Η 28 Οκτώβρη του 2014 έχει πολλά να πει για την αντίστοιχη ημερομηνία του 1940 για όποιον θέλει να δει τα πράγματα κατά πρόσωπο. Πολλά μπορεί κανείς να πει για τον τρόπο με τον οποίο εορτάζεται σήμερα. Να ασχοληθεί με το γεγονός ότι αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία να γιορτάζεται η αρχή και όχι το τέλος ενός - μετά από πάμπολλες, αιματηρές θυσίες - πολέμου. Η ουσία όμως βρίσκεται αλλού, βρίσκεται στην λύσσα με την οποία οι κρατούντες σήμερα στρέφονται έναντι οποιουδήποτε ίχνους παρουσίας των απλών ανθρώπων στους "εορτασμούς".
Παραφράζοντας μια ρήση, θα μπορούσε κανείς να πει για την εικόνα των σημερινών εορτασμών για την επέτειο της 28ης Οκτώβρη, πως "η πραγματικότητα είναι από μόνη της επαναστατική". Κι αυτό γιατί μέσα από την ίδια την εικόνα τους, δίνουν συντριπτικό χτύπημα σε προσπάθειες δεκαετιών που έχουν γίνει - και εξακολουθούν να γίνονται - για να ξαναγραφτεί η ιστορία για εκείνες τις μέρες του 1940. Προσπάθεια που γίνεται από τους νικητές - τόσο "εθνικά" αλλά κυρίαρχα ταξικά - να επιβληθεί η δική του οπτική για τα τότε γεγονότα - αλλά και για όσα συμβαίνουν σήμερα.
Αυτό συμβαίνει μέσα από την ίδια την πραγματικότητα που διαμορφώνεται γύρω από τους χώρους όπου εκτυλίσσονται οι παρελάσεις. Μέσα σε μια πραγματικότητα όπου όσο οι δύο Ελλάδες που πάντοτε υπήρχαν - η Ελλάδα του κεφαλαίου και η Ελλάδα των εργαζομένων - διαφοροποιούνται όλο και περισσότερο, τόσο πιο έντονες είναι και θα είναι οι προσπάθειες της πρώτης να κρύβει τη δεύτερη. Ιδιαίτερα όσο η δεύτερη διεκδικεί όσα της ανήκουν και δεν υποτάσσεται "οικειοθελώς" στην αφάνεια και την "σκλαβιά" που η πρώτη της ετοιμάζει και της επιβάλλει για καθημερινή ζωή, τόσο πιο ξεκάθαρο θα γίνεται και το ασυμφιλίωτο της ύπαρξής τους.
Στιγμή που αυτό το "ασυμφιλίωτο" της ύπαρξης αυτών των δύο Ελλάδων έγινε ξεκάθαρο ήταν και η 28η Οκτώβρη 2011, ημέρα που για πρώτη φορά παρέλασε στη Θεσσαλονίκη η Ελλάδα των εργαζομένων. Αυτό, δεν θα μπορούσε να γίνει ανεκτό από την Ελλάδα του κεφαλαίου. Έτσι - έκτοτε - οι παρελάσεις μετατράπηκαν σε πραγματική στρατιωτική κατοχή των χώρων και των πόλεων στις οποίες λαμβάνουν χώρα. Η εικόνα που η Ελλάδα του κεφαλαίου θα ήθελε για τις παρελάσεις έπρεπε - και πρέπει - να επιβληθεί πάση θυσία. Διακυβεύονταν η ίδια η "αυθεντία" της γύρω από το πως προσλαμβάνονται όσα γίνονται και όσα έχουν γίνει από αυτούς που τα βιώνουν.
Έτσι λοιπόν, η εικόνα που θα δει όποιος προσπαθήσει να παρακολουθήσει τη στρατιωτική παρέλαση στην Θεσσαλονίκη σήμερα φέρνει στην επιφάνεια ίσως περισσότερα από αυτά που προσπαθεί να κρύψει. Κατ' αρχήν τον φόβο και την απέχθεια προς τους "εξαθλιωμένους" που καθημερινά δημιουργούν με την ίδια την πολιτική που εφαρμόζουν, "εξαθλιωμένους" από την φτώχεια και την πείνα των οποίων προέρχεται ο δικός τους πλούτος. Πολύ περισσότερο όμως, η εικόνα της σημερινής Θεσσαλονίκης - όπως και της Αθήνας την περασμένη 25η Μάρτη - έχει να πει πράγματα για την ίδια την 28η Οκτώβρη 1940. Αποτελούν το πιο γλαφυρό παράδειγμα για την ύπαρξη 2 Ελλάδων και τότε. Καταρρίπτουν τον μύθο της "ενιαίας και ομόψυχης απάντησης του έθνους στον κατακτητή". Γιατί και τότε όπως και τώρα ο πλούτος των λίγων, δημιουργούνταν από τον μόχθο και την φτώχεια των πολλών. Και τότε όπως και σήμερα οι "μελλοθάνατοι" δεν δέχονταν αδιαμαρτύρητα την "θυσία" τους στο βωμό του καπιταλιστικού κέρδους.
