Εργαζόμενοι και εργαζόμενες, άνεργοι και άνεργες, μαθητές και μαθήτριες, φοιτητές και φοιτήτριες, όλοι όσοι δώσαν τον αγώνα του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα της Κυριακής (αλήθεια, ούτε εβδομάδα δεν πέρασε από εκείνη την τόσο μεγάλη για τον ελληνικό λαό μέρα) πρέπει να νιώθουν ευγνώμονες προς την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Ευγνώμονες γιατί κατά την διάρκεια των τελευταίων 5 μηνών τους πρόσφερε πολλά και αναντικατάστατα μαθήματα. Μαθήματα που δεν μπορούσε παρά μόνο η ζωή και η άμεση πολιτική εμπειρία τους να τους δώσει. Μαθήματα που, όπως και κάθε τι άλλο πολύτιμο σε αυτή τη ζωή, θα κληθούν να πληρώσουν ακριβά αν έστω και για μια στιγμή τα αγνοήσουν ξανά στο μέλλον...
"Η αλήθεια από μόνη της είναι επαναστατική" έλεγε ένας μεγάλος επαναστάτης του παρελθόντος. Η στιγμή που τα χίλια πέπλα ψεύδους και υποκρισίας με τα οποία έχει σκεπάσει την βδελυρή πραγματικότητά του ο καπιταλισμός αποτραβιούνται μπροστά στα - έκπληκτα ή υποψιασμένα, μικρή σημασία έχει - μάτια μας, είναι η ίδια στιγμή που μας επιτρέπει να αντικρίσουμε την πραγματικότητα για αυτό που πραγματικά είναι. Από εκεί και πέρα λοιπόν έχουμε την δυνατότητα να αποφασίσουμε - γνωρίζοντας πια - τι πραγματικά έχουμε απέναντί μας και τι θέλουμε να κάνουμε με αυτό.
Σε αυτό ακριβώς το επίπεδο κινούνται και οι υπηρεσίες που προσέφερε ο ΣΥΡΙΖΑ τους 5 μήνες που αποτέλεσαν τον μήνα του μέλιτος των σχέσεών του με τον λαό. Μήνες που από αύριο θα αποτελούν παρελθόν, έστω κι αν χρειαστούν μερικοί ακόμα μήνες - ή και χρόνια - για να το χωνέψουν αρκετοί. Μέσα στους πέντε πυκνούς μήνες της διακυβέρνησής του κατάφερε να κάνει να φανούν ολοφάνερα, μια σειρά από αλήθειες που με μεγάλη επιμέλεια κρύβονταν από τα ευρύτερα στρώματα του πληθυσμού τις τελευταίες δεκαετίες. Αλήθειες οι οποίες πραγματικά έλαμψαν και λάμπουν πλέον σαν πυρσός από τη στιγμή της προκήρυξης του δημοψηφίσματος κι έπειτα. Για αυτές τις πολύτιμες αλήθειες τον ευχαριστούμε...
Αλήθεια πρώτη: Στον ταξικό κόσμο στον οποίο ζούμε, οι τάξεις δεν ορίζονται κατά βάση ούτε πολιτισμικά, ούτε στην τύχη, ούτε εξ αιτίας της μοίρας ή με οποιονδήποτε άλλο μεταφυσικό τρόπο, αλλά στην βάση των αμείλικτων υλικών συμφερόντων που έχουν οι άνθρωποι στην πιο σημαντική διαδικασία της καθημερινότητάς τους (δηλαδή στην παραγωγή). Επιπρόσθετα, επειδή τα συμφέροντα πέρα από αμείλικτα είναι και αντιτιθέμενα, συνθήματα όπως το "ούτε ρήξη, ούτε υποταγή" είναι παντελώς κενά νοήματος αν δεν απαντηθούν από την σκοπιά κάποιας συγκεκριμένης τάξης. Έτσι λοιπόν, από τη σκοπιά της αστικής τάξης, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ήρθε σε ρήξη με την συντριπτική πλειοψηφία του εκλογικού σώματος που τον στήριξε (και τα συμφέροντά του) και υποτάχθηκε πειθήνια σε μια διαπραγμάτευση για λογαριασμό των συμφερόντων της αστικής τάξης της χώρας μας και των διεθνών πατρόνων δανειστών της. Γιατί εκ του αποτελέσματος η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, με τους μήνες της διαπραγμάτευσης που μεσολάβησαν, αν για κάτι νοιάστηκε πραγματικά δεν ήταν τα μνημόνια (στο βωμό των οποίων απλόχερα έδινε μέτρα και πριν το δημοψήφισμα, και μετά από αυτό) αλλά για τις δανειακές συμβάσεις (που αν θέλουμε να μιλάμε ειλικρινά έχουν να κάνουν με τους όρους και τους μηχανισμούς χρηματοδότησης της αστικής τάξης της χώρας και όχι του λαού της).
