Ο φαρισαϊσμός και η υποκρισία περισσεύουν τις τελευταίες μέρες. Σε περίοπτη θέση στα δελτία των 20:00 και τις ενημερωτικές εκπομπές η σκύλευση ενός νέου ανθρώπου συνεχίζεται αδίστακτα, χωρίς σταματημό και μετά θάνατον, μπροστά στα μάτια όλου του κόσμου. Όσο βρίσκονταν εν ζωή, κανένας επίσημος φορέας δεν επέλεξε να κάνει όσα θεωρητικά θα όφειλε για να του διασφαλίσει τα στοιχειώδη δικαιώματά του. Μετά θάνατον, κανένας επίσημος φορέας δεν φαίνεται να είναι διατεθειμένος να πει με το όνομά του ποιος ήταν ο δολοφόνος του, επικροτώντας κατά βάθος την δολοφονία και διασφαλίζοντας με μαθηματική ακρίβεια πως θα επαναληφθεί...
Σχεδόν εξίσου εξοργιστική με τη σιωπή όλων που συνόδευσε τον νεαρό φοιτητή μέχρι το θάνατο, είναι πλέον η υποκρισία πολλών από τους "επισήμως πενθούντες". "Σοκαρισμένοι" και "εξοργισμένοι" ξεσπαθώνουν ενάντια στην ενδοσχολική βία και το bullying διαρρηγνύοντας τα ιμάτιά τους για αυτό το φαινόμενο "μάστιγα". Πέρα από το όψιμο ενδιαφέρον - που όπως πάντα θα ξεθωριάσει μερικές ημέρες ή εβδομάδες αφότου το θέμα θα έχει πάψει πλέον να πουλάει - αυτό που είναι ακόμα πιο αισχρό είναι το γεγονός πως επί της ουσίας μέσα από τον ίδιο τον τρόπο που μεταφέρεται η τραγική ιστορία και τους ενόχους που καταδεικνύονται , ολοκληρώνεται το έγκλημα, διασφαλίζεται η ιδιότυπη ομερτά και εξασφαλίζεται η ανενόχλητη συνέχισή του.
Αν και το ίδιο το τραγικό γεγονός προσφέρεται για να αναδειχθούν μια σειρά ζητημάτων τα οποία συμπυκνώνονται σε αυτό, δύο θα μπορούσε κανείς να κρατήσει σαν πιο σημαντικά. Αποτελούν και τα δύο υπόρρητες όψεις του τρόπου με τον οποίο έχει συνειδητά επιλεχθεί να ανοιχτεί το ζήτημα από τα ΜΜΕ κι συνιστούν την συμπύκνωση στην συγκεκριμένη περίπτωση του άγριου κοινωνικού κανιβαλισμού που επιβάλλεται αχαλίνωτος τα τελευταία χρόνια στη χώρα.
Η "κατηγοριοποίηση" της δολοφονίας σαν ένα περιστατικό ενδοσχολικής βίας, πετυχαίνει ταυτόχρονα δύο πράγματα. Από την μια αρνείται να κατονομάσει τον δολοφόνο με το όνομά του, που είναι ο έντονος και ενδημικός ρατσισμός της κοινωνίας μας, που εντείνεται ακόμα περισσότερο όσο τα αποτελέσματα της κρίσης και της βίαιης εξαθλίωσης μεγάλων στρωμάτων της κοινωνίας εμπεδώνονται. Έτσι μετά τους "ξένους" που κλείστηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και απωθήθηκαν με φράχτες, στη συγκεκριμένη περίπτωση εξωθήθηκε συστηματικά και επανειλημμένα στην περιθωριοποίηση και τελικά στον θάνατο άλλος ένας άνθρωπος "που δεν είναι σαν εμάς". Το να είσαι διαφορετικός από το κυρίαρχο φαντασιακό αυτής της χώρας σκοτώνει και μάλιστα ατιμώρητα.
