Ο όρος "Νέα Μέση Ανατολή" πρωτοχρησιμοποιήθηκε τον Ιούνη του 2006 από την Κοντολίζα Ράις (στην οποία αποδίδουν και την "μητρότητα" του όρου τα δυτικά ΜΜΕ), σε αντικατάσταση του παλαιότερου - και πιο επιβλητικού ίσως όρου - "Ευρύτερη Μέση Ανατολή". Αυτή η "αλλαγή πλεύσης" στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ συνέπεσε με την έναρξη λειτουργίας του αγωγού Μπακού - Τυφλίδα - Τσεϋχάν. Έτσι λοιπόν ο όρος γεννήθηκε και "νοηματοδοτήθηκε" από την Αμερικανίδα υπουργό εξωτερικών και τον Ισραηλινό πρωθυπουργό - Εχούντ Ολμέρτ - κατά την διάρκεια της στηριζόμενης από ΗΠΑ και Αγγλία επίθεσης του Ισραήλ εναντίον του Λιβάνου το 2006. Ο Ολμέρτ και η Ράις ενημέρωναν τότε τα διεθνή ΜΜΕ ότι μαζί με την εγκληματική επίθεση του Ισραήλ στο Λίβανο, τίθονταν σε κίνηση και η διαμόρφωση μιας Μέσης Ανατολής εντελώς διαφορετικής από αυτήν που ο κόσμους γνώριζε με μια σχετική σταθερότητα - από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά - μέχρι τότε...(1)
Οι "πόνοι της γέννας" έδειξαν τελικά ανεμογκάστρι, μιας και οι σχεδιασμοί ΗΠΑ - Βρετανίας και Ισραήλ δεν είχαν λάβει υπόψιν τους έναν πολύ σημαντικό παράγοντα της περιοχής, τους λαούς. Η αντίσταση της Χεζμπολάχ και των μαχητών της - με τα αντιδραστικά χαρακτηριστικά του ισλαμικού φονταμενταλισμού αλλά συνάμα με λειτουργίες παροχής "πρόνοιας" προς τα λαϊκά στρώματα, και οργάνωσής τους, που εξασφάλιζε την στήριξη αλλά και την ενεργή στράτευσή τους στον αγώνα εναντίον του Ισραηλινού στρατού - δεν κατέστη δυνατόν αυτή η επέμβαση να λειτουργήσει ως ο μοχλός εκείνος που θα σηματοδοτούσε άμεσα ευρύτερες διεργασίες αλλαγής συνόρων. Έτσι η αποτυχημένη επιχείρηση του Ισραήλ στον νότιο Λίβανο μπορεί να πήγε πίσω χρονικά τους σχεδιασμούς για την ανάδυση μιας "Νέας Μέσης Ανατολής", δεν τους ακύρωσε όμως. Απλά οι ΗΠΑ προσπάθησαν να προωθήσουν τους ιμπεριαλιστικούς τους σχεδιασμούς μέσω άλλων διαύλων...
Διαίρει και βασίλευε...
Σταθερή παράμετρος παραμένει αυτό που ευφημιστικά αποκλήθηκε "απελευθέρωση δημιουργικού χάους". Από αυτό το χάος στόχος είναι να αναδυθεί μια "Νέα Μέση Ανατολή". Αυτά τα σχέδια λοιπόν προβλέπουν τη δημιουργία μιας "αψίδας" ευρύτερης αστάθειας από την οποία θα προκύψει - με "δημιουργικό πάντα τρόπο" - μια Μέση Ανατολή που ελάχιστα θα θυμίζει αυτήν που ξέραμε μέχρι πρότινος. Ελάχιστα από τα υπάρχοντα - και τεχνητά δημιουργημένα από τον ιμπεριαλιστικό παράγοντα για να μην ξεχνιόμαστε - κράτη παραμένουν ως έχουν σε ένα τέτοιο σενάριο (σαν υπόθεση εργασίας μπορεί κανείς να πάρει τον παραπάνω χάρτη, που έχει χρησιμοποιηθεί σε αρκετές "εξομοιώσεις πολεμικών σεναρίων" του Πενταγώνου).