Αλήθεια δεύτερη: Πέρα από το γεγονός πως οι τάξεις έχουν αντιτιθέμενα συμφέροντα, έχουν και ένα άλλο σημαντικό χαρακτηριστικό: ορίζονται μέσα στην κίνηση της μιας ενάντια στην άλλη. Ακριβώς λοιπόν στην πιο μαζική και ξεκάθαρη κίνηση της μιας βασικής τάξης στη χώρα μας απέναντι στην άλλη βασική τάξη τις τελευταίες δεκαετίες, ο πολιτικός φορέας που εδώ και έναν αιώνα περίπου διεκδικεί με όρους ιδιοκτησίας (αν και κατά τα άλλα αναφέρεται σε έναν κόσμο όπου η ατομική ιδιοκτησία θα έχει καταργηθεί και θα υπάρχει κοινοκτημοσύνη) τον τίτλο της πολιτικής πρωτοπορίας της εργατικής τάξης προέκρινε της ακινησία. Ακινησία η οποία ήταν εξαιρετικά βολική για την αστική τάξη - κι επειδή δεν είναι ηλίθια - αυτή τον επαίνεσε για αυτό και θα συνεχίζει να του επιτρέπει να βάζει χέρι στον κορβανά του αστικού κρατικού προϋπολογισμού και για τα επόμενα χρόνια ανενόχλητος. Εδώ εξαντλούνται τα καλά νέα για το ΚΚΕ, τα κακά νέα έχουν να κάνουν με το γεγονός ότι έχει απομονωθεί πλέον από κάθε ζωντανό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας (πλην ίσως από όσους βρίσκονται στην δύση της ζωής τους) και στις επόμενες εκλογές το πιο πιθανό θα είναι να δίνει μάχη για να μπει στη Βουλή. Πράγμα που βολεύει και την αστική τάξη γιατί δεν θα χρειαστεί ίσως καν να πληρώσει τα τριάκοντα αργύρια για την προδοσία της εργατικής τάξης παρότι είναι άξια κερδισμένα.
Αλήθεια τρίτη: Το μεγάλο δημοκρατικό ευρωπαϊκό μας σπίτι δεν είναι τίποτα από όλα τα παραπάνω. Ούτε ευρωπαϊκό είναι μιας και η Ευρώπη ποτέ δεν ήταν κάτι συγκεκριμένο, όσοι προτιμούν να την ταυτίζουν με την αναγέννηση και τις διάφορες αρχές διακήρυξης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων πολύ βολικά ξεχνούν ότι έκτοτε έχουν μεσολαβήσει Ιερές Συμμαχίες, το όνειδος της αποικιοκρατίας, δύο Παγκόσμιοι Πόλεμοι, ο Φασισμός και ο Ναζισμός, ο Βομβαρδισμός της Γιουγκοσλαβίας και άλλες αμέτρητες νεοαποικιακού τύπου στρατιωτικές επεμβάσεις σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη. Το να κρατάς τα πρώτα και να ξεχνάς τα δεύτερα είναι τουλάχιστον αφέλεια αν όχι εγκληματικό ψέμα. Η ίδια η πραγματικότητα τις τελευταίες μέρες έδωσε τις απαντήσεις που πολλοί δεν ήθελαν να δουν. Ούτε δημοκρατικό είναι, αφού στις ταξικές κοινωνίες δημοκρατία υπάρχει μονάχα για την τάξη η οποία βρίσκεται στην εξουσία και έγινε σαφές πως στην καπιταλιστική Ε.Ε. και την καπιταλιστική Ελλάδα η μόνη ελευθερία που προσφέρεται στους εργαζόμενους είναι η ελευθερία να πεινάνε. Ούτε μεγάλο είναι, μιας και έχει αρχίσει ήδη η κατάρρευσή του και όποιος βγει πριν από αυτή μόνο κερδισμένος μπορεί να είναι αφού δεν θα διατρέχει τον κίνδυνο να τον πλακώσουν τα συντρίμμια του.
