Διαδηλώσεις, αστυνομία και το Παγκόσμιο Κύπελλο
Το 2013 θα μείνει στην ιστορία για την ανεπανάληπτη μαζικότητα και πολυμορφία των κοινωνικών κινητοποιήσεων που συγκλόνισαν τη Βραζιλία. Οι εκατοντάδες χιλιάδες των διαδηλωτών στους δρόμους ένιωσαν στο πετσί τους την δυσανάλογα βίαιη απάντηση των δυνάμεων καταστολής.
Η αντίστροφη μέτρηση για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2014 σημαδεύτηκε από μια σειρά διαδηλώσεων από το ένα άκρο της Βραζιλίας μέχρι το άλλο, με εκατοντάδες χιλιάδες Βραζιλιάνους να διαδηλώνουν εναντίον της κυβερνητικής διαφθοράς, της ανίκανης δημόσιας διοίκησης και του τεράστιου κόστους που πληρώθηκε για την διοργάνωση των αγώνων, χρήματα που όσοι διαδήλωναν θεωρούσαν προτιμότερο να κατευθυνθούν στις δημόσιες υπηρεσίες της χώρας.
Η αντίστροφη μέτρηση για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2014 σημαδεύτηκε από μια σειρά διαδηλώσεων από το ένα άκρο της Βραζιλίας μέχρι το άλλο, με εκατοντάδες χιλιάδες Βραζιλιάνους να διαδηλώνουν εναντίον της κυβερνητικής διαφθοράς, της ανίκανης δημόσιας διοίκησης και του τεράστιου κόστους που πληρώθηκε για την διοργάνωση των αγώνων, χρήματα που όσοι διαδήλωναν θεωρούσαν προτιμότερο να κατευθυνθούν στις δημόσιες υπηρεσίες της χώρας.
Αναφορά από τον οργανισμό “Άρθρο 19”: Έρευνα που δημοσιεύτηκε στο “Brazil's Own Goal” δείχνει ότι η απάντηση του κράτους σε αυτές τις διαδηλώσεις δεν ήταν άλλη παρά η ολοένα και αυξανόμενη βία και καταστολή, προσομοιάζοντας έτσι περισσότερο στα χρόνια που η Βραζιλία τελούσε υπό δικτατορικό καθεστώς. Η αστυνομία επέδειξε “υπερβάλλοντα ζήλο” στη χρήση βίας εναντίον των διαδηλωτών, περιλαμβανομένης της εξαιρετικά συχνής αδιάκριτης χρήσης δυνητικά θανατηφόρων όπλων όπως οι πλαστικές σφαίρες και τα δακρυγόνα. Μεγάλος αριθμός αστυνομικών είχε αφαιρέσει από τη στολή του τα διακριτικά στοιχεία της ταυτότητάς του κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων και αρνούνταν να δώσει τα στοιχεία του όταν αυτό του ζητούνταν από διαδηλωτές, διασφαλίζοντας έτσι πως οι πράξεις τους δεν θα άφηναν κανένα ίχνος. Έγιναν χιλιάδες αυθαίρετες συλλήψεις και οι πρακτικές της προληπτικής κράτησης και του προληπτικού περιορισμού υπήρξαν ιδιαίτερα διαδεδομένες.
Σε μια προσπάθεια να περάσουν την καταστολή από τους δρόμους στην ελευθερία της έκφρασης, προτάθηκαν αρκετά νομοσχέδια στο κονγκρέσσο με στόχο την ποινικοποίηση των διαδηλώσεων. Νομοσχέδια που μεταξύ άλλων προέβλεπαν αύξηση των ποινών για “εγκλήματα” εναντίον της ιδιοκτησίας ή εναντίον ατόμων όταν αυτά τελούνται κατά τη διάρκεια διαδήλωσης, καθώς επίσης και την ποινικοποίηση της χρήσης μάσκας σε διαδήλωση και του κλεισίματος δρόμων.