Έχοντας δοκιμάσει με επιτυχία το "διαίρει και βασίλευε" στα Βαλκάνια την δεκαετία του 1990, ο Ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ και η - μεταβαλλόμενη ίσως με τον χρόνο και την περίπτωση - "Συμμαχία των Προθύμων" έρχονται - ανεβάζοντας τα στοιχήματα - να εφαρμόσουν τα διδάγματα που άντλησαν από την πρότερη εμπειρία τους σε μια ιδιαίτερα σημαντική για την παγκόσμια ηγεμονία τους περιοχή, αυτή που ο Zbigniew Brzezinski στο δοκίμιό του "Η Μεγάλη Σκακιέρα" όρισε ως μοχλό ελέγχου μιας περιοχής που ονόμασε "Ευρασιατικά Βαλκάνια" (μια περιοχή που περιλαμβάνει τον Καύκασο - Γεωργία, Αζερμπαϊτζάν, Αρμενία), την Κεντρική Ασία (Καζακστάν, Ουζμπεκιστάν, Κυργιστάν, Τατζικιστάν, Τουρκμενιστάν και Αφγανιστάν, και σε έναν βαθμό τόσο την Τουρκία όσο και το Ιράν.
Έτσι λοιπόν μόνο το Ομάν (στο νοτιοανατολικό άκρο της Αραβικής Χερσονήσου) και η Δυτική Όχθη (όσο κανείς μπορεί να πει κάτι τέτοιο για μια επί της ουσίας κατεχόμενη περιοχή) παραμένουν αμετάβλητα ως προς τα σύνορά τους. Επίσης ανέπαφη μένει η Γεωργία (που πλέον έχει χάσει κομμάτι τις επικράτειάς της που έχει ανεξαρτητοποιηθεί - Αμπχαζία, Νότια Οσετία) και οι πρώην σοβιετικές δημοκρατίες της Κεντρικής Ασίας.
Σχηματίζονται 5 καινούρια κράτη. Το Ιράκ τριχοτομείται, αφήνοντας ως "φάντασμα" διάδοχό του το "Σουνιτικό Ιράκ", το οποίο περιορισμένο στις δυτικές περιοχές του σημερινού Ιράκ, περίκλειστο, και αποκλεισμένο τόσο από την πρόσβαση στη θάλασσα όσο κι από τα πετρελαϊκά κοιτάσματα θα είναι μια λίγο πολύ "νεκρή ζώνη". Με βάση τον Βορρά του σημερινού Ιράκ προβλέπεται η δημιουργία του "Ανεξάρτητου Κουρδιστάν" το οποίο θα ενσωματώσει περιοχές που κατοικούνται από Κουρδικό πληθυσμό από το Ιράν, τη Συρία και την Τουρκία αποκτώντας μάλιστα κι έναν θύλακα-πρόσβαση στη Μαύρη Θάλασσα στα νότια των συνόρων της Γεωργίας. Το τελευταίο κομμάτι του σημερινού Ιράκ θα αποτελέσει τον πυρήνα του "Αραβικού Σιιτικού Κράτους", το οποίο μάλλον προορίζεται για "χωροφύλακας" του Περσικού Κόλπου αφού υποτίθεται πως θα ενσωματώσει εδάφη τόσο του Ιράν, όσο και του Κουβέιτ και της Σαουδικής Αραβίας (το μεγαλύτερο μέρος των ανατολικών της παραλίων) μετατρέποντας έτσι το μεγαλύτερο κομμάτι του Περσικού Κόλπου σε περίκλειστη για λογαριασμό του - και για λογαριασμό των Ιμπεριαλιστών - λίμνη. Η Βαγδάτη, τέλος, υπάρχει υπό ειδικό καθεστώς Πόλης-Κράτους. Προβλέπεται επίσης η δημιουργία του "Ισλαμικού Ιερού Κράτους", που θα περιλαμβάνει τα δυτικά παράλια - όσα δεν θα παραχωρηθούν στην "Μεγάλη Ιορδανία" - της Σαουδικής Αραβίας (η οποία επί της ουσίας διαλύεται), και τις ιερές για τους μουσουλμάνους πόλεις Μέκκα και Μεδίνα. Τέλος στο έδαφος του νοτιοανατολικού Ιράν, του νοτιοδυτικού Πακιστάν και κομματιού του νοτίου Αφγανιστάν θα δημιουργηθεί το "Ανεξάρτητο Βαλουχιστάν".
Σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, χάνουν εδάφη 10 κράτη. Η Τουρκία χάνει εδάφη στα ανατολικά της σύνορα που γίνονται μέρος του Ανεξάρτητου Κουρδιστάν. Η Συρία χάνει τόσο εδάφη των βορειοανατολικών περιοχών της - που περιέρχονται στον έλεγχο του Ανεξάρτητου Κουρδιστάν - καθώς και τον θύλακα εξόδου της στη Μεσόγειο που περνάει υπό τον έλεγχο του "Μεγάλου Λιβάνου" και της επιστρέφονται τα Υψίπεδα του Γκολάν. Η Σαουδική Αραβία επί της ουσίας διαλύεται, κρατώντας μονάχα της ηπειρωτικές περιοχές και το Ριάντ και δύο θύλακες εξόδου προς την θάλασσα, έναν ανάμεσα στα ΗΑΕ και το Κατάρ (από τα οποία παίρνει κάποια ελάχιστα εδάφη για να διαπλατύνει αυτόν τον θύλακα) και τον άλλον προς την Ερυθρά Θάλασσα, ανάμεσα στο "Ισλαμικό Ιερό Κράτος" και την - επεκταμένη προς τα βόρεια και σε βάρος της - Υεμένη. Τα ΗΑΕ και το Κατάρ χάνουν τις λωρίδες γης που μόλις αναφέρθηκαν. Το Ισραήλ επιστρέφει στα προ του 1967 σύνορά του, χάνοντας και τα τελευταία εδάφη που είχε κερδίσει στον πόλεμο των 6 ημερών (επί της ουσίας τα Υψίπεδα του Γκολάν). Το Κουβέιτ χάνει κάποια ελάχιστα εδάφη που περνάνε υπό τον έλεγχο του "Αραβικού Σιιτικού Κράτους". Το Ιράν χάνει εδάφη στα βορειοδυτικά προς το Αζερμπαϊτζάν και το "Ανεξάρτητο Κουρδιστάν", νοτιοανατολικά προς το "Ανεξάρτητο Βαλουχιστάν" και νοτιοδυτικά προς το "Αραβικό Σιιτικό Κράτος". Κερδίζει κάποια εδάφη βορειοανατολικά από το Αφγανιστάν που περιλαμβάνουν την πόλη Χεράτ. Το Αφγανιστάν χάνει τα εδάφη στο νοτιοδυτικό του τμήμα που μόλις αναφέρθηκε και στο νότιο τμήμα του προς το "Ανεξάρτητο Βαλουχιστάν" ενώ κερδίζει εδάφη στα ανατολικά του σύνορα με το Πακιστάν. Το Πακιστάν, τέλος, χάνει τα εδάφη στα δυτικά του σύνορα που μόλις αναφέρθηκαν και ένα κομμάτι νοτιοδυτικά που περνάει στο "Ανεξάρτητο Βαλουχιστάν".
Την εδαφική τους επικράτεια επεκτείνουν τέλος, 5 από τα υπάρχοντα κράτη. Η Αρμενία με κάποια εδάφη της Τουρκία. Το Αζερμπαϊτζάν με κάποια εδάφη που παίρνει από το Ιράν. Ο "Μεγάλος Λίβανος" που παίρνει τον Συριακό θύλακα πρόσβασης στη Μεσόγειο και αποκτά σύνορα με την Τουρκία. Η "Μεγάλη Ιορδανία" που παίρνει κάποια κομμάτια της βορειοδυτικής Σαουδικής Αραβίας. Τέλος, η Υεμένη παίρνει κάποια εδάφη από τη Σαουδική Αραβία στα βόρεια σύνορά της.
Διαμορφώνεται έτσι ένα ψηφιδωτό κρατιδίων και κρατών τα οποία αποστερούνται επί της ουσίας της όποια δυνατότητας "ανεξάρτητης" ύπαρξης και μετατρέπονται σε "ντε φάκτο" προτεκτοράτα. Δεν πρέπει να υπάρχει καν η δυνατότητα - όχι απλά η πιθανότητα - για νέους Άσαντ, Σαντάμ και Χομεϊνί.