Αλήθεια τέταρτη: Αν με τον όρο δημοκρατία δεν σταματήσουμε να καλύπτουμε την πραγματικότητα, δηλαδή την δικτατορία της αστικής τάξης (άλλοτε με δημοκρατικά μέσα και άλλοτε με εντελώς ξετσίπωτο και βίαιο πραξικοπηματισμό)τότε θα εξακολουθούμε να υμνούμε τα ίδια τα εργαλεία του βιασμού μας. Πιο ξεκάθαρο παράδειγμα από το πως το μεγαλειώδες ΟΧΙ του ελληνικού λαού μετατράπηκε σε λιγότερο από μια εβδομάδα σε ΝΑΙ, δεν θα υπάρξει τόσο γλαφυρό σύντομα. Κι αυτό γιατί όσο όλοι αυτοί που τους έχουν πάρει τα πάντα, περιμένουν να τους επιστραφούν αυτά από έναν φάκελο που ρίχνουν σε ένα πλαστικό ή ξύλινο κουτί, θα πέφτουν διαρκώς θύματα λιγότερο ή περισσότερο καλοστημένων απατών στα πλαίσια του κοινοβουλευτικού παιχνιδιού. Ούτε το κοινοβούλιο είναι μάταιο, ούτε το δημοψήφισμα ήταν. Απλά δεν είναι αρκετά από μόνα τους. Χωρίς τον λαό συνειδητό, οργανωμένο σε τάξη για τον εαυτό του και με ξεκάθαρο μπροστά του το ποιοι είναι οι εχθροί του και πως μπορεί να τους νικήσει, πάντα στους διαδρόμους του κοινοβουλίου θα εξυφαίνονται συνωμοσίες για να τον εξαπατήσουν.
Αλήθεια πέμπτη: (και τελευταία). Όποιος περιμένει σωτήρες που θα τον σώσουν χωρίς αυτός να κάνει και πολλά δεν έχει συνειδητοποιήσει πως σε αυτή τη ζωή τίποτα δεν χαρίζεται και τα πάντα κατακτιόνται. Η ιστορία δεν γράφεται από προσωπικότητες αλλά από τον τρόπο που αποφασίζουν να δράσουν και να κινηθούν οι μάζες. Ακριβώς οι μάζες ήταν αυτές που έδωσαν το μεγαλιώδες όχι του δημοψηφίσματος. Οι εργαζόμενοι της χώρας που όλο και περισσότερο κοντεύουν πραγματικά να μην έχουν τίποτα άλλο να χάσουν πέρα από τις αλυσίδες τους. Αυτοί ήταν που έδωσαν τη μάχη απέναντι στην αδυσώπητη προπαγάνδα των αστικών ΜΜΕ, αυτοί ήταν που έδωσαν τη μάχη της καθημερινότητας για μια ακόμα φορά όπως την έδινα τόσα χρόνια με τις τράπεζες κλειστές (γιατί για αυτούς οι τράπεζες είναι κλειστές εδώ και χρόνια). Αυτοί ήταν που βρήκαν μέσα τους τη δύναμη να βάλουν την αξιοπρέπειά τους μπροστά ως το πιο σημαντικό διακύβευμα γιατί μόνο αυτή τους έχουν αφήσει και δεν σκοπεύουν να την αποχωριστούν χωρίς μάχη. Οι ηγεσίες που τους πλασάρονται ως "πεφωτισμένες" μέχρι την Τρίτη πριν το δημοψήφισμα σκέφτονταν σοβαρά να το ακυρώσουν και την αμέσως επόμενη στιγμή από τη διεξαγωγή του το ξεπούλησαν για να εξασφαλίσουν το τομάρι τους.