Σε μια προσπάθεια να περάσουν την καταστολή από τους δρόμους στην ελευθερία της έκφρασης, προτάθηκαν αρκετά νομοσχέδια στο κονγκρέσσο με στόχο την ποινικοποίηση των διαδηλώσεων. Νομοσχέδια που μεταξύ άλλων προέβλεπαν αύξηση των ποινών για “εγκλήματα” εναντίον της ιδιοκτησίας ή εναντίον ατόμων όταν αυτά τελούνται κατά τη διάρκεια διαδήλωσης, καθώς επίσης και την ποινικοποίηση της χρήσης μάσκας σε διαδήλωση και του κλεισίματος δρόμων.
Επιπλέον, ο Γενικός Νόμος για το Παγκόσμιο Κύπελλο, που ψηφίστηκε το 2012, προέβλεπε ήδη την απαγόρευση διαδηλώσεων που δεν συνέβαλλαν σε ένα “εορταστικό και φιλικό” γεγονός. Αυτό σήμαινε πως κάποιες διαδηλώσεις θα μπορούσαν να κριθούν παράνομες “από την ίδια τους τη φύση” στην περίπτωση που καλούνταν κοντά σε κάποιο στάδιο. Αξίζει να σημειωθεί εδώ ότι τα περισσότερα στάδια βρίσκονται σε περιοχές με υψηλή συγκέντρωση πληθυσμού.
Το δικαίωμα στη διαδήλωση και η ελευθερία της έκφρασης προστατεύονται από το Διεθνές Δίκαιο, παρ' όλα αυτά το “Brazil's Own Goal” δείχνει φανερά πως τα δικαιώματα αυτά καταπατούνται στη Βραζιλία. Ο οργανισμός “Άρθρο 19” καλεί τη Βραζιλιάνικη κυβέρνηση να διασφαλίσει πως το δικαίωμα στη διαδήλωση και η ελευθερία της έκφρασης προστατεύονται στη χώρα με την εισαγωγή νόμου που θα ρυθμίζει την χρήση της αστυνομικής βίας στη βάση διεθνώς αποδεκτών πλαισίων. Αυτός ο νόμος θα πρέπει επίσης να διασφαλίζει ότι η αστυνόμευση κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων θα γίνεται με τρόπο τέτοιο ώστε να διασφαλίζεται το δικαίωμα των πολιτών να διαδηλώνουν με ασφάλεια.
Υπήρξαν πολύ μεγάλες διαδηλώσεις στη Βραζιλία, πολλές από τις οποίες σχετίζονταν με τις προετοιμασίες που έκανε και κάνει η χώρα για να φιλοξενήσει τόσο το Παγκόσμιο Κύπελλο όσο και τους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Αυτές οι διαδηλώσεις δεν υπήρξαν “μεμονομένα περιστατικά”, αλλά αποτέλεσαν τη συνέχεια της πρόσφατης κινηματικής ιστορίας της Βραζιλίας και του αναζοπυρωμένου κλίματος κινητοποιήσεων τόσο στη χώρα όσο και διεθνώς.
Το δικαίωμα στη διαδήλωση και η ελευθερία της έκφρασης προστατεύονται από το Διεθνές Δίκαιο, παρ' όλα αυτά το “Brazil's Own Goal” δείχνει φανερά πως τα δικαιώματα αυτά καταπατούνται στη Βραζιλία. Ο οργανισμός “Άρθρο 19” καλεί τη Βραζιλιάνικη κυβέρνηση να διασφαλίσει πως το δικαίωμα στη διαδήλωση και η ελευθερία της έκφρασης προστατεύονται στη χώρα με την εισαγωγή νόμου που θα ρυθμίζει την χρήση της αστυνομικής βίας στη βάση διεθνώς αποδεκτών πλαισίων. Αυτός ο νόμος θα πρέπει επίσης να διασφαλίζει ότι η αστυνόμευση κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων θα γίνεται με τρόπο τέτοιο ώστε να διασφαλίζεται το δικαίωμα των πολιτών να διαδηλώνουν με ασφάλεια.