Τότε ήταν αναγκαία η επιβολή της δικτατορίας του Μεταξά για να διασφαλιστεί ότι οι ανθρωποθυσίες θα γίνουν χωρίς απρόοπτα, σήμερα είναι αναγκαία η σιδερόφρακτη κοινοβουλευτική δικτατορία της αστικής τάξης για να διασφαλιστεί πως όσοι μέλλονται να "θυσιαστούν" στον βωμό του καπιταλιστικού κέρδους - και όσοι "θυσιάζονται" καθημερινά σε "εργατικά ατυχήματα" σε χώρους εργασίας, σπρωγμένοι σε αυτοκτονίες από την απελπισία της καθημερινότητας που το κεφάλαιο διαμορφώνει για αυτούς, λιώνοντας μέσα στα σκοτάδια και το κρύο των σπιτιών τους χωρίς τη δυνατότητα να θερμανθούν και με το ρεύμα κομμένο - θα "θυσιαστούν" χωρίς να αντιδράσουν.
Αυτό συμβαίνει μέσα από την ίδια την πραγματικότητα που διαμορφώνεται γύρω από τους χώρους όπου εκτυλίσσονται οι παρελάσεις. Μέσα σε μια πραγματικότητα όπου όσο οι δύο Ελλάδες που πάντοτε υπήρχαν - η Ελλάδα του κεφαλαίου και η Ελλάδα των εργαζομένων - διαφοροποιούνται όλο και περισσότερο, τόσο πιο έντονες είναι και θα είναι οι προσπάθειες της πρώτης να κρύβει τη δεύτερη. Ιδιαίτερα όσο η δεύτερη διεκδικεί όσα της ανήκουν και δεν υποτάσσεται "οικειοθελώς" στην αφάνεια και την "σκλαβιά" που η πρώτη της ετοιμάζει και της επιβάλλει για καθημερινή ζωή, τόσο πιο ξεκάθαρο θα γίνεται και το ασυμφιλίωτο της ύπαρξής τους.
Στιγμή που αυτό το "ασυμφιλίωτο" της ύπαρξης αυτών των δύο Ελλάδων έγινε ξεκάθαρο ήταν και η 28η Οκτώβρη 2011, ημέρα που για πρώτη φορά παρέλασε στη Θεσσαλονίκη η Ελλάδα των εργαζομένων. Αυτό, δεν θα μπορούσε να γίνει ανεκτό από την Ελλάδα του κεφαλαίου. Έτσι - έκτοτε - οι παρελάσεις μετατράπηκαν σε πραγματική στρατιωτική κατοχή των χώρων και των πόλεων στις οποίες λαμβάνουν χώρα. Η εικόνα που η Ελλάδα του κεφαλαίου θα ήθελε για τις παρελάσεις έπρεπε - και πρέπει - να επιβληθεί πάση θυσία. Διακυβεύονταν η ίδια η "αυθεντία" της γύρω από το πως προσλαμβάνονται όσα γίνονται και όσα έχουν γίνει από αυτούς που τα βιώνουν.
Έτσι λοιπόν, η εικόνα που θα δει όποιος προσπαθήσει να παρακολουθήσει τη στρατιωτική παρέλαση στην Θεσσαλονίκη σήμερα φέρνει στην επιφάνεια ίσως περισσότερα από αυτά που προσπαθεί να κρύψει. Κατ' αρχήν τον φόβο και την απέχθεια προς τους "εξαθλιωμένους" που καθημερινά δημιουργούν με την ίδια την πολιτική που εφαρμόζουν, "εξαθλιωμένους" από την φτώχεια και την πείνα των οποίων προέρχεται ο δικός τους πλούτος. Πολύ περισσότερο όμως, η εικόνα της σημερινής Θεσσαλονίκης - όπως και της Αθήνας την περασμένη 25η Μάρτη - έχει να πει πράγματα για την ίδια την 28η Οκτώβρη 1940. Αποτελούν το πιο γλαφυρό παράδειγμα για την ύπαρξη 2 Ελλάδων και τότε. Καταρρίπτουν τον μύθο της "ενιαίας και ομόψυχης απάντησης του έθνους στον κατακτητή". Γιατί και τότε όπως και τώρα ο πλούτος των λίγων, δημιουργούνταν από τον μόχθο και την φτώχεια των πολλών. Και τότε όπως και σήμερα οι "μελλοθάνατοι" δεν δέχονταν αδιαμαρτύρητα την "θυσία" τους στο βωμό του καπιταλιστικού κέρδους.