Έχοντας δοκιμάσει με επιτυχία το "διαίρει και βασίλευε" στα Βαλκάνια την δεκαετία του 1990, ο Ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ και η - μεταβαλλόμενη ίσως με τον χρόνο και την περίπτωση - "Συμμαχία των Προθύμων" έρχονται - ανεβάζοντας τα στοιχήματα - να εφαρμόσουν τα διδάγματα που άντλησαν από την πρότερη εμπειρία τους σε μια ιδιαίτερα σημαντική για την παγκόσμια ηγεμονία τους περιοχή, αυτή που ο Zbigniew Brzezinski στο δοκίμιό του "Η Μεγάλη Σκακιέρα" όρισε ως μοχλό ελέγχου μιας περιοχής που ονόμασε "Ευρασιατικά Βαλκάνια" (μια περιοχή που περιλαμβάνει τον Καύκασο - Γεωργία, Αζερμπαϊτζάν, Αρμενία), την Κεντρική Ασία (Καζακστάν, Ουζμπεκιστάν, Κυργιστάν, Τατζικιστάν, Τουρκμενιστάν και Αφγανιστάν, και σε έναν βαθμό τόσο την Τουρκία όσο και το Ιράν.
Έτσι λοιπόν μόνο το Ομάν (στο νοτιοανατολικό άκρο της Αραβικής Χερσονήσου) και η Δυτική Όχθη (όσο κανείς μπορεί να πει κάτι τέτοιο για μια επί της ουσίας κατεχόμενη περιοχή) παραμένουν αμετάβλητα ως προς τα σύνορά τους. Επίσης ανέπαφη μένει η Γεωργία (που πλέον έχει χάσει κομμάτι τις επικράτειάς της που έχει ανεξαρτητοποιηθεί - Αμπχαζία, Νότια Οσετία) και οι πρώην σοβιετικές δημοκρατίες της Κεντρικής Ασίας.
Σχηματίζονται 5 καινούρια κράτη. Το Ιράκ τριχοτομείται, αφήνοντας ως "φάντασμα" διάδοχό του το "Σουνιτικό Ιράκ", το οποίο περιορισμένο στις δυτικές περιοχές του σημερινού Ιράκ, περίκλειστο, και αποκλεισμένο τόσο από την πρόσβαση στη θάλασσα όσο κι από τα πετρελαϊκά κοιτάσματα θα είναι μια λίγο πολύ "νεκρή ζώνη". Με βάση τον Βορρά του σημερινού Ιράκ προβλέπεται η δημιουργία του "Ανεξάρτητου Κουρδιστάν" το οποίο θα ενσωματώσει περιοχές που κατοικούνται από Κουρδικό πληθυσμό από το Ιράν, τη Συρία και την Τουρκία αποκτώντας μάλιστα κι έναν θύλακα-πρόσβαση στη Μαύρη Θάλασσα στα νότια των συνόρων της Γεωργίας. Το τελευταίο κομμάτι του σημερινού Ιράκ θα αποτελέσει τον πυρήνα του "Αραβικού Σιιτικού Κράτους", το οποίο μάλλον προορίζεται για "χωροφύλακας" του Περσικού Κόλπου αφού υποτίθεται πως θα ενσωματώσει εδάφη τόσο του Ιράν, όσο και του Κουβέιτ και της Σαουδικής Αραβίας (το μεγαλύτερο μέρος των ανατολικών της παραλίων) μετατρέποντας έτσι το μεγαλύτερο κομμάτι του Περσικού Κόλπου σε περίκλειστη για λογαριασμό του - και για λογαριασμό των Ιμπεριαλιστών - λίμνη. Η Βαγδάτη, τέλος, υπάρχει υπό ειδικό καθεστώς Πόλης-Κράτους. Προβλέπεται επίσης η δημιουργία του "Ισλαμικού Ιερού Κράτους", που θα περιλαμβάνει τα δυτικά παράλια - όσα δεν θα παραχωρηθούν στην "Μεγάλη Ιορδανία" - της Σαουδικής Αραβίας (η οποία επί της ουσίας διαλύεται), και τις ιερές για τους μουσουλμάνους πόλεις Μέκκα και Μεδίνα. Τέλος στο έδαφος του νοτιοανατολικού Ιράν, του νοτιοδυτικού Πακιστάν και κομματιού του νοτίου Αφγανιστάν θα δημιουργηθεί το "Ανεξάρτητο Βαλουχιστάν".
Σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, χάνουν εδάφη 10 κράτη. Η Τουρκία χάνει εδάφη στα ανατολικά της σύνορα που γίνονται μέρος του Ανεξάρτητου Κουρδιστάν. Η Συρία χάνει τόσο εδάφη των βορειοανατολικών περιοχών της - που περιέρχονται στον έλεγχο του Ανεξάρτητου Κουρδιστάν - καθώς και τον θύλακα εξόδου της στη Μεσόγειο που περνάει υπό τον έλεγχο του "Μεγάλου Λιβάνου" και της επιστρέφονται τα Υψίπεδα του Γκολάν. Η Σαουδική Αραβία επί της ουσίας διαλύεται, κρατώντας μονάχα της ηπειρωτικές περιοχές και το Ριάντ και δύο θύλακες εξόδου προς την θάλασσα, έναν ανάμεσα στα ΗΑΕ και το Κατάρ (από τα οποία παίρνει κάποια ελάχιστα εδάφη για να διαπλατύνει αυτόν τον θύλακα) και τον άλλον προς την Ερυθρά Θάλασσα, ανάμεσα στο "Ισλαμικό Ιερό Κράτος" και την - επεκταμένη προς τα βόρεια και σε βάρος της - Υεμένη. Τα ΗΑΕ και το Κατάρ χάνουν τις λωρίδες γης που μόλις αναφέρθηκαν. Το Ισραήλ επιστρέφει στα προ του 1967 σύνορά του, χάνοντας και τα τελευταία εδάφη που είχε κερδίσει στον πόλεμο των 6 ημερών (επί της ουσίας τα Υψίπεδα του Γκολάν). Το Κουβέιτ χάνει κάποια ελάχιστα εδάφη που περνάνε υπό τον έλεγχο του "Αραβικού Σιιτικού Κράτους". Το Ιράν χάνει εδάφη στα βορειοδυτικά προς το Αζερμπαϊτζάν και το "Ανεξάρτητο Κουρδιστάν", νοτιοανατολικά προς το "Ανεξάρτητο Βαλουχιστάν" και νοτιοδυτικά προς το "Αραβικό Σιιτικό Κράτος". Κερδίζει κάποια εδάφη βορειοανατολικά από το Αφγανιστάν που περιλαμβάνουν την πόλη Χεράτ. Το Αφγανιστάν χάνει τα εδάφη στο νοτιοδυτικό του τμήμα που μόλις αναφέρθηκε και στο νότιο τμήμα του προς το "Ανεξάρτητο Βαλουχιστάν" ενώ κερδίζει εδάφη στα ανατολικά του σύνορα με το Πακιστάν. Το Πακιστάν, τέλος, χάνει τα εδάφη στα δυτικά του σύνορα που μόλις αναφέρθηκαν και ένα κομμάτι νοτιοδυτικά που περνάει στο "Ανεξάρτητο Βαλουχιστάν".
Την εδαφική τους επικράτεια επεκτείνουν τέλος, 5 από τα υπάρχοντα κράτη. Η Αρμενία με κάποια εδάφη της Τουρκία. Το Αζερμπαϊτζάν με κάποια εδάφη που παίρνει από το Ιράν. Ο "Μεγάλος Λίβανος" που παίρνει τον Συριακό θύλακα πρόσβασης στη Μεσόγειο και αποκτά σύνορα με την Τουρκία. Η "Μεγάλη Ιορδανία" που παίρνει κάποια κομμάτια της βορειοδυτικής Σαουδικής Αραβίας. Τέλος, η Υεμένη παίρνει κάποια εδάφη από τη Σαουδική Αραβία στα βόρεια σύνορά της.
Διαμορφώνεται έτσι ένα ψηφιδωτό κρατιδίων και κρατών τα οποία αποστερούνται επί της ουσίας της όποια δυνατότητας "ανεξάρτητης" ύπαρξης και μετατρέπονται σε "ντε φάκτο" προτεκτοράτα. Δεν πρέπει να υπάρχει καν η δυνατότητα - όχι απλά η πιθανότητα - για νέους Άσαντ, Σαντάμ και Χομεϊνί.