Υπήρξαν πολύ μεγάλες διαδηλώσεις στη Βραζιλία, πολλές από τις οποίες σχετίζονταν με τις προετοιμασίες που έκανε και κάνει η χώρα για να φιλοξενήσει τόσο το Παγκόσμιο Κύπελλο όσο και τους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Αυτές οι διαδηλώσεις δεν υπήρξαν “μεμονομένα περιστατικά”, αλλά αποτέλεσαν τη συνέχεια της πρόσφατης κινηματικής ιστορίας της Βραζιλίας και του αναζοπυρωμένου κλίματος κινητοποιήσεων τόσο στη χώρα όσο και διεθνώς.
Επισκόπηση των Διαδηλώσεων
Μάρτης 2013 Αρχή Κινητοποιήσεων Οι διαδηλώσεις ενάντια στο διορισμό του συντηρητικού πάστορα Marco Feliciano ως προέδρου της Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και Μειονοτήτων της Βουλής αποτέλεσαν τον προάγγελο του μεγάλου κύματος διαδηλώσεων που επρόκειτο να συνταράξει τη χώρα. Αυτές οι διαδηλώσεις διαπέρασαν τη χώρα απ' άκρη σ' άκρη και ο αμφιλεγόμενος διορισμός του πάστορα σε μια θέση που καταλαμβάνονταν παραδοσιακά από προοδευτικούς πολιτικούς αποτέλεσε καθημερινό θέμα συζήτησης στα ΜΜΕ. Οι διαμαρτυρίες, καθημερινές διαδηλώσεις μπροστά από το κοινοβούλιο της Μπραζίλια, είχαν ως πρωταγωνιστές ακτιβιστές για τα ανθρώπινα δικαιώματα (ιδιαίτερα εκείνους που αγωνίζονται για τα δικαιώματα των γυναικών και των LGBT). Στις 27 Μάρτη, ένας αριθμός ακτιβιστών, ανάμεσά τους οι Pereira Reges και Alysson Silver, διώχθηκαν για συκοφαντική δυσφήμιση του Feliciano. | 13 Ιούνη 2013 Οι διαδηλώσεις μαζικοποιούνται Η διαδήλωση γύρω από την Avenida Paulista στις 13 Ιούνη υπήρξε αδιαμφισβήτηταη πιο κομβική. Αποτέλεσε σημείο καμπής σε ότι αφορά την υποστήριξη της κοινής γνώμης στις κινητοποιήσεις, το σημείο στο οποίο η ανοχή της κοινής γνώμης στη καταχρηστική δράση της αστυνομίας έφτασε στο τέλος της. Εικόνες των βίαιων επιθέσεων σε διαδηλωτές κυκλοφόρησαν ευρέως στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης και ώθησαν μεγάλο κομμάτι κόσμου να κατέβει στους δρόμους για να διαδηλώσει ενάντια στην αστυνομική βία, όχι μόνο στην πρωτεύουσα αλλά σε όλη τη χώρα. Σύμφωνα με κάποιες εκτιμήσεις, περισσότεροι από 200.000 διαδήλωσαν σε Σάο Πάολο και Ρίο ντε Τζανέιρο στις 17 Ιούνη. | 17 Ιούνη – 2 Ιούλη 13 Η αστυνομία απαντά Το Κίνημα Ελεύθερης Μετακίνησης (MPL) υπήρξε ο καταλύτης για την κορύφωση των κινητοποιήσεων μεταξύ 17 Ιούνη και 2 Ιούλη. Το MPL σταδιακά συγκέντρωσε το ενδιαφέρον του πληθυσμού καθώς δραστηριοποιούνταν ενάντια στις σχεδιασμένες αυξήσεις στα εισιτήρια των λεωφορείων. Το MPL είχε οργανώσει κάποιες από τις πρώτες κινητοποιήσεις ενάντια στις αυξήσεις στο Πόρτο Αλέγκρε το