Όλα τα παραπάνω είναι στοιχεία τα οποία όχι μόνο δεν κάνουν μάταια τα όσα έζησε ο λαός μας τους τελευταίους μήνες - και ιδιαίτερα τις τελευταίες βδομάδες - αλλά αντιθέτως τα κάνουν εξαιρετικά σημαντικά! Στον κόσμο που έχουμε όλοι ζήσει μέχρι στιγμής είναι φυσικό να έχουμε πολλές πτυχές της σκέψης και της κρίσης μας στρεβλωμένες ακριβώς από την πραγματικότητα αυτού του κόσμου (την μερική, υποκριτική, εκμεταλλευτική μέχρι το κόκκαλο πραγματικότητά του). Είναι όμως ακριβώς τέτοιες στιγμιαίες (από την άποψη του ιστορικού χρόνου) ανατάσεις - σαν αυτή που προηγήθηκε του δημοψηφίσματος, που φυτεύουν τον σπόρο της αμφισβήτησης τόσο βαθιά στην ψυχή του λαού, τον κάνουν να πιστέψει τόσο βαθιά μέσα στην καρδιά του στις δυνάμεις του που πραγματικά μπορούν να φέρουν τον κόσμο ανάποδα, του υποδεικνύουν με τόσο ξεκάθαρο τρόπο ποιοι είναι οι εχθροί και ποιοι οι φίλοι του καθώς και την αναγκαιότητα να οργανωθεί συλλογικά που πραγματικά μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι.
Μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι γιατί όσες τιμωρίες και να ακολουθήσουν για αυτή την "αυθάδεια" του ΟΧΙ, όσες προδοσίες κι αν προσπαθήσουν να στερήσουν από το λαό αυτά που του ανήκουν δικαιωματικά, αυτός μέσα από τις ανεξάντλητες αγωνιστικές του εφεδρείες και την πείρα του θα βρει αργά ή γρήγορα τον τρόπο να φωνάξει στεντόρεια και αποτελεσματικά το ΟΧΙ ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΟΥΣ. Όχι στην Ε.Ε. και το Ευρώ, όχι στον βραχνά του χρέους, όχι στον απύθμενο βόθρο της αστικής κουλτούρας και των ΜΜΕ της, όχι στην εμπορευματοποίηση και την ιδιωτικοποίηση κάθε πτυχής της ζωής μας, όχι στον βραχνά της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Θα γεμίσουμε ξανά τους δρόμους με τον στόχο υψηλότερα και καθαρότερα στοχευμένο αυτή τη φορά...
Σε αυτό ακριβώς το επίπεδο κινούνται και οι υπηρεσίες που προσέφερε ο ΣΥΡΙΖΑ τους 5 μήνες που αποτέλεσαν τον μήνα του μέλιτος των σχέσεών του με τον λαό. Μήνες που από αύριο θα αποτελούν παρελθόν, έστω κι αν χρειαστούν μερικοί ακόμα μήνες - ή και χρόνια - για να το χωνέψουν αρκετοί. Μέσα στους πέντε πυκνούς μήνες της διακυβέρνησής του κατάφερε να κάνει να φανούν ολοφάνερα, μια σειρά από αλήθειες που με μεγάλη επιμέλεια κρύβονταν από τα ευρύτερα στρώματα του πληθυσμού τις τελευταίες δεκαετίες. Αλήθειες οι οποίες πραγματικά έλαμψαν και λάμπουν πλέον σαν πυρσός από τη στιγμή της προκήρυξης του δημοψηφίσματος κι έπειτα. Για αυτές τις πολύτιμες αλήθειες τον ευχαριστούμε...
