Πολλή κουβέντα έχει γίνει όλο το τελευταίο χρονικό διάστημα για ένα ευρύ φάσμα ζητημάτων, ερωτημάτων και πιθανοτήτων. Όπως ήταν φυσικό η ίδια η συμπύκνωση και επιτάχυνση των πολιτικών εξελίξεων από την προκήρυξη του δημοψηφίσματος κι έπειτα, ολόκληρη σειρά ερωτημάτων από θεωρητικά - σε έναν βαθμό - ζητήματα, απέκτησαν άμεση πολιτική σημασία. Μεγάλο κομμάτι των εργαζομένων της χώρας τραβήχτηκε βίαια στην πολιτική αντιπαράθεση, αναγκάστηκε να πάρει θέση, ένιωσε την ανάγκη να ψάξει βαθύτερα ζητήματα που μέχρι πρότινος μετά βίας απλά είχε υπόψιν του. Σε ένα τέτοιο ενδιαφέρον σκηνικό ανοίγονται δυνατότητες ανώτερης πολιτικής συνειδητοποίησης μεγάλων κομματιών της ελληνικής κοινωνίας, από τη μια, και μεγάλη κίνδυνοι χειραγώγησης αυτών των κομματιών σε επιβλαβείς για τα ίδια κατευθύνσεις ακριβώς εξ αιτίας της απειρίας ενασχόλησής τους με την πολιτική. Τον μεγαλύτερο ίσως κίνδυνο σε αυτά τα πλαίσια, αποτελεί αυτός της ΧΑ και της επιρροής της...
Πολλοί υποστηρίζουν πως ο αστικός κόσμος της χώρας έκαψε κατά την περίοδο που προηγήθηκε του δημοψηφίσματος όλες του τις εφεδρείες. Από τα ΜΜΕ και τους διεθνείς της συμμάχους (ευρωπαίοι παράγοντες, θεσμοί κλπ), μέχρι βαριά χαρτιά που προφύλασσε ευλαβικά καθ' όλη τη διάρκεια της μνημονιακής περιόδου (Καραμανλής, Σημίτης). Παρά τον πανικό που κατέλαβε την αστική τάξη στη χώρα και που είχε σαν συνέπεια μετά από δεκαετίες να κατεβάσει η ίδια κόσμο στο Σύνταγμα, κάτι τέτοιο δεν ισχύει απόλυτα. Αντίθετα θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς πως κατένειμε τις δυνάμεις της με τον πιο συμφέροντα για αυτήν τρόπο, χρησιμοποιώντας την καθεμιά στο πεδίο που αυτή θα μπορούσε να φανεί πιο αποτελεσματική. Σε μια τοποθέτηση σαν την τελευταία θα μπορούσε να δώσει υπόσταση ένα στοιχείο που από τους περισσότερους - και κακώς - περνάει απαρατήρητο τον τελευταίο καιρό, ή δεν του αποδίδεται η σημασία που θα του έπρεπε.
Αυτό το στοιχείο δεν είναι άλλο από την Χρυσή Αυγή. Έτσι λοιπόν στις 22 Ιούνη ο γγ της ΧΑ αποδέχονταν και υπερασπιζόταν απερίφραστα τον μονόδρομο του ευρώ σε συνέντευξή του, τοποθετούμενος πως "Η Ελλάδα τώρα δεν έχει άλλη επιλογή πέραν του ευρώ". Για όσους ίσως υπερασπιστές του θα έσπευδαν να αντιτάξουν πως συνέχιζε σε άλλα σημεία της συνέντευξής του με αποστροφές όπως "Η Ελλάδα χρειάζεται εθνικό μοντέλο ανάπτυξης, χρειάζεται εθνική παραγωγή για να ξεφύγει από την αδιέξοδη πολιτική των δανεικών", θα ήταν αρκετή η παράθεση ενός σημείο ακόμα από την συνέντευξή του καθώς κι ένα απλό λογικό επιχείρημα. Το σημείο της συνέντευξης αναφέρει τα εξής "η Ελλάδα άπαξ και δεν έχει εθνική παραγωγή δεν μπορεί να πάει σε εθνικό νόμισμα, έχει παγιδευτεί στο ευρώ", και το απλό λογικό επιχείρημα είναι το ακόλουθο: αφού η ένταξη της χώρας στο ευρώ - πολύ περισσότερο τον καιρό των Μνημονίων - είναι αποδεδειγμένο πως έχει οδηγήσει σε αποδιάρθρωση της εγχώριας παραγωγής ακριβώς εξ αιτίας των κατευθύνσεων που βάζουν οι ίδιοι οι κανόνες της ευρωζώνης, πως κανείς μπορεί να προβάλει την ανάγκη συγκρότησης της εγχώριας παραγωγής προκειμένου η χώρα να μπορεί να πάει στη δραχμή; (απαντώντας στο ερώτημα ευρώ ή δραχμή). Πρόκειται προφανώς για έναν συλλογισμό που μόνο στόχο έχει τον αποπροσανατολισμό και την απόκρυψη μιας τοποθέτησης που λέει "ευρώ πάσει θυσία".