Τα νέα σύνορα, πάντα με αίμα χαράζονται.
Οι αλλαγές στα σύνορα, αναφέρθηκαν παραπάνω αρκετά αναλυτικά όχι τόσο για να περιγράψουν ποσοτικά και συγκεκριμένα μια κατάσταση ή κάποιο συγκεκριμένο πιθανό ενδεχόμενο (η περίπτωση της Γεωργίας δείχνει πως κάθε άλλο παρά απόλυτα μπορούν να λαμβάνονται υπόψιν τέτοιου είδους σχεδιασμοί, αλλά σε αυτό θα επανέρθουμε), όσο ποιοτικά. Σκοπός ήταν να γίνει αισθητή σε όλη της την έκταση η φρίκη και η ποσότητα αίματος που θα συνοδεύει - και ήδη συνοδεύει - την "απελευθέρωση δημιουργικού χάους" και τον υπαίτιο γι' αυτήν Ιμπεριαλισμό. Τέτοιας κλίμακας αλλαγές συνόρων και συσχετισμών μπορούν να επιτευχθούν μόνο με αναταράξεις ευρύτερης κλίμακας, συχνές αλλαγές "λυκοσυμμαχιών" και συνεχές παιχνίδι με την φωτιά αφού κάθε άλλο παρά για "εγχείρηση σε πτώμα" - από μεριάς των ΗΠΑ - μιλάμε. Οι, λιγότερο ή περισσότερο, αυτόνομοι και ανεξάρτητοι παράγοντες που διαδραματίζουν κάποιον ρόλο στις εξελίξεις είναι αρκετά ευάριθμοι. Το παιχνίδι θυμίζει - σε μεγαλύτερη χρονική κλίμακα ίσως - αρκετά το παιχνίδι που παίχτηκε πάνω στην καταρρέουσα τότε Οθωμανική Αυτοκρατορία μετά το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, με μια ωστόσο ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟΤΑΤΗ ΔΙΑΦΟΡΑ! Τότε ήταν κύρια ο αναδυόμενος Γερμανικός Ιμπεριαλισμός και οι φιλοδοξίες του στην περιοχή αλλά και διεθνώς που έπαιξαν τον ρόλο καταλύτη έτσι ώστε μια Αυτοκρατορία που επιβίωνε ασθμαίνοντας επί περισσότερο από έναν αιώνα, να ωθηθεί στην αποδιάρθρωση. Τώρα, τον ρόλο του καταλύτη παίζει ο Ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ και είναι αυτός που - προληπτικά θα μπορούσε να πει κανείς - επιδιώκει να διαμορφώσει την κατάσταση με τρόπο τέτοιο, ούτως ώστε να διασφαλίσει με νύχια και με δόντια πως η ιμπεριαλιστική του ηγεμονία θα παραμείνει αδιαμφισβήτητη.
Η κατάληξη για τον "δρων παράγοντα" Ελλάδα μετά το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, επιφυλάσσεται και σε πολλούς από τους "δρώντες παράγοντες" σήμερα. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως οι "δρώντες παράγοντες" αυτοί έχουν ήδη προκαθοριστεί. Η "αστοχία" στην περίπτωση της Γεωργίας είναι ενδεικτική της δυναμικής μιας διαδικασίας ξεδιπλώματος των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών ακόμα και όταν- πως αλλιώς (;) - ένας εκ των ιμπεριαλισμών ηγεμονεύει (άλλωστε - ιστορικά - η αμφισβήτηση ηγεμονίας ενός ιμπεριαλισμού καταλήγει πάντα - αργά ή γρήγορα αλλά πάντως αναπόδραστα - στην χρήση πολεμικών μέσων στη μέγιστη δυνατή κλίμακα. Πολυπολικοί κόσμοι υπάρχουν μόνο σε μυαλά που έχουν πάρει διαζύγιο τόσο από τον λενινισμό όσο κι από τη διαλεκτική). Οι Ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί είναι δυναμικές διαδικασίες, με έναν νικητή, πολλούς πιθανούς χαμένους, κι έναν σίγουρα χαμένο - τους λαούς...