Επιπλέον, ο υποβιβασμός του περιστατικού σε περιστατικό "ενδοσχολικής" βίας προσπαθεί να "ντύσει" την όλη υπόθεση με το συντηρητικό επιχείρημα της νέας γενιάς που έχει ξεπέσει. Έτσι λοιπόν τα ίδια τα θύματα ενός περιβάλλοντος που έχει ετοιμαστεί από άλλους για αυτά, μετατρέπονται σε θύτες. Ένα ακόμα περιστατικό στο οποίο εμπλέκονται "θρασίμια", έστω κι αν αυτή τη φορά αυτά τα "θρασίμια" υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις πως έχουν τις πλάτες πρώην βουλευτών και μέρους τουλάχιστον του κατεστημένου τοπικά και κεντρικά. Ξεπλένεται έτσι το σύστημα από τις ευθύνες που έχει για το πως γαλουχεί και διαπαιδαγωγεί την νέα γενιά και οι ευθύνες μεταβιβάζονται στην τελευταία (πράγμα που αν το συγκρίνει κανείς με τον κανιβαλισμό των εξεταστικών και εργασιακών κατέργων κάθε άλλο παρά δική της ευθύνη είναι). Νομιμοποιείται επίσης ο τρόπος με τον οποίο ανέχεται και σιωπηλά επικροτεί ακόμα και κινούμενες σε εγκληματικά πλαίσια συμπεριφορές που εκπορεύονται από τα σπλάχνα του αρκεί να κινούνται στο τρίπτυχο του "πατρίς, θρησκεία, οικογένεια".
Παρουσιαζόμενη με τον παραπάνω τρόπο, η δολοφονία που κατά τα άλλα "συντάραξε το πανελλήνιο" διασφαλίζει επί της ουσίας την αναπαραγωγή της. Ο ξετσίπωτος ρατσισμός βλασταίνει δίνοντας φασισμό και ο υφέρπον φασισμός της ελληνικής κοινωνίας δικαιώνεται. Τα εγκληματικά του όργανα μένουν ατιμώρητα (ας μην ξεχνάμε το περιστατικό με την επίθεση στο γραφείο του καθηγητή Σαραφιανού καθώς και άλλα περιστατικά, ακόμα λιγότερο γνωστά, που για όποιον δεν είναι ηθελημένα αφελής δεν θα ήταν καθόλου απίθανο να σχετίζονται), και ετοιμάζεται να μας δείξει ακόμα πιο αποκρουστικές πτυχές του φρικιαστικού του προσώπου.
Δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει τέλος ένα ακόμα σημαντικό στοιχείο. Η ενίσχυση της ανορθολογικής αστικής κοσμοαντίληψης με τα αποτελέσματα που παράγει η ιδεολογική ταξική πάλη γύρω από το συγκεκριμένο ζήτημα. Αντί λοιπόν να καταδειχτεί το πως μία από τις κινητήριες δυνάμεις της καπιταλιστικής κοινωνίας - ο ανταγωνισμός - οδηγεί στα πολύ συγκεκριμένα αποτελέσματα των οποίων μόνο ένα στιγμιότυπο αποτέλεσε η συγκεκριμένη δολοφονία, οι ευθύνες χάνονται σε ένα ηθελημένα θολό αμάλγαμα. Φταίει το διαδίκτυο, οι κλίκες, οι "κακές παρέες" και για ορισμένους ακόμα και η "παρά φύσιν" συμπεριφορά του θύματος, σε κάθε περίπτωση όμως μιλάμε για παρενέργεια και όχι για μια φυσική συνέπεια των πραγμάτων βασισμένη σε μια από τις αξίες που αποτελούν τα "ιερά και τα όσια" της κοινωνίας που ζούμε. Ο βασικός ένοχος έτσι χάνεται από το πλάνο κι από αυτό το σημείο κι έπειτα μόνο εξιλαστήρια θύματα μπορούν να προκύψουν...
Αν και το ίδιο το τραγικό γεγονός προσφέρεται για να αναδειχθούν μια σειρά ζητημάτων τα οποία συμπυκνώνονται σε αυτό, δύο θα μπορούσε κανείς να κρατήσει σαν πιο σημαντικά. Αποτελούν και τα δύο υπόρρητες όψεις του τρόπου με τον οποίο έχει συνειδητά επιλεχθεί να ανοιχτεί το ζήτημα από τα ΜΜΕ κι συνιστούν την συμπύκνωση στην συγκεκριμένη περίπτωση του άγριου κοινωνικού κανιβαλισμού που επιβάλλεται αχαλίνωτος τα τελευταία χρόνια στη χώρα.