Τι σχέση έχει αυτή η τοποθέτηση ούτε δυο βδομάδες νωρίτερα, με την τοποθέτηση "Την Ελλάδα θέλομεν και ας τρώγωμεν πέτρες" του ίδιου προσώπου το βράδυ της Παρασκευής στη συζήτηση στη Βουλή για την εξουσιοδότηση της κυβέρνησης πριν αυτή μεταβεί στο Eurogroup του Σαββάτου; Προφανέστατα καμία!!! Αποτελεί όμως μια τέτοια τοποθέτηση την κατάληξη ενός ευρύτερου υποκριτικού θεάτρου από μεριάς της ΧΑ που ξεκινάει από την προκύρηξη του δημοψηφίσματος κι έπειτα. Δηλώνοντας "ηχηρά" όχι μέσα στη Βουλή αλλά υπερασπιζόμενη με ψιθύρους και μισόλογα το ναι εκτός αυτής, καταλήγοντας να κρατάει χαρτόνια με το όχι στο κοινοβούλιο, η ΧΑ προσπαθεί να αποτελέσει τον πράκτορα των αστών στο εσωτερικό του μπλοκ του όχι. Αποστολή που καθόλου σίγουρο δεν θα πρέπει να θεωρεί κανείς πως θα αποτύχει.
Το αντίθετο μάλιστα! Ακριβώς το στοιχείο της πολιτικής απειρίας μεγάλου κομματιού των εργαζόμενων τάξεων που τώρα πήραν το βάπτισμα του πυρός και βρίσκονται στα πρώτα βήματα μιας νέας και βαθύτερης πολιτικοποίησης και ριζοσπαστικοποίησής τους, σε συνδιασμό με τις ανεπαρκείς και τις - συνειδητά ή ασυνείδητα είναι αδιάφορο - οριακά προδοτικές στάσεις ως προς το δημοψήφισμα τόσο της ηγεσίας του ΚΚΕ (πριν από αυτό) όσο και της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ (αμέσως μετά) αφήνουν να διαγκωνίζονται για μεγάλο μέρος του ΟΧΙ του δημοψηφίσματος την ΑΝΤΑΡΣΥΑ από τη μια μεριά και τη ΧΑ από την άλλη, ως οι μόνοι "συνεπείς και με συνέχεια" εκφραστές των πιο ριζοσπαστικών εκδοχών του. Σ' αυτό το πλαίσιο θα διεξαχθεί το επόμενο διάστημα η διελκιστίνδα για τον πολιτικό προσανατολισμό των πιο ριζοσπαστικών εκδοχών του όχι και κανείς στον χώρο της Αριστεράς δεν θα πρέπει να υποτιμά τον κίνδυνο της ΧΑ.
Πολλοί μπορεί να αυταπατώνται πως με διάφορους τρόπους θα "χρησιμοποιήσουν" το όχι και θα το νοηματοδοτήσουν με τον τρόπο που τους συμφέρει. Αυτό μάλιστα έχει να κάνει με όλες τις δυνατές ερμηνείες που μπορεί να δώσει κανείς στο όχι που με βροντερό τρόπο είπε ο ελληνικός λαός στις 5 του Ιούλη, όχι με κάποιες μόνο. Αυτό που θα πρέπει να καταλάβει το κομμάτι των εκφάνσεων της Αριστερά που θέλει να χαρκτηρίζεται επαναστατικό το επόμενο χρονικό διάστημα - και ιδιαίτερα η ΑΝΤΑΡΣΥΑ - που αποτελεί παρά τις ανεπάρκειές της το πιο συγκροτημένο και αναγνωρίσιμο από την κοινωνία κομμάτι της, είναι πως το δημοψήφισμα της 5ης του Ιούλη και η πορεία προς αυτό, υπήρξαν από εκείνα τα πολιτικά γεγονότα για τα οποία ο τυφλοπόντικας της ιστορίας θα συνεχίσει να σκάβει για μεγάλο χρονικό διάστημα μετά από αυτά.
Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με ακρίβεια που ακριβώς θα βρει την επιφάνεια ο τυφλοπόντικας της ιστορίας. Μπορεί όμως σίγουρα να αναγνωρίσει το μέγεθος και τη σημασία ενός τέτοιου γεγονότος και να επιχειρήσει να προσανατολίσει σωστά και αποτελεσματικά για τα εργαζόμενα στρώματα τη δράση του και την πολιτική του παρέμβαση. Έτσι λοιπόν, θα πρέπει άμεσα πέρα από τη μάχη που δίνει το δυναμικό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στους δρόμους και τις πλατείες της χώρας να βάλει ακόμα δύο στόχους για τους οποίους να παλέψει με όλες του τις δυνάμεις.
Πρώτον, την οργάνωση της λαϊκής αλληλεγγύης και των μηχανισμών που θα είναι σε θέση να την εγγυηθούν το συντομότερο δυνατόν. Με σενάρια που σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα θα μπορούσαν να επιφυλάσσουν για τη χώρα καταστάσεις πραγματικής κοινωνικής διάλυσης (είτε προκύψει νέα δολοφονική για τα λαϊκά στρώματα συμφωνία, είτε υπάρξει μη συντεταγμένο Grexit), το ενδεχόμενο ο μόνος ιμάντας πολιτικής δραστηριοποίησης και επαφής με τους εργαζόμενους και τους ανέργους της χώρας να είναι οι διάφορες δομές αλληλεγγύης που αντικειμενικά θα στηθούν (ανεξάρτητα του τι θα κάνουν οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και από φορείς τόσο διαφορετικούς όσο διάφορές ΜΚΟ, η Εκκλησία και η ΧΑ) είναι εξαιρετικά πιθανό για να αγνοηθεί.
Από την άλλη, θα πρέπει άμεσα να υπάρξει μια όσο το δυνατόν πληρέστερη επεξεργασία μεσοπρόθεσμων στόχων οι οποίοι θα είναι δυνατόν να λειτουργήσουν σαν μπούσουλας τόσο για την δράση του δυναμικού της ΑΝΤΑΡΣΥΑ όσο και για τα διευρυμένα στρώμματα των εργαζομένων που σε ένα έντονα μεταβαλλόμενο περιβάλλον θα αντιμετωπίζουν πιεστικά άμεσα και αναβαθμισμένα ερωτήματα που θα σχετίζονται πλέον με την επιβίωσή τους.
Τα παραπάνω καθήκοντα σε συνδιασμό με την άμεση έναρξη κινήσεων και διαδικασιών που θα προσπαθούν να περιγράψουν και να υλοποιήσουν όσο το δυνατόν γρηγορότερα την συγκρότηση εκείνου του κομμουνιστικού συλλογικού πολιτικού φορέα που θα είναι σε θέση να καθοδηγήσει τα εργαζόμενα στρώμματα στις μεγάλες μάχες που έχουνε μπροστά τους (και που η συγκρότησή του έχει καθυστερήσει τραγικά και η έλλειψή του γίνεται ολοένα και πιο αισθητή) αποτελούν τρεις βασικές προϋποθέσεις προκειμένου να ελπίζουμε πως κάποια στιγμή στο ορατό μέλλον θα μπορούμε να βιώσουμε με αγαλίαση την ουσία των λόγων του Μαρξ στη "18η Μπρύμαιρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη":
Αυτό το στοιχείο δεν είναι άλλο από την Χρυσή Αυγή. Έτσι λοιπόν στις 22 Ιούνη ο γγ της ΧΑ αποδέχονταν και υπερασπιζόταν απερίφραστα τον μονόδρομο του ευρώ σε συνέντευξή του, τοποθετούμενος πως "Η Ελλάδα τώρα δεν έχει άλλη επιλογή πέραν του ευρώ". Για όσους ίσως υπερασπιστές του θα έσπευδαν να αντιτάξουν πως συνέχιζε σε άλλα σημεία της συνέντευξής του με αποστροφές όπως "Η Ελλάδα χρειάζεται εθνικό μοντέλο ανάπτυξης, χρειάζεται εθνική παραγωγή για να ξεφύγει από την αδιέξοδη πολιτική των δανεικών", θα ήταν αρκετή η παράθεση ενός σημείο ακόμα από την συνέντευξή του καθώς κι ένα απλό λογικό επιχείρημα. Το σημείο της συνέντευξης αναφέρει τα εξής "η Ελλάδα άπαξ και δεν έχει εθνική παραγωγή δεν μπορεί να πάει σε εθνικό νόμισμα, έχει παγιδευτεί στο ευρώ", και το απλό λογικό επιχείρημα είναι το ακόλουθο: αφού η ένταξη της χώρας στο ευρώ - πολύ περισσότερο τον καιρό των Μνημονίων - είναι αποδεδειγμένο πως έχει οδηγήσει σε αποδιάρθρωση της εγχώριας παραγωγής ακριβώς εξ αιτίας των κατευθύνσεων που βάζουν οι ίδιοι οι κανόνες της ευρωζώνης, πως κανείς μπορεί να προβάλει την ανάγκη συγκρότησης της εγχώριας παραγωγής προκειμένου η χώρα να μπορεί να πάει στη δραχμή; (απαντώντας στο ερώτημα ευρώ ή δραχμή). Πρόκειται προφανώς για έναν συλλογισμό που μόνο στόχο έχει τον αποπροσανατολισμό και την απόκρυψη μιας τοποθέτησης που λέει "ευρώ πάσει θυσία".
