοιο το Υπουργείο κινούνταν και κινείται σε δύο άξονες. Από την μία, είναι η πλήρης αποστείρωση των πανεπιστημίων της χώρας από τους παράγοντες που τους επέτρεπαν να είναι ο χώρος εκείνος που κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης δημιουργούσε με τον πιο συστηματικό ίσως τρόπο προσκόμματα στην εκάστοτε προσπάθεια επιβολής της κυβερνητικής πολιτικής. Για την επίτευξη ενός τέτοιου στόχου μια σειρά κινήσεων και πιέσεων ήρθε να ενισχύσει τις πιέσεις που ασκούνται προς την ίδια κατεύθυνση τόσο από τον ίδιο τον τρόπο που διαμορφώνεται η αντικειμενική πραγματικότητα στα πλαίσια της οποίας φοιτούν οι νέοι στη χώρα (ολοένα και μεγαλύτερη πίεση να τελειώνουν όσο το δυνατόν γρηγορότερα μιας και οι οικονομικές δυσκολίες είναι πλέον από δυσβάσταχτες έως ανυπέρβλητες) όσο και από σειρά νομοθετημάτων που έχουν ψηφιστεί τα τελευταία χρόνια (νόμος Διαμαντοπούλου, τροποποιήσεις Αρβανιτόπουλου κ.α.). Τελευταίος κρίκος σε αυτήν την αλυσίδα γεγονότων ήταν τόσο η ανάδειξη όσο και η ατζέντα των υπάρχοντων πρυτανικών αρχών των πανεπιστημίων, έτσι ώστε να εφαρμοστεί "επιτέλους" και στο εσωτερικό των πανεπιστημίων το κλίμα τρομοκρατίας που υφίσταται - και μάλιστα ολοένα αυξανόμενο - στους εργασιακούς χώρους τις τελευταίες δεκαετίες. Βασικός εχθρός, ο φοιτητικός συνδικαλισμός ή - με άλλα λόγια - η οποιαδήποτε δυνατότητα συλλογικής οργάνωσης των νέων, που θα τους επέτρεπε να έχουν έστω και στοιχειώδη λόγο σε όσα αφορούν τη ζωή τους και σχεδιάζονται για αυτούς, χωρίς αυτούς.
Από την άλλη, μετά από χρόνια υποχρηματοδότησης των τριτοβάθμιων ιδρυμάτων της χώρας, και με την κατάσταση να έχει φτάσει εδώ και καιρό στο απροχώρητο - ιδιαίτερα μετά την σε δραματικό βαθμό περικοπή της χρηματοδότησής τους από το 2010 κι έπειτα - η αστική τάξη της χώρας κρίνει πως πλέον έχουν ωριμάσει οι συνθήκες για την πλήρη και σε όλα τα επίπεδα διάνοιξη του πεδίου κερδοφορίας που θα μπορούσε να αποτελέσει για το κεφάλαιο η τριτοβάθμια εκπαίδευση (στις χαμηλότερες βαθμίδες τέτοιες κατευθύνσεις έχουν εμπεδωθεί εδώ και δεκαετίες με το δαιδαλώδες και πολυπλόκαμο σύστημα παραπαιδείας που ανθεί στη χώρα και που παρά τις περί του αντιθέτου διακηρύξεις διαρκώς ενδυναμώνεται - άλλωστε ο δρόμος για την κόλαση είναι πάντα στρωμένος με καλές προθέσεις). Έτσι λοιπόν, πλάι στις - γεμάτες θράσος - διαφημίσεις κατά τη διάρκεια του Σεπτεμβρίου - που διακήρυτταν την δυνατότητα λήψης εφάμιλλων των ελληνικών πανεπιστημίων πτυχίων, "τίτλων σπουδών" από διάφορες "σχολές" και "κολέγια" που εσχάτως ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια (μάλιστα επικουρούμενα και από κρατικές επιχορηγήσεις αφού κατά βάση και μια σειρά προγραμμάτων voucher αυτό κάνουν), έρχονται και συγκεκριμένες κρατικές πολιτικές (διαγραφές, μεταγραφές) οι οποίες - με τον τρόπο που, ιδιαίτερα όσον αφορά το δεύτερο σκέλος, εφαρμόζονται - επιδιώκουν τόσο την αποστέρηση δικαιωμάτων και δυνατοτήτων στην νεολαία της χώρας, όσο και την "βίαιη" δημιουργία πελατείας για τους εκλεκτούς εργολάβους της ιδιωτικής εκπαίδευσης με μια σειρά τρόπων (κλείσιμο περιφερειακών ιδρυμάτων, ανάγκη "συμπληρωμάτων" για όσους δεν θα καταφέρνουν να τελειώνουν τις σπουδές τους και θα διαγράφονται κ.α.).