Αλήθεια πρώτη: Στον ταξικό κόσμο στον οποίο ζούμε, οι τάξεις δεν ορίζονται κατά βάση ούτε πολιτισμικά, ούτε στην τύχη, ούτε εξ αιτίας της μοίρας ή με οποιονδήποτε άλλο μεταφυσικό τρόπο, αλλά στην βάση των αμείλικτων υλικών συμφερόντων που έχουν οι άνθρωποι στην πιο σημαντική διαδικασία της καθημερινότητάς τους (δηλαδή στην παραγωγή). Επιπρόσθετα, επειδή τα συμφέροντα πέρα από αμείλικτα είναι και αντιτιθέμενα, συνθήματα όπως το "ούτε ρήξη, ούτε υποταγή" είναι παντελώς κενά νοήματος αν δεν απαντηθούν από την σκοπιά κάποιας συγκεκριμένης τάξης. Έτσι λοιπόν, από τη σκοπιά της αστικής τάξης, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ήρθε σε ρήξη με την συντριπτική πλειοψηφία του εκλογικού σώματος που τον στήριξε (και τα συμφέροντά του) και υποτάχθηκε πειθήνια σε μια διαπραγμάτευση για λογαριασμό των συμφερόντων της αστικής τάξης της χώρας μας και των διεθνών πατρόνων δανειστών της. Γιατί εκ του αποτελέσματος η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, με τους μήνες της διαπραγμάτευσης που μεσολάβησαν, αν για κάτι νοιάστηκε πραγματικά δεν ήταν τα μνημόνια (στο βωμό των οποίων απλόχερα έδινε μέτρα και πριν το δημοψήφισμα, και μετά από αυτό) αλλά για τις δανειακές συμβάσεις (που αν θέλουμε να μιλάμε ειλικρινά έχουν να κάνουν με τους όρους και τους μηχανισμούς χρηματοδότησης της αστικής τάξης της χώρας και όχι του λαού της).
Αλήθεια δεύτερη: Πέρα από το γεγονός πως οι τάξεις έχουν αντιτιθέμενα συμφέροντα, έχουν και ένα άλλο σημαντικό χαρακτηριστικό: ορίζονται μέσα στην κίνηση της μιας ενάντια στην άλλη. Ακριβώς λοιπόν στην πιο μαζική και ξεκάθαρη κίνηση της μιας βασικής τάξης στη χώρα μας απέναντι στην άλλη βασική τάξη τις τελευταίες δεκαετίες, ο πολιτικός φορέας που εδώ και έναν αιώνα περίπου διεκδικεί με όρους ιδιοκτησίας (αν και κατά τα άλλα αναφέρεται σε έναν κόσμο όπου η ατομική ιδιοκτησία θα έχει καταργηθεί και θα υπάρχει κοινοκτημοσύνη) τον τίτλο της πολιτικής πρωτοπορίας της εργατικής τάξης προέκρινε της ακινησία. Ακινησία η οποία ήταν εξαιρετικά βολική για την αστική τάξη - κι επειδή δεν είναι ηλίθια - αυτή τον επαίνεσε για αυτό και θα συνεχίζει να του επιτρέπει να βάζει χέρι στον κορβανά του αστικού κρατικού προϋπολογισμού και για τα επόμενα χρόνια ανενόχλητος. Εδώ εξαντλούνται τα καλά νέα για το ΚΚΕ, τα κακά νέα έχουν να κάνουν με το γεγονός ότι έχει απομονωθεί πλέον από κάθε ζωντανό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας (πλην ίσως από όσους βρίσκονται στην δύση της ζωής τους) και στις επόμενες εκλογές το πιο πιθανό θα είναι να δίνει μάχη για να μπει στη Βουλή. Πράγμα που βολεύει και την αστική τάξη γιατί δεν θα χρειαστεί ίσως καν να πληρώσει τα τριάκοντα αργύρια για την προδοσία της εργατικής τάξης παρότι είναι άξια κερδισμένα.