Μάρτη. Στα μέσα Μάη ακολούθησαν κι άλλες διαδηλώσεις στην Goiania οι οποίες και πέτυχαν τις πρώτες μειώσεις στην τιμή των εισιτηρίων στις 10 Ιούνη. Στις αρχές Ιούνη οι διαδηλώσεις επεκτάθηκαν σε ολόκληρη τη χώρα μετά τη βίαιη καταστολή διαδήλωσης στο Σάο Πάολο. Αν και το MPL οργάνωνε διαδηλώσεις για περισσότερο από 10 χρόνια, πολλές από τις οποίες είχαν κατασταλλεί από την αστυνομία, το κίνημα ποτέ δεν είχε δεχτεί τέτοια ακραία απάντηση από την αστυνομία, το δικαστικό σώμα και τις αρχές. | Στο παρόν Οι διαδηλώσεις εναντίον του ΠΚ Μεγάλοι αριθμοί διαδηλωτών κατέβηκαν στους δρόμους των Βραζιλιάνικων πόλεων. Αρχικά, τα αιτήματά τους περιορίζονταν στην μείωση της τιμής των εισιτηρίων και για την αστική κινητικότητα. Σύντομα όμως αναβαθμίστηκαν και άρχισαν να καλούν σε τερματισμό της διαφθοράς, βελτίωση των συστημάτων Υγείας και Εκπαίδευσης, σε ανατροπή νόμων όπως ο PEC 37 καθώς και σε μείωση των δαπανών για την διοργάνωση του ΠΚ. Το κίνημα δεν είχε κάποιας μορφή ηγεσία ή αποκρυσταλλωμένη οργάνωση και καταλάμβανε τους δρόμους διαρκώς για δύο σχεδόν εβδομάδες στο δεύτερο μισό του Ιούνη, πριν οι κινητοποιήσεις ατονίσουν. |
Ιστορία των πρόσφατων κινητοποιήσεων στη Βραζιλία.
Για τριάντα χρόνια η Βραζιλία έχει βιώσει έντονες κοινωνικές κινητοποιήσεις οι οποίες έχουν καταφέρει να οδηγήσουν σε σημαντικές αλλαγές στην κοινωνική και πολιτική δομή της χώρας. Σ' αυτές περιλαμβάνονται:
Αμέσως τώρα: Με αφετηρία του 1983, αυτό το κίνημα κατέβασε εκατομμύρια στους δρόμους και συνεισέφερε στην επιστροφή της χώρας το 1984, βάζοντας τέλος στην εικοσάχρονη στρατιωτική δικτατορία.
Κίνημα των βαμμένων προσώπων: Οι κινητοποιήσεις του 1992 κατέβασαν εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους στους δρόμους του Σάο Πάολο, της Μπραζίλια, του Σαλβαδόρ και του Ρίο ντε Τζανέιρο. Κορυφώθηκε με την εκπαραθύρωση του πρώην προέδρου Fernando Collor de Melo για διαφθορά.
Κατά τη διάρκεια του “Μάρτη της Ελευθερίας”, το 2011, εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτών και περισσότερες από 100 συλλογικότητες κατέβηκαν στους δρόμους σε 41 πόλεις της Βραζιλίας, διαδήλωσαν εναντία στην καταστολή των διαδηλώσεων από την αστυνομία.
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου αναπτύχθηκε ένα παλλόμενο φάσμα κοινωνικών κινημάτων που αναπτύσσονταν και οργανώνονταν γύρω από διάφορα ζητήματα: τους ακτήμονες, το γυναικείο ζήτημα, τα συνδικάτα και μειονότητες όπως αυτή των LGBT. Σε κάθε ένα από αυτά τα κινήματα στερήθηκε, σε ένα ορισμένο σημείο, η ελευθερία έκφρασής του.