Σ' αυτό το πλαίσιο λοιπόν, οι σκηνές που εκτυλίσσονται - τώρα στο ΕΚΠΑ, ένα προηγούμενο διάστημα στο ΑΠΘ και στην Πάτρα - κάθε άλλο παρά ακατανόητες είναι. Αποτελούν μία ακόμα θρασύτατη προσπάθεια επιβολής ενός μαύρου μέλλοντος στην νεολαία της χώρα (μιας και κάθε άλλο παρά στο επίπεδο της τριτοβάθμιας περιορίζονται). Θρασύδειλοι υπαλληλίσκοι όπως ο κ. Φορτσάκης δεν είναι τίποτα άλλο από διεκπεραιωτικά όργανα και αιχμές της προπαγάνδας του Υπουργείου και των αστικών σχεδιασμών. Πέραν των σημερινών συμπεριφορών που παίζονται συνεχώς στις τηλεοράσεις σε συνέντευξη του τελευταίου στην "Ημερησία του Σαββάτου" διαβάζουμε - μεταξύ άλλων μαργαριταριών:
- "Δεν μπορούν να μπαίνουν στο πανεπιστήμιο άσχετοι, διότι αυτό είναι η παραβίαση του ασύλου" - οι σχετικοί είναι μόνον όσοι υπηρετούν την κυβερνητική πολιτική ή υποτάσσονται σε αυτήν.
- "Το πανεπιστήμιο θα στηρίξει και κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες όταν αυτό είναι πρέπον, αλλά δεν είναι χώρος πολιτικών ή κοινωνιών αγώνων. Είναι χώρος έρευνας και διδασκαλίας" - όπως οι χώροι εργασίας είναι χώροι εργασίας γι' αυτό ΣΚΑΣΕ ΚΑΙ ΔΟΥΛΕΥΕ!
- "Έχουμε αυστηρή εντολή από τους συναδέλφους μας οι οποίοι μας ψήφισαν και κυρίως από την πλειονότητα των φοιτητών μας" - για το ποιες επιλογές προς ψήφιση υπήρχαν και το πως μεθοδεύτηκαν αυτές ούτε λόγος φυσικά. Όσο για την πρεμούρα για τους φοιτητές πέραν του ότι δεν ερωτήθηκαν ποτέ επί της ουσίας, ακόμα κι αν γίνονταν κάτι τέτοιο θα γινόταν μόνο όταν θα είχε διασφαλιστεί ότι η απάντηση του κάθε φοιτητή - και μακριά από οποιαδήποτε συλλογική έκφραση της βούλησής τους με κάθε κόστος - θα δίνοταν με το πιστόλι στον κρόταφο. Το "τσακιστείτε έξω από την αίθουσα" δεν χρειάζεται ούτε καν σχολιασμό
Πως να μην κραυγάζει Forza Φορτσάκης λοιπόν ο ΣΚΑΪ; Η μάχη που δίνεται είναι ύψιστης σημασίας για το κεφάλαιο και ο αντίπαλος έχει μάθει να κινητοποιεί και να συγκεντρώνει τις δυνάμεις του εκεί που κάθε φορά κρίνει σκόπιμο. Από την μεριά της εργαζόμενης πλειοψηφίας της χώρας - γιατί όσα γίνονται στα πανεπιστήμια κάθε άλλο παρά μόνο τους φοιτητές αφορούν -τίτλων σπουδών υπάρχει η άμεση ανάγκη κινητοποίησης. Κι αυτό γιατί κάθε μέρα που περνάει γίνεται ακόμα και πιο ξεκάθαρο πως το πρώτο βήμα για την ανάσχεση της αναδιάρθρωσης στα πανεπιστήμια, πέρα του ότι απαιτεί την όσο το δυνατόν ευρύτερη κινητοποίηση τόσο σε επίπεδο εκπαίδευσης, όσο και σε επίπεδο κοινωνίας, δεν μπορεί να γίνει όσο παραμένουν στη θέση τους οι συγκεκριμένες πρυτανικές αρχές. Πρέπει συνεπώς να αναδειχτεί σαν άμεσος στόχος ο αγώνας να φύγουν μέσα από τις κινητοποιήσεις των φοιτητών που θα πρέπει να έχουν την αμέριστη και με κάθε τρόπο στήριξη ολόκληρης της κοινωνίας. Πρέπει από το Forza Φορτσάκη να φτάσουμε στο πάρε φόρα Φορτσάκη... Φασισταριά και ρουφιάνοι που βγάζουν φωτογραφίες για να καταδόσουν στην ασφάλεια και πρυτάνεις που το μεγαλύτερό τους προσόν είναι να απειλούν με διαγραφές και να προσπαθούν να τρομοκρατήσουν δεν έχουν θέση στα ελληνικά πανεπιστήμια που πληρώνουν οι εργαζόμενοι της χώρας. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ!!!!