Αλήθεια τρίτη: Το μεγάλο δημοκρατικό ευρωπαϊκό μας σπίτι δεν είναι τίποτα από όλα τα παραπάνω. Ούτε ευρωπαϊκό είναι μιας και η Ευρώπη ποτέ δεν ήταν κάτι συγκεκριμένο, όσοι προτιμούν να την ταυτίζουν με την αναγέννηση και τις διάφορες αρχές διακήρυξης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων πολύ βολικά ξεχνούν ότι έκτοτε έχουν μεσολαβήσει Ιερές Συμμαχίες, το όνειδος της αποικιοκρατίας, δύο Παγκόσμιοι Πόλεμοι, ο Φασισμός και ο Ναζισμός, ο Βομβαρδισμός της Γιουγκοσλαβίας και άλλες αμέτρητες νεοαποικιακού τύπου στρατιωτικές επεμβάσεις σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη. Το να κρατάς τα πρώτα και να ξεχνάς τα δεύτερα είναι τουλάχιστον αφέλεια αν όχι εγκληματικό ψέμα. Η ίδια η πραγματικότητα τις τελευταίες μέρες έδωσε τις απαντήσεις που πολλοί δεν ήθελαν να δουν. Ούτε δημοκρατικό είναι, αφού στις ταξικές κοινωνίες δημοκρατία υπάρχει μονάχα για την τάξη η οποία βρίσκεται στην εξουσία και έγινε σαφές πως στην καπιταλιστική Ε.Ε. και την καπιταλιστική Ελλάδα η μόνη ελευθερία που προσφέρεται στους εργαζόμενους είναι η ελευθερία να πεινάνε. Ούτε μεγάλο είναι, μιας και έχει αρχίσει ήδη η κατάρρευσή του και όποιος βγει πριν από αυτή μόνο κερδισμένος μπορεί να είναι αφού δεν θα διατρέχει τον κίνδυνο να τον πλακώσουν τα συντρίμμια του.
Αλήθεια τέταρτη: Αν με τον όρο δημοκρατία δεν σταματήσουμε να καλύπτουμε την πραγματικότητα, δηλαδή την δικτατορία της αστικής τάξης (άλλοτε με δημοκρατικά μέσα και άλλοτε με εντελώς ξετσίπωτο και βίαιο πραξικοπηματισμό)τότε θα εξακολουθούμε να υμνούμε τα ίδια τα εργαλεία του βιασμού μας. Πιο ξεκάθαρο παράδειγμα από το πως το μεγαλειώδες ΟΧΙ του ελληνικού λαού μετατράπηκε σε λιγότερο από μια εβδομάδα σε ΝΑΙ, δεν θα υπάρξει τόσο γλαφυρό σύντομα. Κι αυτό γιατί όσο όλοι αυτοί που τους έχουν πάρει τα πάντα, περιμένουν να τους επιστραφούν αυτά από έναν φάκελο που ρίχνουν σε ένα πλαστικό ή ξύλινο κουτί, θα πέφτουν διαρκώς θύματα λιγότερο ή περισσότερο καλοστημένων απατών στα πλαίσια του κοινοβουλευτικού παιχνιδιού. Ούτε το κοινοβούλιο είναι μάταιο, ούτε το δημοψήφισμα ήταν. Απλά δεν είναι αρκετά από μόνα τους. Χωρίς τον λαό συνειδητό, οργανωμένο σε τάξη για τον εαυτό του και με ξεκάθαρο μπροστά του το ποιοι είναι οι εχθροί του και πως μπορεί να τους νικήσει, πάντα στους διαδρόμους του κοινοβουλίου θα εξυφαίνονται συνωμοσίες για να τον εξαπατήσουν.