Η μεγάλη πορεία για την αγροτική μεταρρύθμιση τον Μάη του 2005, για παράδειγμα, τελείωσε με άγριες συγκρούσεις μεταξύ διαδηλωτών και αστυνομίας, που οδήγησαν στον τραυματισμό 32 διαδηλωτών και 18 αστυνομικών.
“Συνεχίζουμε με ένα μοντέλο αστυνομίας που κληρονομήσαμε από τη δικτατορία και τα εγχειρίδια με βάση τα οποία εκπαιδεύεται η αστυνομία και αντιμετωπίζει τον κόσμο στις διαδηλώσεις και στο δρόμο είναι απομεινάρια εκείνου του καθεστώτος”.
Αμέσως τώρα: Με αφετηρία του 1983, αυτό το κίνημα κατέβασε εκατομμύρια στους δρόμους και συνεισέφερε στην επιστροφή της χώρας το 1984, βάζοντας τέλος στην εικοσάχρονη στρατιωτική δικτατορία.
Κίνημα των βαμμένων προσώπων: Οι κινητοποιήσεις του 1992 κατέβασαν εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους στους δρόμους του Σάο Πάολο, της Μπραζίλια, του Σαλβαδόρ και του Ρίο ντε Τζανέιρο. Κορυφώθηκε με την εκπαραθύρωση του πρώην προέδρου Fernando Collor de Melo για διαφθορά.
Κατά τη διάρκεια του “Μάρτη της Ελευθερίας”, το 2011, εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτών και περισσότερες από 100 συλλογικότητες κατέβηκαν στους δρόμους σε 41 πόλεις της Βραζιλίας, διαδήλωσαν εναντία στην καταστολή των διαδηλώσεων από την αστυνομία.
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου αναπτύχθηκε ένα παλλόμενο φάσμα κοινωνικών κινημάτων που αναπτύσσονταν και οργανώνονταν γύρω από διάφορα ζητήματα: τους ακτήμονες, το γυναικείο ζήτημα, τα συνδικάτα και μειονότητες όπως αυτή των LGBT. Σε κάθε ένα από αυτά τα κινήματα στερήθηκε, σε ένα ορισμένο σημείο, η ελευθερία έκφρασής του.
Η μεγάλη πορεία για την αγροτική μεταρρύθμιση τον Μάη του 2005, για παράδειγμα, τελείωσε με άγριες συγκρούσεις μεταξύ διαδηλωτών και αστυνομίας, που οδήγησαν στον τραυματισμό 32 διαδηλωτών και 18 αστυνομικών.
“Συνεχίζουμε με ένα μοντέλο αστυνομίας που κληρονομήσαμε από τη δικτατορία και τα εγχειρίδια με βάση τα οποία εκπαιδεύεται η αστυνομία και αντιμετωπίζει τον κόσμο στις διαδηλώσεις και στο δρόμο είναι απομεινάρια εκείνου του καθεστώτος”.