Τι σχέση έχει αυτή η τοποθέτηση ούτε δυο βδομάδες νωρίτερα, με την τοποθέτηση "Την Ελλάδα θέλομεν και ας τρώγωμεν πέτρες" του ίδιου προσώπου το βράδυ της Παρασκευής στη συζήτηση στη Βουλή για την εξουσιοδότηση της κυβέρνησης πριν αυτή μεταβεί στο Eurogroup του Σαββάτου; Προφανέστατα καμία!!! Αποτελεί όμως μια τέτοια τοποθέτηση την κατάληξη ενός ευρύτερου υποκριτικού θεάτρου από μεριάς της ΧΑ που ξεκινάει από την προκύρηξη του δημοψηφίσματος κι έπειτα. Δηλώνοντας "ηχηρά" όχι μέσα στη Βουλή αλλά υπερασπιζόμενη με ψιθύρους και μισόλογα το ναι εκτός αυτής, καταλήγοντας να κρατάει χαρτόνια με το όχι στο κοινοβούλιο, η ΧΑ προσπαθεί να αποτελέσει τον πράκτορα των αστών στο εσωτερικό του μπλοκ του όχι. Αποστολή που καθόλου σίγουρο δεν θα πρέπει να θεωρεί κανείς πως θα αποτύχει.
Το αντίθετο μάλιστα! Ακριβώς το στοιχείο της πολιτικής απειρίας μεγάλου κομματιού των εργαζόμενων τάξεων που τώρα πήραν το βάπτισμα του πυρός και βρίσκονται στα πρώτα βήματα μιας νέας και βαθύτερης πολιτικοποίησης και ριζοσπαστικοποίησής τους, σε συνδιασμό με τις ανεπαρκείς και τις - συνειδητά ή ασυνείδητα είναι αδιάφορο - οριακά προδοτικές στάσεις ως προς το δημοψήφισμα τόσο της ηγεσίας του ΚΚΕ (πριν από αυτό) όσο και της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ (αμέσως μετά) αφήνουν να διαγκωνίζονται για μεγάλο μέρος του ΟΧΙ του δημοψηφίσματος την ΑΝΤΑΡΣΥΑ από τη μια μεριά και τη ΧΑ από την άλλη, ως οι μόνοι "συνεπείς και με συνέχεια" εκφραστές των πιο ριζοσπαστικών εκδοχών του. Σ' αυτό το πλαίσιο θα διεξαχθεί το επόμενο διάστημα η διελκιστίνδα για τον πολιτικό προσανατολισμό των πιο ριζοσπαστικών εκδοχών του όχι και κανείς στον χώρο της Αριστεράς δεν θα πρέπει να υποτιμά τον κίνδυνο της ΧΑ.