Πριν κλείσει το πρώτο μέρος, υπάρχει η ανάγκη να διασαφηνιστεί κάτι που θα μπορούσε να δημιουργήσει παρεξηγήσεις και να διαμορφώσει έδαφος πρόσφορο για ανάπτυξη γραμμικών τρόπων σκέψης. Πέραν του ότι ο χάρτης που εμφανίζεται πιο πάνω είναι ένας - ίσως ο πιο πρόσφατος που έχει δει το φως της δημοσιότητας - ανάμεσα στους πολλούς που έχουν συνταχθεί για την Μέση Ανατολή από μεριάς ιθυνόντων των ΗΠΑ από την εποχή του Γούντροου Γουίλσον, δεν θα πρέπει κανείς να "ξεχάσει" να λάβει υπόψιν του το γεγονός πως έχει δημοσιευθεί στο επίσημο περιοδικό όργανο του Αμερικάνικου Στρατού. Πράγμα που σημαίνει πως πέρα από την γεωγραφική, έχει και την πολιτική, και τη διπλωματική του διάσταση. Με άλλα λόγια, πρόκειται για έναν χάρτη που μακράν από το να "απεικονίσει" μια σχεδιαζόμενη πραγματικότητα, ίσως είχε εξίσου - αν όχι περισσότερο - σαν στόχευση να στείλει μηνύματα. Οι πιθανοί παραλήπτες πολλοί, Σαουδική Αραβία, Συρία, Τουρκία, Ιράν...
Η κατάληξη για τον "δρων παράγοντα" Ελλάδα μετά το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, επιφυλάσσεται και σε πολλούς από τους "δρώντες παράγοντες" σήμερα. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως οι "δρώντες παράγοντες" αυτοί έχουν ήδη προκαθοριστεί. Η "αστοχία" στην περίπτωση της Γεωργίας είναι ενδεικτική της δυναμικής μιας διαδικασίας ξεδιπλώματος των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών ακόμα και όταν- πως αλλιώς (;) - ένας εκ των ιμπεριαλισμών ηγεμονεύει (άλλωστε - ιστορικά - η αμφισβήτηση ηγεμονίας ενός ιμπεριαλισμού καταλήγει πάντα - αργά ή γρήγορα αλλά πάντως αναπόδραστα - στην χρήση πολεμικών μέσων στη μέγιστη δυνατή κλίμακα. Πολυπολικοί κόσμοι υπάρχουν μόνο σε μυαλά που έχουν πάρει διαζύγιο τόσο από τον λενινισμό όσο κι από τη διαλεκτική). Οι Ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί είναι δυναμικές διαδικασίες, με έναν νικητή, πολλούς πιθανούς χαμένους, κι έναν σίγουρα χαμένο - τους λαούς...
Πριν κλείσει το πρώτο μέρος, υπάρχει η ανάγκη να διασαφηνιστεί κάτι που θα μπορούσε να δημιουργήσει παρεξηγήσεις και να διαμορφώσει έδαφος πρόσφορο για ανάπτυξη γραμμικών τρόπων σκέψης. Πέραν του ότι ο χάρτης που εμφανίζεται πιο πάνω είναι ένας - ίσως ο πιο πρόσφατος που έχει δει το φως της δημοσιότητας - ανάμεσα στους πολλούς που έχουν συνταχθεί για την Μέση Ανατολή από μεριάς ιθυνόντων των ΗΠΑ από την εποχή του Γούντροου Γουίλσον, δεν θα πρέπει κανείς να "ξεχάσει" να λάβει υπόψιν του το γεγονός πως έχει δημοσιευθεί στο επίσημο περιοδικό όργανο του Αμερικάνικου Στρατού. Πράγμα που σημαίνει πως πέρα από την γεωγραφική, έχει και την πολιτική, και τη διπλωματική του διάσταση. Με άλλα λόγια, πρόκειται για έναν χάρτη που μακράν από το να "απεικονίσει" μια σχεδιαζόμενη πραγματικότητα, ίσως είχε εξίσου - αν όχι περισσότερο - σαν στόχευση να στείλει μηνύματα. Οι πιθανοί παραλήπτες πολλοί, Σαουδική Αραβία, Συρία, Τουρκία, Ιράν...