Maria do Rosario Nunes,
Υπουργός Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Βραζιλίας στην κυβέρνηση της Ντίλμα Ρούσεφ
Υπουργός Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Βραζιλίας στην κυβέρνηση της Ντίλμα Ρούσεφ
Ιούλης Η βία γεννά βία Τον Ιούλη αναδύθηκε μια νέα μορφή διαδηλώσεων, συγκεντρώνοντας την κριτική πολλών. Το “Μαύρο Μπλοκ” επιτείθονταν σε σύμβολα του καπιταλισμού, όπως οι τράπεζες και το κράτος – περιλαμβανομένων των κρατικών κτηρίων, για να προσελκύσει προσοχή στους σκοπούς του. Το “Μαύρο Μπλοκ” ήταν ένα γκρουπ μασκοφορεμένων αναρχικών και αντικαπιταλιστών, ντυμένων στα μαύρα, που θα το έβλεπε κανείς στις περισσότερες διαδηλώσεις, ιδιαίτερα σ' αυτές που λάμβαναν χώρα στο Σάο Πάολο και το Ρίο ντε Τζανέιρο. Η υποστήριξη των κυρίαρχων ΜΜΕ προς τις κινητοποιήσεις μειώθηκε ως αποτέλεσμα της βίας του “Μαύρου Μπλοκ”. | Ιούλης Η επίσκεψη του Πάπα χρησιμοποιείται για να φιμώσει Κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του Πάπα τον Ιούλη, η αστυνομία – σε μια σειρά πόλεων – απαγόρευσε πανό που θα μπορούσαν να “προσβάλλουν την ακεραιότητα του ποντίφικα και του έθνους” ενώ το Ομοσπονδιακό Δικαστήριο απαγόρευσε της διαδηλώσεις στους δρόμους γύρω από την Aparecida. Αν και στην υπόλοιπη χώρα οι κινητοποιήσεις ατόνισαν μετά τον Ιούλη, το Ρίο ντε Τζανέιρο εξακολούθησε να ζει βίαιες διαδηλώσεις μέχρι τον Οκτώβρη. | Σεπτέμβρης Αρχίζουν οι συλλήψεις Στην ημέρα της Ανεξαρτησίας, στις 7 Σεπτέμβρη, έλαβε χώρα μια από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις της αστυνομίας με 351 συλλήψεις σε μια μόλις μέρα, σε απάντηση των διαδηλώσεων που λάμβαναν χώρα σε δεκάδες πόλεις. Η αστυνομική καταστολή τραυμάτισε και συνέλαβε διαδηλωτές σε ολόκληρη τη χώρα και είχε τη σαφή υποστήριξη της κυβέρνησης. Ένας νέος αντισυνταγματικός νόμος ψηφίστηκε στις αρχές Σεπτέμβρη, απαγορεύοντας τη χρήση μάσκας σε διαδηλώσεις. | Οκτώβρης Η κρατική βία καθιερώνεται Για μια ακόμα φορά τα ΜΜΕ προπαγάνδισαν μια πιο κατασταλτική προσέγγιση από μεριάς αστυνομίας καθώς η κοινή γνώμη άλλαζε. Η αστυνομία εξουσιοδοτήθηκε να ακουλουθήσει πιο επικίνδυνους τρόπους διαχείρησης πλήθους, αίρονται προηγούμενοι περιορισμοί. Στο Σάο Πάολο στις 8 Οκτώβρη, για παράδειγμα, δόθηκε άδεια στην αστυνομία να χρησιμοποιήσει πλαστικές σφαίρες, πράγμα που είχε απαγορευθεί από τις 17 Ιούνη εξ αιτίας του μεγάλου αριθμού των τραυματιών – πολλών από τους οποίους σοβαρά. |
Η αστυνομία χρησιμοποίησε πυρομαχικά σε τουλάχιστον οχτώ διαδηλώσεις, με συνέπεια τον θάνατο ενός διαδηλωτή. Ένας μεγαλύτερος αριθμός ανθρώπων σκοτώθηκε στις διαδηλώσεις.
Η Cleonice de Moraes ήταν στη δουλειά της ως καθαρίστρια στη Βηθλεέμ την νύχτα της 20ης Ιούνη, εισέπνευσε δακρυγόνα που ρίχτηκαν κατά τη διάρκεια της αντιπαράθεσης μεταξύ αστυνομίας και διαδηλωτών. Η Cleonice, που ήταν υπερευαίσθητη στα χημικά και έπαιρνε φάρμακα, υπέστη καρδιακή προσβολή και πέθανε το πρωί της 21ης Ιούνη.
Ο Marcos Delafrate, φοιτητής, χτυπήθηκε στις 20 Ιούνη στο Ribeirão Preto-SP, από όχημα που έπεσε πάνω στους διαδηλωτές, παρασέρνοντας τον Marcos κι άλλους 11.Οι Valdinete Rodrigues Pereira και Maria Aparecida μπλόκαραν με λάστιχα τον αυτοκινητόδρομο BR-251 στην Goiás στις 24 Ιούνη. Ένα αυτοκίνητο έπεσε πάνω στην ομάδα των διαδηλωτών, πέρασε από πάνω τους και εξαφανίστηκε χωρίς να σταματήσει.