Πολλοί μπορεί να αυταπατώνται πως με διάφορους τρόπους θα "χρησιμοποιήσουν" το όχι και θα το νοηματοδοτήσουν με τον τρόπο που τους συμφέρει. Αυτό μάλιστα έχει να κάνει με όλες τις δυνατές ερμηνείες που μπορεί να δώσει κανείς στο όχι που με βροντερό τρόπο είπε ο ελληνικός λαός στις 5 του Ιούλη, όχι με κάποιες μόνο. Αυτό που θα πρέπει να καταλάβει το κομμάτι των εκφάνσεων της Αριστερά που θέλει να χαρκτηρίζεται επαναστατικό το επόμενο χρονικό διάστημα - και ιδιαίτερα η ΑΝΤΑΡΣΥΑ - που αποτελεί παρά τις ανεπάρκειές της το πιο συγκροτημένο και αναγνωρίσιμο από την κοινωνία κομμάτι της, είναι πως το δημοψήφισμα της 5ης του Ιούλη και η πορεία προς αυτό, υπήρξαν από εκείνα τα πολιτικά γεγονότα για τα οποία ο τυφλοπόντικας της ιστορίας θα συνεχίσει να σκάβει για μεγάλο χρονικό διάστημα μετά από αυτά.
Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με ακρίβεια που ακριβώς θα βρει την επιφάνεια ο τυφλοπόντικας της ιστορίας. Μπορεί όμως σίγουρα να αναγνωρίσει το μέγεθος και τη σημασία ενός τέτοιου γεγονότος και να επιχειρήσει να προσανατολίσει σωστά και αποτελεσματικά για τα εργαζόμενα στρώματα τη δράση του και την πολιτική του παρέμβαση. Έτσι λοιπόν, θα πρέπει άμεσα πέρα από τη μάχη που δίνει το δυναμικό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στους δρόμους και τις πλατείες της χώρας να βάλει ακόμα δύο στόχους για τους οποίους να παλέψει με όλες του τις δυνάμεις.
Πρώτον, την οργάνωση της λαϊκής αλληλεγγύης και των μηχανισμών που θα είναι σε θέση να την εγγυηθούν το συντομότερο δυνατόν. Με σενάρια που σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα θα μπορούσαν να επιφυλάσσουν για τη χώρα καταστάσεις πραγματικής κοινωνικής διάλυσης (είτε προκύψει νέα δολοφονική για τα λαϊκά στρώματα συμφωνία, είτε υπάρξει μη συντεταγμένο Grexit), το ενδεχόμενο ο μόνος ιμάντας πολιτικής δραστηριοποίησης και επαφής με τους εργαζόμενους και τους ανέργους της χώρας να είναι οι διάφορες δομές αλληλεγγύης που αντικειμενικά θα στηθούν (ανεξάρτητα του τι θα κάνουν οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και από φορείς τόσο διαφορετικούς όσο διάφορές ΜΚΟ, η Εκκλησία και η ΧΑ) είναι εξαιρετικά πιθανό για να αγνοηθεί.
Από την άλλη, θα πρέπει άμεσα να υπάρξει μια όσο το δυνατόν πληρέστερη επεξεργασία μεσοπρόθεσμων στόχων οι οποίοι θα είναι δυνατόν να λειτουργήσουν σαν μπούσουλας τόσο για την δράση του δυναμικού της ΑΝΤΑΡΣΥΑ όσο και για τα διευρυμένα στρώμματα των εργαζομένων που σε ένα έντονα μεταβαλλόμενο περιβάλλον θα αντιμετωπίζουν πιεστικά άμεσα και αναβαθμισμένα ερωτήματα που θα σχετίζονται πλέον με την επιβίωσή τους.
Τα παραπάνω καθήκοντα σε συνδιασμό με την άμεση έναρξη κινήσεων και διαδικασιών που θα προσπαθούν να περιγράψουν και να υλοποιήσουν όσο το δυνατόν γρηγορότερα την συγκρότηση εκείνου του κομμουνιστικού συλλογικού πολιτικού φορέα που θα είναι σε θέση να καθοδηγήσει τα εργαζόμενα στρώμματα στις μεγάλες μάχες που έχουνε μπροστά τους (και που η συγκρότησή του έχει καθυστερήσει τραγικά και η έλλειψή του γίνεται ολοένα και πιο αισθητή) αποτελούν τρεις βασικές προϋποθέσεις προκειμένου να ελπίζουμε πως κάποια στιγμή στο ορατό μέλλον θα μπορούμε να βιώσουμε με αγαλίαση την ουσία των λόγων του Μαρξ στη "18η Μπρύμαιρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη":
"Αλλά η επανάσταση είναι συστηματική. Ακόμα, ταξιδεύει μέσα στο καθαρτήριο. Κάνει τη δουλειά της μεθοδικά...Και όταν έχει ολοκληρώσει το δεύτερο μισό της προκαταρκτικής της εργασίας, η Ευρώπη θα αναπηδήσει απ' το κάθισμά της και θα φωνάξει: έσκαψες καλά, γερο- τυφλοπόντικα!"