Αλήθεια πέμπτη: (και τελευταία). Όποιος περιμένει σωτήρες που θα τον σώσουν χωρίς αυτός να κάνει και πολλά δεν έχει συνειδητοποιήσει πως σε αυτή τη ζωή τίποτα δεν χαρίζεται και τα πάντα κατακτιόνται. Η ιστορία δεν γράφεται από προσωπικότητες αλλά από τον τρόπο που αποφασίζουν να δράσουν και να κινηθούν οι μάζες. Ακριβώς οι μάζες ήταν αυτές που έδωσαν το μεγαλιώδες όχι του δημοψηφίσματος. Οι εργαζόμενοι της χώρας που όλο και περισσότερο κοντεύουν πραγματικά να μην έχουν τίποτα άλλο να χάσουν πέρα από τις αλυσίδες τους. Αυτοί ήταν που έδωσαν τη μάχη απέναντι στην αδυσώπητη προπαγάνδα των αστικών ΜΜΕ, αυτοί ήταν που έδωσαν τη μάχη της καθημερινότητας για μια ακόμα φορά όπως την έδινα τόσα χρόνια με τις τράπεζες κλειστές (γιατί για αυτούς οι τράπεζες είναι κλειστές εδώ και χρόνια). Αυτοί ήταν που βρήκαν μέσα τους τη δύναμη να βάλουν την αξιοπρέπειά τους μπροστά ως το πιο σημαντικό διακύβευμα γιατί μόνο αυτή τους έχουν αφήσει και δεν σκοπεύουν να την αποχωριστούν χωρίς μάχη. Οι ηγεσίες που τους πλασάρονται ως "πεφωτισμένες" μέχρι την Τρίτη πριν το δημοψήφισμα σκέφτονταν σοβαρά να το ακυρώσουν και την αμέσως επόμενη στιγμή από τη διεξαγωγή του το ξεπούλησαν για να εξασφαλίσουν το τομάρι τους.
Όλα τα παραπάνω είναι στοιχεία τα οποία όχι μόνο δεν κάνουν μάταια τα όσα έζησε ο λαός μας τους τελευταίους μήνες - και ιδιαίτερα τις τελευταίες βδομάδες - αλλά αντιθέτως τα κάνουν εξαιρετικά σημαντικά! Στον κόσμο που έχουμε όλοι ζήσει μέχρι στιγμής είναι φυσικό να έχουμε πολλές πτυχές της σκέψης και της κρίσης μας στρεβλωμένες ακριβώς από την πραγματικότητα αυτού του κόσμου (την μερική, υποκριτική, εκμεταλλευτική μέχρι το κόκκαλο πραγματικότητά του). Είναι όμως ακριβώς τέτοιες στιγμιαίες (από την άποψη του ιστορικού χρόνου) ανατάσεις - σαν αυτή που προηγήθηκε του δημοψηφίσματος, που φυτεύουν τον σπόρο της αμφισβήτησης τόσο βαθιά στην ψυχή του λαού, τον κάνουν να πιστέψει τόσο βαθιά μέσα στην καρδιά του στις δυνάμεις του που πραγματικά μπορούν να φέρουν τον κόσμο ανάποδα, του υποδεικνύουν με τόσο ξεκάθαρο τρόπο ποιοι είναι οι εχθροί και ποιοι οι φίλοι του καθώς και την αναγκαιότητα να οργανωθεί συλλογικά που πραγματικά μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι.
Μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι γιατί όσες τιμωρίες και να ακολουθήσουν για αυτή την "αυθάδεια" του ΟΧΙ, όσες προδοσίες κι αν προσπαθήσουν να στερήσουν από το λαό αυτά που του ανήκουν δικαιωματικά, αυτός μέσα από τις ανεξάντλητες αγωνιστικές του εφεδρείες και την πείρα του θα βρει αργά ή γρήγορα τον τρόπο να φωνάξει στεντόρεια και αποτελεσματικά το ΟΧΙ ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΟΥΣ. Όχι στην Ε.Ε. και το Ευρώ, όχι στον βραχνά του χρέους, όχι στον απύθμενο βόθρο της αστικής κουλτούρας και των ΜΜΕ της, όχι στην εμπορευματοποίηση και την ιδιωτικοποίηση κάθε πτυχής της ζωής μας, όχι στον βραχνά της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Θα γεμίσουμε ξανά τους δρόμους με τον στόχο υψηλότερα και καθαρότερα στοχευμένο αυτή τη φορά...