Ο Patrick Paulo Silva de Castro, φοιτητής, χτυπήθηκε από ταξί στις 26 Ιούνη στην Teresina-PI, ενώ περπατούσε στο δρόμο. Εγκαταλείφθηκε με εγκεφαλικό οίδημα και πέθανε σχεδόν δύο βδομάδες αργότερα.
Ο Douglas Henrique Oliveira, κατά τη διάρκεια συγκρούσεων με την αστυνομία στις 26 Ιούνη στο Μπέλο Οριζόντε, προσπάθησε να πηδήξει από αερογέφυρα και έπεσε. Πέθανε την επόμενη μέρα από τα τραύματά του.
Νεαρός άνδρας άγνωστων στοιχείων χτυπήθηκε στις 27 Ιούνη στην Guaruja-SP όταν ένα φορτηγό προσπάθησε να αλλάξει κατεύθυνση στην προσπάθειά του να αποφύγει μια διαδήλωση και χτύπησε δύο νεαρούς άνδρες που επέβαιναν σε μηχανή. Ο ένας σκοτώθηκε και ο άλλος επέζησε με σοβαρούς τραυματισμούς.
Ο Renato Kranlow, εμβόλησε με το φορτηγό του διαδήλωση στις 3 Ιούλη στην Pelotas. Οι διαδηλωτές του πέταξαν πέτρες μέσα από το παρμπρίζ του φορτηγού του.
Η έρευνα σημειώνει μια σειρά συνήθων προβληματικών της αστυνομίας και της δράσης της:
- Αστυνομικοί χωρίς διακριτικά της ταυτότητάς τους – Αυθαίρετες συλλήψεις και κρατήσεις, που περιλαμβάνουν ανάκριση, πράγμα που έχει να συμβεί από τον καιρό της δικτατορίας – Ποινικοποίηση της ελεύθερης έκφρασης, οι διαδηλωτές αντιμετωπίζονται ως παραβάτες – Προληπτική καταστολή, η απαγόρευση για παράδειγμα οι διαδηλωτές να φέρουν μαζί τους μάσκα η ξύδι – Δυσανάλογη αντίδραση και παρακολουθήσεις από μεριάς αστυνομίας – Χρήση θανατηφόρων όπλων και κατάχρηση λιγότερο επικίνδυνων, με αποτέλεσμα αρκετούς θανάτους – Η χρήση μυστικών αστυνομικών ως “προβοκατόρων” στις διαδηλώσεις, που προκαλούσαν μερικές φορές αναταραχή και βία – Επαγρύπνηση της αστυνομίας, της μυστικής υπηρεσίας (Abin) και του στρατού στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, βιντεοσκόπηση των διαδηλώσεων από την αστυνομία και απαγόρευση στους διαδηλωτές να βιντεοσκοπούν τη δράση των αστυνομικών – Πρόκριση ως πιο σημαντικής της ιδιοκτησίας από την ασφάλεια των διαδηλωτών – Απειλές και απαγωγές
Η επισκόπηση της οργάνωσης “Άρθρο 19” των διαδηλώσεων του 2013, βασισμένη σε αρχεία και αναφορές των κυρίαρχων ΜΜΕ της Βραζιλίας, συγκέντρωσαν τους ακόλουθους αριθμούς παραβιάσεων και περιστατικών βίας:
Η Cleonice de Moraes ήταν στη δουλειά της ως καθαρίστρια στη Βηθλεέμ την νύχτα της 20ης Ιούνη, εισέπνευσε δακρυγόνα που ρίχτηκαν κατά τη διάρκεια της αντιπαράθεσης μεταξύ αστυνομίας και διαδηλωτών. Η Cleonice, που ήταν υπερευαίσθητη στα χημικά και έπαιρνε φάρμακα, υπέστη καρδιακή προσβολή και πέθανε το πρωί της 21ης Ιούνη.