Τότε ήταν αναγκαία η επιβολή της δικτατορίας του Μεταξά για να διασφαλιστεί ότι οι ανθρωποθυσίες θα γίνουν χωρίς απρόοπτα, σήμερα είναι αναγκαία η σιδερόφρακτη κοινοβουλευτική δικτατορία της αστικής τάξης για να διασφαλιστεί πως όσοι μέλλονται να "θυσιαστούν" στον βωμό του καπιταλιστικού κέρδους - και όσοι "θυσιάζονται" καθημερινά σε "εργατικά ατυχήματα" σε χώρους εργασίας, σπρωγμένοι σε αυτοκτονίες από την απελπισία της καθημερινότητας που το κεφάλαιο διαμορφώνει για αυτούς, λιώνοντας μέσα στα σκοτάδια και το κρύο των σπιτιών τους χωρίς τη δυνατότητα να θερμανθούν και με το ρεύμα κομμένο - θα "θυσιαστούν" χωρίς να αντιδράσουν.
Αντάρτης, κλέφτης, παλικάρι, πάντα ειν' ο ίδιος ο Λαός!
Να λοιπόν το κοινό που μοιράζονται η 28η Οκτώβρη του 1940 και η σημερινή 28η Οκτώβρη. Τότε, στον απόηχο του κραχ του 1929, η ελληνική αστική τάξη - στην προσπάθειά της να υπερβεί τις δυσκολίες που έθετε μπροστά της η κρίση - είχε επιβάλλει την τρομοκρατία της στις εργαζόμενες τάξεις της χώρας και να τις εξοβελίσει από οποιαδήποτε έκφανση της τότε καθημερινότητας. Και για να κάνει κάτι τέτοιο επιτυχώς, είχε επιβάλλει τη δικτατορία του Μεταξά. Σήμερα - προκειμένου να ξεπεράσει τις δυσκολίες που θέτει μπροστά της η κρίση που ξέσπασε το 2008 - έχει ανάγκη να επιβάλει ξανά την τρομοκρατία της. Να εξοβελίσει τις εργαζόμενες τάξεις όχι μόνο από τις παρελάσεις αλλά από οποιαδήποτε έκφανση της καθημερινότητας αυτές δεν λαμβάνουν μέρος όπως η αστική τάξη θα τις ήθελε.
Σ' αυτήν την πραγματικότητα δεν υπάρχει χώρος για τις εργαζόμενες τάξεις. Ειδικά όσο αυτές εξακολουθούν να θέλουν να έχουν λόγο για ότι τις αφορά. Τότε, ο ελληνοϊταλικός πόλεμος οδήγησε τελικά στην Λαϊκή Αντίσταση (κάθε άλλο παρά "εθνική" ήταν μιας και μεγάλο μέρος των "εθνικών" όχι απλά δεν αντιστέκονταν αλλά βρίσκονταν σε αγαστή συνεργασία με τον γερμανό κατακτητή), στην οργάνωση του λαού, στην άνοδο της αυτοπεποίθησής του και στην εποποιία του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Σήμερα ακριβώς εκεί είναι που βρίσκεται το ζητούμενο. Στην οργάνωση του λαού, στην - μέσα από την οργανωμένη δράση του - άνοδο της αυτοπεποίθησής του. Και οι ιστορικές εξελίξεις που εκίνησαν την 28η Οκτώβρη έχουν πολλά να προσφέρουν τόσο για το πως θα γίνουν τα παραπάνω, όσο και για το πως θα αποφευχθούν οι κακοτοπιές, ανεξάρτητα από το αν αυτές περνούν από "κυβερνήσεις εθνικής ενότητας", "κυβερνήσεις εθνικής σωτηρίας", "αριστερές κυβερνήσεις" ή "πραγματικά αριστερές κυβερνήσεις"...
Σ' αυτήν την πραγματικότητα δεν υπάρχει χώρος για τις εργαζόμενες τάξεις. Ειδικά όσο αυτές εξακολουθούν να θέλουν να έχουν λόγο για ότι τις αφορά. Τότε, ο ελληνοϊταλικός πόλεμος οδήγησε τελικά στην Λαϊκή Αντίσταση (κάθε άλλο παρά "εθνική" ήταν μιας και μεγάλο μέρος των "εθνικών" όχι απλά δεν αντιστέκονταν αλλά βρίσκονταν σε αγαστή συνεργασία με τον γερμανό κατακτητή), στην οργάνωση του λαού, στην άνοδο της αυτοπεποίθησής του και στην εποποιία του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Σήμερα ακριβώς εκεί είναι που βρίσκεται το ζητούμενο. Στην οργάνωση του λαού, στην - μέσα από την οργανωμένη δράση του - άνοδο της αυτοπεποίθησής του. Και οι ιστορικές εξελίξεις που εκίνησαν την 28η Οκτώβρη έχουν πολλά να προσφέρουν τόσο για το πως θα γίνουν τα παραπάνω, όσο και για το πως θα αποφευχθούν οι κακοτοπιές, ανεξάρτητα από το αν αυτές περνούν από "κυβερνήσεις εθνικής ενότητας", "κυβερνήσεις εθνικής σωτηρίας", "αριστερές κυβερνήσεις" ή "πραγματικά αριστερές κυβερνήσεις"...