Η "κατηγοριοποίηση" της δολοφονίας σαν ένα περιστατικό ενδοσχολικής βίας, πετυχαίνει ταυτόχρονα δύο πράγματα. Από την μια αρνείται να κατονομάσει τον δολοφόνο με το όνομά του, που είναι ο έντονος και ενδημικός ρατσισμός της κοινωνίας μας, που εντείνεται ακόμα περισσότερο όσο τα αποτελέσματα της κρίσης και της βίαιης εξαθλίωσης μεγάλων στρωμάτων της κοινωνίας εμπεδώνονται. Έτσι μετά τους "ξένους" που κλείστηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και απωθήθηκαν με φράχτες, στη συγκεκριμένη περίπτωση εξωθήθηκε συστηματικά και επανειλημμένα στην περιθωριοποίηση και τελικά στον θάνατο άλλος ένας άνθρωπος "που δεν είναι σαν εμάς". Το να είσαι διαφορετικός από το κυρίαρχο φαντασιακό αυτής της χώρας σκοτώνει και μάλιστα ατιμώρητα.
Επιπλέον, ο υποβιβασμός του περιστατικού σε περιστατικό "ενδοσχολικής" βίας προσπαθεί να "ντύσει" την όλη υπόθεση με το συντηρητικό επιχείρημα της νέας γενιάς που έχει ξεπέσει. Έτσι λοιπόν τα ίδια τα θύματα ενός περιβάλλοντος που έχει ετοιμαστεί από άλλους για αυτά, μετατρέπονται σε θύτες. Ένα ακόμα περιστατικό στο οποίο εμπλέκονται "θρασίμια", έστω κι αν αυτή τη φορά αυτά τα "θρασίμια" υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις πως έχουν τις πλάτες πρώην βουλευτών και μέρους τουλάχιστον του κατεστημένου τοπικά και κεντρικά. Ξεπλένεται έτσι το σύστημα από τις ευθύνες που έχει για το πως γαλουχεί και διαπαιδαγωγεί την νέα γενιά και οι ευθύνες μεταβιβάζονται στην τελευταία (πράγμα που αν το συγκρίνει κανείς με τον κανιβαλισμό των εξεταστικών και εργασιακών κατέργων κάθε άλλο παρά δική της ευθύνη είναι). Νομιμοποιείται επίσης ο τρόπος με τον οποίο ανέχεται και σιωπηλά επικροτεί ακόμα και κινούμενες σε εγκληματικά πλαίσια συμπεριφορές που εκπορεύονται από τα σπλάχνα του αρκεί να κινούνται στο τρίπτυχο του "πατρίς, θρησκεία, οικογένεια".
Παρουσιαζόμενη με τον παραπάνω τρόπο, η δολοφονία που κατά τα άλλα "συντάραξε το πανελλήνιο" διασφαλίζει επί της ουσίας την αναπαραγωγή της. Ο ξετσίπωτος ρατσισμός βλασταίνει δίνοντας φασισμό και ο υφέρπον φασισμός της ελληνικής κοινωνίας δικαιώνεται. Τα εγκληματικά του όργανα μένουν ατιμώρητα (ας μην ξεχνάμε το περιστατικό με την επίθεση στο γραφείο του καθηγητή Σαραφιανού καθώς και άλλα περιστατικά, ακόμα λιγότερο γνωστά, που για όποιον δεν είναι ηθελημένα αφελής δεν θα ήταν καθόλου απίθανο να σχετίζονται), και ετοιμάζεται να μας δείξει ακόμα πιο αποκρουστικές πτυχές του φρικιαστικού του προσώπου.
Δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει τέλος ένα ακόμα σημαντικό στοιχείο. Η ενίσχυση της ανορθολογικής αστικής κοσμοαντίληψης με τα αποτελέσματα που παράγει η ιδεολογική ταξική πάλη γύρω από το συγκεκριμένο ζήτημα. Αντί λοιπόν να καταδειχτεί το πως μία από τις κινητήριες δυνάμεις της καπιταλιστικής κοινωνίας - ο ανταγωνισμός - οδηγεί στα πολύ συγκεκριμένα αποτελέσματα των οποίων μόνο ένα στιγμιότυπο αποτέλεσε η συγκεκριμένη δολοφονία, οι ευθύνες χάνονται σε ένα ηθελημένα θολό αμάλγαμα. Φταίει το διαδίκτυο, οι κλίκες, οι "κακές παρέες" και για ορισμένους ακόμα και η "παρά φύσιν" συμπεριφορά του θύματος, σε κάθε περίπτωση όμως μιλάμε για παρενέργεια και όχι για μια φυσική συνέπεια των πραγμάτων βασισμένη σε μια από τις αξίες που αποτελούν τα "ιερά και τα όσια" της κοινωνίας που ζούμε. Ο βασικός ένοχος έτσι χάνεται από το πλάνο κι από αυτό το σημείο κι έπειτα μόνο εξιλαστήρια θύματα μπορούν να προκύψουν...