Ο Marcos Delafrate, φοιτητής, χτυπήθηκε στις 20 Ιούνη στο Ribeirão Preto-SP, από όχημα που έπεσε πάνω στους διαδηλωτές, παρασέρνοντας τον Marcos κι άλλους 11.Οι Valdinete Rodrigues Pereira και Maria Aparecida μπλόκαραν με λάστιχα τον αυτοκινητόδρομο BR-251 στην Goiás στις 24 Ιούνη. Ένα αυτοκίνητο έπεσε πάνω στην ομάδα των διαδηλωτών, πέρασε από πάνω τους και εξαφανίστηκε χωρίς να σταματήσει.
Ο Patrick Paulo Silva de Castro, φοιτητής, χτυπήθηκε από ταξί στις 26 Ιούνη στην Teresina-PI, ενώ περπατούσε στο δρόμο. Εγκαταλείφθηκε με εγκεφαλικό οίδημα και πέθανε σχεδόν δύο βδομάδες αργότερα.
Ο Douglas Henrique Oliveira, κατά τη διάρκεια συγκρούσεων με την αστυνομία στις 26 Ιούνη στο Μπέλο Οριζόντε, προσπάθησε να πηδήξει από αερογέφυρα και έπεσε. Πέθανε την επόμενη μέρα από τα τραύματά του.
Νεαρός άνδρας άγνωστων στοιχείων χτυπήθηκε στις 27 Ιούνη στην Guaruja-SP όταν ένα φορτηγό προσπάθησε να αλλάξει κατεύθυνση στην προσπάθειά του να αποφύγει μια διαδήλωση και χτύπησε δύο νεαρούς άνδρες που επέβαιναν σε μηχανή. Ο ένας σκοτώθηκε και ο άλλος επέζησε με σοβαρούς τραυματισμούς.
Ο Renato Kranlow, εμβόλησε με το φορτηγό του διαδήλωση στις 3 Ιούλη στην Pelotas. Οι διαδηλωτές του πέταξαν πέτρες μέσα από το παρμπρίζ του φορτηγού του.
Η έρευνα σημειώνει μια σειρά συνήθων προβληματικών της αστυνομίας και της δράσης της:
- Αστυνομικοί χωρίς διακριτικά της ταυτότητάς τους – Αυθαίρετες συλλήψεις και κρατήσεις, που περιλαμβάνουν ανάκριση, πράγμα που έχει να συμβεί από τον καιρό της δικτατορίας – Ποινικοποίηση της ελεύθερης έκφρασης, οι διαδηλωτές αντιμετωπίζονται ως παραβάτες – Προληπτική καταστολή, η απαγόρευση για παράδειγμα οι διαδηλωτές να φέρουν μαζί τους μάσκα η ξύδι – Δυσανάλογη αντίδραση και παρακολουθήσεις από μεριάς αστυνομίας – Χρήση θανατηφόρων όπλων και κατάχρηση λιγότερο επικίνδυνων, με αποτέλεσμα αρκετούς θανάτους – Η χρήση μυστικών αστυνομικών ως “προβοκατόρων” στις διαδηλώσεις, που προκαλούσαν μερικές φορές αναταραχή και βία – Επαγρύπνηση της αστυνομίας, της μυστικής υπηρεσίας (Abin) και του στρατού στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, βιντεοσκόπηση των διαδηλώσεων από την αστυνομία και απαγόρευση στους διαδηλωτές να βιντεοσκοπούν τη δράση των αστυνομικών – Πρόκριση ως πιο σημαντικής της ιδιοκτησίας από την ασφάλεια των διαδηλωτών – Απειλές και απαγωγές
Η επισκόπηση της οργάνωσης “Άρθρο 19” των διαδηλώσεων του 2013, βασισμένη σε αρχεία και αναφορές των κυρίαρχων ΜΜΕ της Βραζιλίας, συγκέντρωσαν τους ακόλουθους αριθμούς παραβιάσεων και περιστατικών βίας: